Aan participanten geen gebrek op zo’n studie-informatiedag of sid-in. Naast de hogescholen en universiteiten zijn ook het volwassenonderwijs, Syntra, VDAB, het leger en de politie, en heel wat beroepssectoren er vertegenwoordigd. Voor heel wat van de participanten is de sid-in slechts de opstap naar een reeks aan rekruteringsinitiatieven. Als hoofd van de PXL marketing en sales-opleidingen heb ik tussen nu en half september drie sid-ins, twee proefdagen, één open lesdag, vijf infodagen, ettelijke schoolbezoeken en campusbezoeken op afspraak. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid komt daar nog minstens één extra infodag bij in augustus of september, wanneer er zenuwachtigheid ontstaat als blijkt dat de inschrijvingen traag op gang komen.

Voor alle duidelijkheid: ik ben overtuigd van mijn ‘product’ en ik haal veel voldoening wanneer ik merk dat het verhaal aanslaat. Contacten met de concullega’s van andere hogeronderwijsinstellingen leren dat iedereen sterk inzet op informeren en werven. We zetten allemaal alles op alles om zo veel mogelijk scholieren te overtuigen.

En die arme scholier? Die wordt overspoeld door informatie en verdrinkt in de talrijke opties en bloemlezingen. Plots lijkt studiekeuze een erg complex gegeven. Wat de laatste jaren opmerkelijk is, is dat veel scholieren lijken af te haken of de studiekeuze zo lang mogelijk uitstellen. Het is al lang geen uitzondering meer dat je mailbox weken na de effectieve start van het academiejaar nog ontploft door scholieren die dan toch de knoop nog hebben doorgehakt. Die late inschrijvers zijn vaak weinig geïnformeerd. Hun keuze is er eentje van het gevoel. De eindeloze reeks aan informatiebeurzen lijken hun doel te missen.

Is het dan geen tijd voor een collectief bezinningsmoment? Helpen we scholieren echt met onze onophoudelijke stroom aan informatie? Of zou wat meer schaarste creëren beter werken? Alle onderwijsinstellingen hebben last van FOMO, fear of missing out. We hebben een heilige schrik om toch maar geen studenten mis te lopen. Maar is het niet beter om die FOMO door te schuiven naar de scholieren? Verder studeren is de tijd én kans van je leven. En met een pensioenleeftijd die tegen dan waarschijnlijk op 75+ ligt, kan je maar beter de juiste keuze maken…