Vlaamse mama reist naar oorlogsgebied om haar verliefde zoon terug te halen: “Ik keer niet terug zonder hem”

“Als je verliefd bent, dan doe je gekke dingen.” De moeder van de 24-jarige Wessel is niet boos, wel erg ongerust. Haar zoon sprong een kleine twee weken geleden in zijn auto om zijn Russisch-Oekraïense vriendin Isabella naar ons land te halen. Op dat moment was de oorlog nog niet losgebroken, maar het was een kwestie van dagen, uren. “Hij vertrok met zijn wagen, een Seat Arosa, een aftands autootje waarmee je enkel nog naar de winkel durft”, zegt Renate. “Ik wist van niets. Voor hij naar Rusland vertrok, had ik zelfs nog nooit van Isabella gehoord. Mijn zoon staat al een tijdje op eigen benen. Het is via mijn andere zoon dat ik het nieuws vernam. Hoe haalde hij het toch in zijn hoofd?”

Renate wist meteen wat haar te doen stond: haar verliefde zoon veilig en wel terug naar België halen. Dus stapte ook zij in haar auto en reisde hem achterna richting oorlogsgebied. “Sommigen verklaarden me gek, anderen begrepen me. Maar er is niemand die me kan tegenhouden. Ik ben mama van zeven kinderen. De vier oudste kinderen kunnen gelukkig al voor zichzelf zorgen, de twee jongste verblijven momenteel bij hun papa.”

Drie dagen rijden

Renate is ondertussen al een week onderweg. “Ik reed van Antwerpen naar Duitsland, en via Oostenrijk richting Roemenië. Daar wilde ik graag de grens over, maar de Roemenen stuurden me naar Polen, omdat daar veel meer opvang is voor vluchtelingen. Op een bepaald moment heb ik bijna drie dagen non-stop gereden. Ik sliep voornamelijk in mijn auto en af en toe ook in een vluchtelingenkamp. De taal vormt vaak een barrière, weinig mensen spreken hier Engels. Het is behelpen met Google Translate. Eten kom ik gelukkig nooit tekort: overal bieden ze voedsel aan. De solidariteit is enorm.”

Haar laatste telefonisch contact met Wessel dateert intussen van zondag. “Toen bevond hij zich in het Oekraïense Kalanchak, nadat hij een tijdje in het Russische Armyansk had verbleven. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Ik vernam dat zijn gsm werd kapotgeschoten door de Russen. Ik heb dus geen idee hoe het met hem gaat. Heeft hij iets om te eten? Is er nog voldoende benzine om met de auto te reizen? Is hij te voet onderweg? Ons meeting point is Kiev, daar zouden we mekaar treffen om vandaaruit terug te keren naar de Poolse grens. Ik hoop dat we er geraken. Aanvankelijk lachte Wessel nog met de oorlog, tot hij besefte dat het de Russen menens is. Uiteindelijk is hij ook nooit tot bij Isabella geraakt. Zij probeert nu zelf vanuit de Krim weg te geraken.”

“De kogels vliegen hier in het rond”

Momenteel verblijft Renate zelf in Lviv, een stad in het westelijk deel van Oekraïne. Haar wagen liet ze achter bij een broer aan de Pools-Oekraïense grens, en ze ging te voet verder. Oekraïne laat immers enkel nog wagens en bussen bedoeld voor humanitaire en medische hulp toe. Voorlopig kijkt Renate daar nog even de kat uit de boom alvorens door te reizen naar Kiev. “Het is hier erg gevaarlijk. De kogels vliegen hier in het rond. Ik ontmoette een koppel wiens 19-jarige dochter werd doodgeschoten. Heel triest.”

Renate durft haast niet uit te spreken dat de kans reëel is dat haar zoon iets overkomt. “Het Oekraïense leger dacht op een bepaald moment zelfs dat hij een Russische spion of soldaat was. Hij werd tegen de grond geduwd en moest zijn kleren uittrekken om er zeker van te zijn dat hij geen wapens achterhield. Ze wilden ook checken of hij geen Russische tattoos had.”

Of Renate nooit aan terugkeren denkt? “Zonder mijn zoon? Nooit”, klinkt het stellig. “Ik heb een online shop in België en mijn klanten zijn allemaal op de hoogte van de situatie. Zij kunnen wel even zonder mij. Ik heb ook net nieuwe wandelschoenen gekocht waardoor ik er weer even tegen kan. Ik hoop echt dat mijn zoon hier zonder al te veel kleerscheuren uitkomt. Hopelijk heeft hij ook zijn lesje geleerd en doet hij dit nooit nog opnieuw.”