De getuigenis van Lecompte begint met een opvallend statement. De dichteres meent dat de populaire media enkel geïnteresseerd zijn in #MeToo-verhalen van “mooie jonge guitige kerngezonde vedetten en kokette welbespraakte hoogopgeleide vrouwen”. “Maar ook afatische truffelraapsters, dementerende orgeldraaiers en luide vuile onaantrekkelijke theatrale borderlinefeeksen kunnen het slachtoffer worden van seksueel overschrijdend gedrag. Ook met hen moeten we leren mee te leven.”

Wolf in schapenvacht

Lecompte geeft aan dat de #MeToo-verhalen in de psychiatrie voor het rapen liggen, “maar niemand is geïnteresseerd”. Het is daar dat haar verhaal zich afspeelt. Ze werd als 21-jarige opgenomen met anorexia, een drankprobleem en nog andere aandoeningen. De dichteres getuigt dat ze verliefd werd op de enige mannelijke nachtverpleger, die bijna twintig jaar ouder was dan zij. “Een wolf in schapenvacht, maar dat zou ik pas na een vijftal weken aan den lijve ondervinden.”

De dichteres beschrijft de man als geduldig, gevoelig en correct, tot hij volledig omsloeg. Hij verkrachtte Lecompte maandenlang. “Toen de relatie seksueel werd, begon hij me ook verbaal te vernederen en me te bedreigen.”

Het “meest vieze en verwoestende” aan wat ze meemaakte, is dat ze nachtenlang haar hart uitstortte bij de man over het seksuele misbruik dat haar als kind was aangedaan. Later kwam Lecompte tot de vaststelling dat de nachtverpleger haar uithoorde en details vroeg omdat hij daarop kickte, “omdat hij er geil en hitsig van werd”.

Ook haar anorexia wond de man op, aldus de dichteres. “Omdat ik met mijn uitgemergelde lijf kon doorgaan voor een 15-jarige jongen - als ik op mijn buik lag, tenminste. En hij hield van 15-jarige jongens.” Lecompte vermoedt dat hij zich daarom liet overplaatsen naar de jeugdpsychiatrie.

Schuld en schaamte

Toen Lecompte haar anorexia overwon, schoof de man haar aan de kant, waarop ze zijn oude en nieuwe werkgever inlichtte over het misbruik. Die zeiden dat ze wraak wilde nemen omdat hij haar had afgewezen. De hoofdpsychiater noemde haar “een nymfomane” en “een zelfdestructief borderline kreng”. “Victim blaming was toen nog de normaalste zaak ter wereld”, zegt Lecompte daarover. Er werd niets ondernomen en de man kon gewoon zijn gang blijven gaan. Lecompte heeft zich naar eigen zeggen jarenlang kapotgeschaamd en schuldig gevoeld.

Lecompte, die columns schrijft voor Humo, heeft het ten slotte over haar houding tegenover de #MeToo-beweging, die ze in eerdere schrijfsels en interviews veroordeelde. “Dat ik vandaag deze getuigenis durf neer te schrijven zonder de angst om achteraf geridiculiseerd te worden en afgeschilderd te worden als promiscue slet en zondebok, heeft natuurlijk alles te maken met de veranderende tijdgeest die in gang werd gezet door die beweging. Dus, #MeToo-beweging: sorry en bedankt voor alles! Je bent waardevoller dan ik dacht. Kunnen we alsnog vrienden worden?”

LEES OOK. Delphine Lecompte krijgt politiebescherming tijdens optreden na controversiële lezersbrief: “Zijn jullie die knokploeg?”