‘De Kemping’: de Hof van Eden is een veld in Dessel

Als Vlaamse tv-makers in iets uitblinken, dan wel in baggeren. Je stopt hen een paar honderdduizend euro en een plastic schepje in handen en ’s anderendaags waad je door twintig afleveringen van wat het ook is dat James Cooke nu weer heeft uitgescheten. Goddank zijn er ook een aantal die verder kijken dan de knikkerbaan lang is, en zo komt het dat we heel af en toe, staand in een meer van drek, iets van waarde in onze goudpan tevoorschijn schudden. De Kemping is zo’n pépite.

In dit programma stampen negen kwetsbare mensen met de steun van Tijs Vanneste en Lex Feyen een camping uit de grond, in de hoop aan de opgedane ervaring een job en, wie weet, misschien ook een handvol vrienden over te houden. Als je twee reclameblokken te slijten hebt, dan maak je van zoiets een afvalrace waarbij iemand op de campingraad naar huis wordt gestemd omdat zijn gamel ravioli door een brommende Herwig Van Hove het minst al dente werd bevonden. Zo laag moet de door u en ik gefinancierde VRT gelukkig niet vallen, hoezeer Château Planckaert ook gebaat zou zijn bij een planckraad.

Ik geloof dat er twee soorten mensen zijn: zij die met het ouder worden aan compassie winnen, en zij die eraan verliezen. Wie niet stil wordt van Carina’s monoloog over een jeugdtrauma dat haar hele verdere leven in de verkeerde plooi heeft gelegd; wie de jonge Daniël, die heeft geleerd “de mensen niet te belasten met mijzelf” en dat het “veilig is om geïsoleerd te zijn”, geen arm om de schouder wil slaan; en wie de frêle Daphne, wier gebint slechts door strijdlust bijeen wordt gehouden, niet op de schouders wil hijsen, die leeft op een kale vlakte, waar het enige geluid dat weerklinkt zijn eigen stem is, en het enige licht dat de duisternis verjaagt nooit zijn blik ontmoet. Zo iemand leeft alleen en sterft alleen.

Nu een halfbevroren hagedis uit de goorste rioolpijp van Sint-Petersburg Europa hopelijk heeft doen inzien dat de wereld niet uitsluitend is opgetrokken uit aandelenportefeuilles en NFT’s, wijnkelders en golfterreinen, en botox en bullshit op sociale media, kunnen we de aandacht misschien eindelijk verleggen van cijfers naar mensen. Al was het maar voor de afwisseling. Want ik weet niet of het iemand al is opgevallen, en evenmin hoe het vroeger was, maar alvast sinds ik erop ben beginnen letten is het aantal psychopaten met vingers aan knoppen alleen maar toegenomen. En het merendeel is democratisch verkozen. Door een bevolking die ofwel dom is, ofwel miskweekt, maar in beide gevallen egoïstisch.

Kunnen we alstublieft, al was het maar voor een proefperiode van pakweg drie jaar, probéren elkaar wat minder de duvel aan te doen? Een onsje beleefdheid, een minimum aan menselijkheid. Zonder naar de prijs te kijken. Drie jaar maar. Een pandemie van empathie. Onze eigen Kemping.

De Kemping, dinsdag om 20.40 uur op Eén.