COLUMN. Ik voel geen mededogen voor de verkrachter Bo Coolsaet. In urologisch jargon: de man is een blaas

Bo Coolsaet (82) heeft zijn intrek genomen in de gevangenis. Dat is niet waar hij zich thuisvoelt, wel waar hij volgens de rechter thuishoort als verkrachter van een minderjarig meisje. 66 was de uroloog toen hij zijn 15-jarige patiënte ongevraagd een orgasme bezorgde. Daarvoor gebruikte hij weliswaar niet zijn eigen penseel maar een trilstaaf. Datzelfde gereedschap testte hij op diverse vrouwen, met wisselend succes. Ik zou liegen mocht ik beweren dat ik naast afschuw ook mededogen voel voor de ooit gevierde arts die nu is gereduceerd tot een zielige oude man. Bovenal voel ik leedvermaak.

Daar ben ik niet trots op. Leedvermaak om andermans falen, andermans straf, andermans verdriet is niet wat een mens siert. Maar ik kan het niet helpen: ik heb Bo Coolsaet nooit gemogen. Ging Coolsaet zitten, dan bleven de stoelen links en rechts van hem leeg: daarover drapeerde hij zijn ego. Alles aan de uroloog ademde weelde en smaak, zoetgevooisde autoriteit en witgekrulde ijdelheid. Coolsaet vierde graag het goede leven, genereus in goed gezelschap, maar liever nog fêteerde hij zichzelf. Als zoon, als echtgenoot, als arts en als mediagenieke expert in de ware liefde liet hij zich gewillig op het schild hijsen en over het paard tillen. Uitgedrukt in zijn eigen urologisch jargon: zelfs toen hij nog geen patiëntes penetreerde vond ik Bo Coolsaet al een blaas.

Dat is een hardvochtig en wellicht ook onrechtvaardig oordeel, al was het maar omdat ik Coolsaet nooit ontmoet heb. Mijn oordeel neigt dus naar een vooroordeel. Hardvochtig is het om een tachtiger te herleiden tot dat ene misdrijf, hoe pervers ook. Is die verkrachting representatief voor een carrière als uroloog wiens expertise werd geprezen van hier tot in New York? Geilheid is des mensen. Dat ook een pensioengerechtigde man nog opgewonden raakt van een jong meisje dat prille vrouwelijke kenmerken vertoont: het is vandaag taboe, maar gelukkig niet verboden of strafbaar. Dat diezelfde man in zijn hoedanigheid van arts doelgericht misbruik maakt van zijn overwicht en het vertrouwen van zijn minderjarige patiënte, dat is daarentegen vies én terecht strafbaar. Maar ook dan blijft leedvermaak met de gedetineerde Coolsaet misplaatst. Je kunt je afvragen of een verblijf in een oudemannengevangenis, op een aftandse slaapzaal met twee bruingeblakerde toiletten die hij deelt met twee dozijn andere bejaarde criminelen, of dergelijk verblijf de meest adequate straf is en de snelste weg naar schuldinzicht. Maar geldt die gedachte niet voor elke gedetineerde in ons penitentiair systeem?

Waarom dan toch voel ik onbedwingbaar leedvermaak? Hierom, denk ik: hoe onverdachter de dader, hoe zwaarder de ontgoocheling achteraf en hoe groter de walging voor diens hypocrisie. Zie Sihame El Kaouakibi. Bo Coolsaet, de liefdesprofessor boven elke verdenking verheven: het is alsof Wout van Aert morgen betrapt zou worden op het nieuwste dopingproduct. Bovendien lucht het op dat ook mensen met aanzien en macht hun rechtmatige straf niet ontlopen, in tegenstelling tot al die topmanagers, bankiers en zakenlui die hun fraudeprocessen afkopen en zichzelf zo de publieke vernedering besparen van een strafblad en een celstraf — de stinkerds. Ik doe een geste: graag betaal ik met dienstencheques een poetsvrouw of -man om daar in Merksplas de pot te schrobben, zodat Bo Coolsaet er zo niet menswaardig, dan toch urologisch verantwoord zijn gevoeg kan doen. 

Jan Segers

Lees ook:

COLUMN. Centimeters en spieren is wat je de kindvoetballer Rayane Bounida (16) toewenst. Anders schoppen ze hem misschien halfdood (+)