In korte tijd werkte Robrecht Callier zich in Thuis op tot een van de meest gehate personages. Advocate Karin (Kader Gürbüz) verdenkt hem van stalking. En de kijkers weten dat Robrecht met de studenten van Fraternia schuldig is aan de mishandeling van Tania (Katrien de Becker), en betrokken is bij de aanval op Niels en Joren.

“Robrecht is een kerel die mijlenver van mezelf staat, maar het is leuk om zo iemand te vertolken”, zegt Pieter Casteleyn. “Niks fijner dan de slechterik spelen, en zeker iemand die je in het ware leven totaal niet bent. Ik kan geen enkel aspect van Robrecht bedenken dat op mij van toepassing is.”

Des te opmerkelijk dus dat Casteleyn werd gekozen voor de rol. “Ik ben acteur en dan moet je eender welke rol kunnen spelen. Ook personages van wie je in het echt zou walgen. Je hoeft niets gemeen te hebben met je alter ego. Ik zie mezelf bezig op het scherm en ik vind het geloofwaardig. Qua look maakten ze van Robrecht een gladde aal, en dat past perfect bij hem.”

Gevecht

Robrecht is niet alleen een gladde aal, maar ook zeer berekend. Toen Joren en Niels slachtoffers werden van de gaybashers, liet Robrecht zich opzettelijk in elkaar slaan om de verdenking op hem weg te nemen.

“De pittigste scène die ik al opnam. Die werd in één lange koude winternacht opgenomen. Op voorhand hadden we gerepeteerd in de studio. Op tv lijkt het een zwaar gevecht maar het werd stap voor stap ingeblikt, met hulp van acteur Robert de la Haye, die ook gevechtcoördinator is. Hoewel sommige personages er gehavend uitzagen, kwamen we er zonder kleerscheuren van af.”

Door deze rol ervaart Casteleyn wat het is om aan “de andere kant” te staan. In de reeks is hij verliefd op Silke, in het echt heeft de acteur al jaren een vriend. “Ik besef dat ik geluk heb dat ik nog nooit in mijn leven slachtoffer werd van fysieke agressie. Maar het is al voorgevallen dat ik met mijn lief door de stad wandel en iemand begint te schelden. Het beste is om gewoon door te stappen en er geen aandacht aan te schenken. Ik probeer rustig te blijven, maar je wordt er niet vrolijk van. Ze stellen je voor een voldongen feit. Dat er mensen zijn die niet akkoord gaan met de manier waarop jij je leven wilt leven, of wie je graag ziet. Ik probeer me er weinig van aan te trekken en dat lukt goed. Maar aangenaam is het allerminst.”

Homohaat

Door de rol te spelen, werd Casteleyn plots heel direct met geweld tegen homo’s geconfronteerd. Maar hij was er zich voorheen al goed van bewust dat het een groot probleem is. “Dit is sowieso een extra confrontatie. Je wordt weer met de neus op de feiten gedrukt. Maar eigenlijk gebeurt dat in mijn echte omgeving ook geregeld. Ik heb vrienden die het al meemaakten, dan komt het toch dichtbij. En verhalen zoals vorig jaar dat van David Polfliet, die in Beveren werd vermoord… Ik word daar stil van. Ik weet dat er de afgelopen jaren goede stappen zijn gezet om het meer te aanvaarden. Mannen kunnen met elkaar trouwen, vrouwen ook. Maar we zijn er nog niet. Dat was mij al duidelijk voor ik deze rol speelde.”

De jongste tijd duiken verhalen rond gaybashing almaar vaker op. “Dat maakt me bang”, zegt Casteleyn. “Ik weet niet of dat komt omdat er meer gevallen zijn, of omdat er meer aandacht voor is. Maar dat het de media haalt, is positief. Ben ik op mijn gemak op straat? Eigenlijk wel. Ik wil niet aanvaarden dat schrik zich van mij meester maakt. Al waren er al momenten dat ik extra op mijn hoede was. Ik durf met mijn vriend hand in hand te lopen, maar er zijn plaatsen waarvan we weten dat we het daar beter niet doen. Je voelt instinctief aan wanneer het wel of niet kan. Uiteraard wil je altijd en overal met je partner hand in hand over straat kunnen lopen. Maar ik ben ook niet de persoon die gaat provoceren.”