COLUMN. Topmodel Elise Crombez: “New Yorkse agente raadde me botox, fillers en chemische peelings aan”
NINA“Ervaring is belangrijk in elke job, maar in die van mij komt dat meestal pas op de derde plaats, na jeugdigheid en aantal volgers.” Elise Crombez (39) draait al lang mee in de modewereld, maar weet zich perfect te verweren tegen onrealistische schoonheidsidealen en veeleisende agenten. En daar hebben de sterke vrouwen om haar heen heel wat mee te maken. “Voor die schoonheid en kracht zal ik haar altijd dankbaar zijn.”
Onlangs was ik bij Sylvia en ik toonde haar de quote ‘Girl boss is done, girl union is here’. Blijven we niet allemaal meisjes waarvan het leven een vrouw heeft gemaakt, elk op onze manier, hoewel we ladies zijn? We dronken een glaasje cava om tegelijk een zware week te verteren en het weekend in te luiden en ik vertelde haar over het enthousiaste gesprek met mijn Londense agente. “It’s all about women this year, dear!”, had ze me in haar verrukkelijk accent verzekerd. All about women ... Ze bedoelde daarmee dat de mode wat plaats maakt voor de veertigers onder ons in plaats van ons naar wondermiddeltjes bij de dermatoloog te hinten.
Ervaring is belangrijk in elke job, maar in die van mij komt dit meestal op de tweede of derde plaats. Na jeugd en aantal volgers.
Elise Crombez
Goed nieuws vind ik, want jarenlang in de buurt blijven van een sample size maatje – slik – betekent dat ik vandaag soms ouder ben dan mijn agenten, de fotografen én de andere modellen. Mijn lichaam veranderde ondertussen wel, maar niet zo overdreven dat ik deze job niet meer zou kunnen doen. Ervaring is belangrijk in elke job, maar in die van mij komt dit meestal op de tweede of derde plaats. Na jeugd en aantal volgers.
Terwijl mijn lichaamsmaten ongeveer dezelfde bleven, is mijn enthousiasme alleen maar groter geworden. Het doet deugd om eindelijk een vrouw te zijn en ze niet enkel te spelen. Ja, ik kijk soms weg van het computerscherm waar de onbewerkte foto’s van mijn werkdag worden doorgenomen. Het loont om te voelen hoe je je voelt en niet hoe je eruit ziet onder een vergrootglas.
Ik vergeet nooit de wijze woorden van mijn dierbare collega zaliger, Stella: “Wie ik ben en wat ik geef, moet volstaan.”
Elise Crombez
Sylvia en ik hadden het nog even over de vrouwen naar wie we opkijken. Zo vergeet ik nooit de wijze woorden van mijn dierbare collega zaliger, Stella Tennant, nadat ik haar gemaild had over een pijnlijk gesprek. Onze New Yorkse agente had me botox, fillers en/of chemische peelings aangeraden, wat ik vriendelijk had geweigerd. Waarop Stella schreef: “Voor mij moet de illusie die wij als model creëren ergens stoppen. Wie ik ben en wat ik geef, moet volstaan.” Dit laatste geldt trouwens voor zoveel aspecten in het leven.
Stella’s woorden raakten me diep en gaven me een duwtje in de rug, net aan die tweesprong. Ik mis haar, had zo graag nog even nieuwsgierig naast haar gewandeld op ons ingeslagen pad. Keuzes kunnen voor een eenzaam en vervreemd gevoel zorgen, maar dan kom je iemand als Stella tegen. Op onze laatste job samen liep ik ongeduldig naar haar toe en toen ze zich omdraaide om me te groeten, kwam er bij mij geen klank uit. Die schoonheid en kracht. Ze voelde de tijd en de tijd die ze nam om mij die lange email te sturen, daar zal ik haar altijd dankbaar voor zijn.
Sylvia’s dochtertje Aster kwam dansend de keuken binnen en gaf ons elk een gekleurd ‘Best Friends For Life’-armbandje. Ik kreeg geel, het happy kleurtje, zei ze. Zie je wel? Girls unite.
