Drie keer sprintte Van Aert in zijn allereerste ‘Koers naar de Zon’. Evenveel keer verloor hij. In Orléans werd hij geklopt door de bolide genaamd Fabio Jakobsen, die Christophe Laporte als lead-out gebruikte. In Dun-le-Palestel moest hij zich bergop te vroeg gaan zetten. En vrijdag liep het opnieuw verkeerd in de spurt om de tweede plaats. De Fransman Mathieu Bourgaudeau bleef na een solo van negen kilometer nog net het sprintende peloton voor.

Van Aert draaide er niet omheen: “Het is wel duidelijk dat mijn spurt een beetje minder is dan wat hij geweest is. Ik ken ook de reden. Het is niet dat ik twijfel, maar je kan ook niet op alles perfect hebben gewerkt. Ik zit aan het einde van een heel lang trainingsblok. Na de hoogtestage ben ik nog goed blijven trainen. Ik merk dat ik in de sprints nog wat frisheid mis. Bij lange inspanningen voel je dat minder. Door het wat rustiger aan te doen, komt die aanzet van de sprint wel terug.”

Werken voor Roglic

Ook al loofde Van Aert de voorbije dagen zijn nieuwe lead-out Laporte, het liep eigenlijk nog geen enkele keer gesmeerd tussen de nieuwe tandem. Dinsdag zette de pezige Laporte zijn kopman wel af in het wiel van Mads Pedersen, maar viel hij bij het terugzakken in de sprintende groep. Vrijdagavond in Aubagne liep het helemaal verkeerd. “Er waren wat communicatiefoutjes in de finale”, omschreef Van Aert de vreemde move van zijn lead-out, die zelfs even los was in de achtervolging op Bourgaudeau. “Dat laatste klimmetje zorgde voor chaos. Het was de bedoeling dat Christophe me in een goede positie zou houden. Het liep een beetje fout toen we moesten schakelen en hem gebruiken om te achtervolgen op de Fransman.”

In principe was het ook de laatste keer dat we Van Aert in deze Parijs-Nice zagen meedoen voor de dagzege. “Morgen (vandaag, de Col de Turini, red.) zit mijn werk erop aan de voet van de slotklim. Zondag zal Primoz Roglic me beter kunnen gebruiken om de eindzege proberen veilig te stellen. Zelf meedoen voor dagwinst? Vroeger zou dat gekund hebben, maar nu hebben ze er op de Col d’Èze een ‘muur’ in gelegd. Ik vrees dat dit te hoog is gegrepen voor het type renner dat ik ben.”