COLUMN. Lien Van de Kelder zit op een Thais eiland: “De hele menukaart van de plastische chirurgie passeert hier”

Eindelijk uit quarantaine. Jeanne en Victor zijn zo losgeslagen dat ze zonder ontbijt in het zwembad willen en ze er voor de rest van de dag niet meer uit te slaan zijn. Ik installeer mij aan een tafeltje in de schaduw. De andere hotelgasten blijken vooral Russen te zijn, op een paar Britse en Franse gezinnen na. 

Heerlijk, de hele menukaart van de plastische chirurgie passeert hier voor mijn neus: opgespoten lippen en borsten, opgetrokken wenkbrauwen, en alles wat de Barbie-look helpt evenaren. Opgepompte mannen met gouden kruisbeelden aan hun nek die met een minikopie van zichzelf rond het zwembad paraderen. Hun vrouwen die honderden Instagram-selfie’s nemen met hun rug naar de prachtige zonsondergang, buitenproportionele borsten en duckfaces etalerend, string in hun verdacht strakke derrières getrokken. 

Ik sla ze gade, ze staan er allemaal met hun ene been voor het andere en laten het op hun “dikke” teen balanceren. Wat zou daar de bedoeling van zijn? Ik besluit er niet over na te denken. En stiekem zou ik ook wel zo een strakke derrière willen. Dit lijkt wel het decor van ‘The White Lotus’. De fantastische HBO-serie die op Streamz te zien is. Maar dan in een Russische versie.

Ik bedenk dat we eigenlijk in oorlog zijn met hun land, onvoorstelbaar. Op het moment dat ik dit schrijf, is hun leider net Oekraïne binnengevallen en zijn de eerste doden te betreuren. Andere wereldleiders reageren met sancties tegen Rusland. Ik probeer de situatie uit te leggen aan de kinderen, hen te vertellen wat de NAVO is, hoe die ontstaan is en waarom een oorlog ginder niet betekent dat er oorlog in België komt. Ook dit hoort bij thuisonderwijs, zeker? 

Ondertussen loopt het lesgeven vlot, we werken iedere week de agenda van de klas in België af en dat lukt wel. Hoewel “Mamaaa, ik snap dat niet, kom je mij helpen?” langs twee kanten tegelijk afgevuurd krijgen me wel wat stress geeft. Hoe doen leerkrachten dat toch met 25 kinderen in één klas? Ik probeer de principes van het ervaringsgericht onderwijs toe te passen en laat hen aan het begin van de week een “contract” met zichzelf maken, met de opdrachten die tegen vrijdag moeten af zijn. Bij Jeanne, die meer discipline heeft dan Victor, lukt dat best.

Ik besluit dat we de eerste dagen maar zoveel mogelijk moeten buiten spelen, want nadien volgt weer een PCR-test. Als één van ons drieën dan positief test, worden we tiendagen opgesloten in onze kamer. We trekken eropuit. Overal staan blauwe paaltjes met ‘Tsunami Hazard Zone’ op en wordt er een ontsnappingsroute aangeduid.

Ineens lijkt onze fijne kamer hier op het gelijkvloers toch niet zo een slimme keuze. ’s Nachts lig ik ervan wakker. Als er terug een tsunami komt, dondert die golf hier recht binnen. Zouden ze die nu al beter kunnen voorspellen dan toen? En wat als het ’s nachts gebeurt? Ik vraag later aan Nath, de assistent van Hans, hoe hoog de golven toen kwamen. Hoog, zei hij, en hij wijst een stuk boven zijn hoofd. Maar de meeste slachtoffers waren eerder verder landinwaarts. Ik denk dat hij dat zegt om mij gerust te stellen. Hij werd wat bedrukt, of beeld ik mij dat in, misschien heeft hij toen familie of vrienden verloren. Ik besluit maar niet verder te vragen.

De dag erna gaan we snorkelen bij Rock Island, een kleine rotsformatie die we kunnen zien liggen vanuit ons hotel op BangTao beach. Voor een prikje huur je hier een typisch Thaise longtailboot met twee schippers. Wat een prachtig levensgroot aquarium hier, zeg. Victor en Jeanne gooien al snel hun zwemvest af en duiken onder water tussen de vissen. Dat had ik niet gedacht. De kinderen vinden het magisch en zingen uit volle borst Op een onbewoond eiland van Kinderen voor Kinderen. Nostalgie voor mij. 

_{(Lees verder onder de foto.)}

Daarna varen we naar Banana beach, een strandje wat verderop. Ik besluit wat gebakken rijst en verse mango te kopen aan een stalletje en wat blikjes Singha-bier voor de twee vriendelijke schippers. “Khop khun krab”, bedanken ze glimlachend, maar drinken het niet op. 

Ik bedenk me dat er in Zuid-Thailand veel moslims wonen, volgende keer vraag ik wat ze graag willen. Ik besluit ze wat extra baht te geven als we afscheid nemen. De Thai zien hard af van corona. Eén op de zes leeft van het toerisme en er is zo goed als geen sociaal vangnet voor velen. Meer dan 10 miljoen Thai moeten met minder dan 5 euro per dag zien te overleven. Begrijpelijk dus waarom ze via de Sandbox – quarantaine op het schiereiland – het toerisme opnieuw proberen aan te zwengelen.

We haasten ons terug naar huis, want Stine, de tweede oudste, gaat bijna aankomen! Haar zus Cato hoorde 10 minuten voor het inchecken in Zaventem dat ze nog positief testte van een oude coronabesmetting rond Kerstmis en mocht niet vertrekken. Dus Stine moest alleen het vliegtuig op. Morgen komt Hans thuis uit Bangkok en als Cato volgende week uiteindelijk landt na een hopelijk negatieve test zijn we weer allemaal samen. Wang waa. Fingers crossed. 

Over twee weken lees je het vervolg van Liens avonturen in Thailand.

COLUMN. Lien Van de Kelder over haar woelige vertrek naar Thailand: “Ik besliste om te zwijgen tegen de kinderen”

Hans Herbots en Lien Van de Kelder verhuizen met hun gezin naar Thailand. “We praten hier meer met elkaar” (+)