Donderdagochtend 5u. De Russische president Vladimir Poetin spreekt de natie opnieuw toe. Deze keer niet om schurkenstaatjes te erkennen of landen af te dreigen, maar wel om een grootscheepse invasie aan te kondigen. Rusland valt Oekraïne binnen, al mag het zo niet genoemd worden.
“Ik heb besloten een speciale militaire operatie uit te voeren, met als doel mensen te beschermen die worden gepest en slachtoffer zijn van een genocide van het regime in Kiev”
Vladimir Poetin in zijn toespraak aan het volk
Al snel werd echter duidelijk dat Poetin niet plots het stoere kind in de klas was geworden, die gepeste vriendjes even een handje komt helpen. Tenzij die stoere kinderen tegenwoordig oorlogje spelen op de speelplaats.
Laat dat duidelijk zijn: Poetin komt in Oekraïne niemand redden. Poetin komt enkel maar om dood en verderf te zaaien. Dat startte ongeveer gelijktijdig met de woorden “met als doel mensen te beschermen”: bombardementen regenden neer op zowat elke grote Oekraïense stad. De belangrijkste doelwitten (en dat was later op de dag nog steeds zo) waren vliegvelden en militaire infrastructuur. Maar een bom op een appartementsgebouw of ziekenhuis, tja, kan gebeuren zeker.
Van overal naar overal
Het bleef echter niet bij bombardementen. Nog voor de zon opkwam, rolden de eerste tanks en pantserwagens de grens met Oekraïne over. Terwijl de focus van de gevechten nog steeds op het oosten lag, meer bepaald de contactlijn tussen de pro-Russische rebellen en zo’n 60.000 tot 80.000 Oekraïense troepen, ontplooide al snel het scenario waar iedereen voor had gevreesd.
De tanks rolden niet enkel in het zuidoosten binnen. Vanuit Belgorod ging het naar Charkov, troepen van op de Krim trokken richting Cherson, en havensteden Marioepol en Odessa zouden vanop zee worden belaagd (hoewel dit laatste niet concreet bewezen raakte) en zelfs vanuit Wit-Rusland trokken Russische troepen op, met als bestemming de hoofdstad Kiev.
Nog geen 24 uur later heeft Rusland al een significant deel van Oekraïne ingenomen, zoals te zien is op bovenstaande kaart. Maker Julian Röpcke, politiek hoofdredacteur bij Bild, ging dan nog uit van het meest rooskleurige scenario.
Ondertussen is het Russische leger zelfs nog wat verder opgetrokken, en heeft het onder meer de kerncentrale van Tsjernobyl, helemaal centraal in het noorden, ingenomen. Ook vlak bij Kiev, meer bepaald op het vliegveld dat vliegtuigbouwer Antonov bezit, zijn de Russen de baas, hoewel ze momenteel stevige weerstand krijgen van de Oekraïners.
Moeilijker dan verwacht
Dat laatste is dan toch één positieve zaak die valt af te leiden uit de afgelopen uren. Het Oekraïens leger lijkt zich beter te verweren dan Poetin dacht. Het grote probleem bevindt zich echter in het oosten, waar de 60.000 tot 80.000 soldaten in een tangconstructie kunnen worden genomen, nu zowel in het centrum-zuiden als het noordoosten Rusland optrekt.
De uiteindelijke vraag blijft echter wat Poetin in godsnaam wil bereiken. Hijzelf geeft aan dat hij een demilitarisatie en denazificatie wil van Oekraïne (waar die Nazi’s dan zitten heeft zowat iedereen het raden naar). Een insider in het Kremlin gaf eerder al aan dat Poetin het liefst een presidentiële pop plaatst in Kiev, zoals hij ook in Minsk doet. Voor een volledige annexatie heeft Rusland simpelweg niet genoeg militaire en financiële slagkracht, voor enkel maar erkenning van de Donetsk People’s Republic en Luhansk People’s Republic lijkt een invasie toch ook ietwat drastisch te zijn.
Het Oekraïens leger slaagt er voorlopig dan wel de Russen in hun opmars te stuiten, maar er is natuurlijk een keerzijde aan de medaille. Aan beide kanten vielen al honderden slachtoffers te betreuren, in Oekraïne ook burgers. Huizen, bedrijven, eigendommen van mensen werden platgebombardeerd. Duizenden, tienduizenden, honderdduizenden Oekraïners zijn momenteel op de vlucht, van oost naar west, van west naar het Westen: gelukkig tonen andere buurlanden zich wel solidair, en kunnen Oekraïense gezinnen terecht in Moldavië, Hongarije, Slowakije en Polen. Om toch op een warme noot te kunnen afsluiten.
