Beresterke Van Aert loodst wankelende Roglic naar de eindzege in Parijs-Nice: “Of hij het zonder mij gehaald had? Ik denk het niet”

Parijs-Nice staat bekend als de ‘Koers naar de Zon’, maar dit jaar volgde de wedstrijd het omgekeerde scenario. Want na zeven dagen in goeie weersomstandigheden, werd de slotrit afgewerkt in echt hondenweer. Bovendien moesten de renners vijf beklimmingen en enkele verraderlijke afdalingen overwinnen. Primoz Roglic hoopte in tegenstelling tot vorig jaar z’n eindzege deze keer wél over de streep te trekken.

In de beginfase van de etappe probeerde een pak renners in de vlucht van de dag te geraken, maar Jumbo-Visma had andere plannen. De ploeg van leider Roglic legde van in het begin een strak tempo op en smoorde zo elke aanvalspoging in de kiem. Achteraan stond de deur wagenwijd open - veel renners stapten onderweg nog uit de koers, waardoor Parijs-Nice dit jaar met een recordaantal opgevers eindigde.

Op de Côte de Peille - de voorlaatste beklimming van de dag - barstte de koers los. Nummer drie in de stand Daniel Martinez versnelde uit een stevig uitgedund peloton, maar kreeg meteen Wout van Aert op het wiel. Onze landgenoot wist kopman Roglic op z’n bagagedrager en trok dan maar vol door. Enkel Martinez, Quintana en Simon Yates bleken in staat te volgen. De onfortuinlijke Martinez viel even later door een lekke band weg uit de kopgroep, maar redde alsnog z’n podiumplaats.

Van Aert verkeerde in een begenadigde dag en bracht Roglic in een zetel naar de voet van de Col d’Eze. Daar moest de Sloveen de kroon op het werk zetten, maar het vet was van de soep. Yates rook bloed en deed een ultieme gooi naar eindwinst, maar dat was buiten een be-re-sterke Van Aert gerekend. De Belgische kampioen nam Roglic op sleeptouw, al had de Sloveen bij momenten bergop zelfs moeite om het wiel te houden.

Op de top van de Col d’Eze had Yates z’n achterstand in het klassement gehalveerd, maar in de afdaling richting finish had Roglic met Van Aert een geweldige gangmaker voor zich uit. Met de streep in zicht naderde het duo van Jumbo-Visma nog met rasse schreden, maar Yates zag z'n aanvalslust beloond met een knappe ritzege. Van Aert bolde als tweede over de streep, een volledig leeggereden Roglic was niet eens in staat een arm in de lucht te steken. Maar de eindzege, die is met een jaartje uitstel wel binnen. Met veel dank aan Van Aert. 

“Ik had eigenlijk in mijn hoofd al afscheid genomen na de aanval van Yates", deed Van Aert z'n verhaal van de etappe. “Ik kon niet volgen, maar wilde blijven vechten om in de afdaling misschien nog terug te keren. Maar ik kwam sneller dan gedacht weer bij Primoz en Quintana. Vanaf dan was het mijn taak om Primoz naar de finish te brengen - dat was broodnodig ook. Of hij het zonder mij gered had? Vandaag niet, denk ik. Het was duidelijk dat hij niet z'n beste benen had. Maar daarom hebben we ook een sterke ploeg.” Van Aert neemt ook het groen mee naar huis, maar dat vindt hij slechts “een extraatje”. “De eindzege is veel belangrijker.” 

Na de aankomst was Roglic duidelijk opgelucht dat hij het dit jaar wél kon afmaken. “Een beetje drama op de laatste dag, maar ik ben veel gelukkiger dan een jaar geleden”, kon Roglic er nog mee lachen. “Ik had niet de beste dag. Het team was echt supersterk vandaag en Wout is half mens, half motor. Hij kan alles. Ik ben heel gelukkig dat ik hem bij me had. Of ik zonder Van Aert ook gewonnen had? Moeilijke vraag. Iedereen draagt z'n steentje bij - Wout, de renners, de staf, de coaches... Ik deed nog m’n best om Yates terug te pakken om Wout zo de ritzege te bezorgen, maar ik had de benen niet.”