De grote emoties van Nathalie Meskens: “Ik ben geen mama geworden om 7 op 7 met mijn job bezig te zijn”

Voor een van de koppels uit het VTM-programma ‘Paradijs zoekt Personeel’ wordt straks een droom werkelijkheid: een jaar lang een luxeresort uitbaten op het exotische Zanzibar. “Een hotel uitbaten, dat zie ik mezelf ook nog weleens doen”, zegt Nathalie Meskens, die het programma presenteert, in Story. “Zanzibar is prachtig en de mensen zijn er ongelooflijk lief. Ik logeerde vlak bij het resort en elke ochtend wanneer de zon net opkwam, stapte ik op mijn blote voeten door het spierwitte zand naar de set. Dat was telkens een bijzonder moment. Ja, het is een aangename plek om een maand te ‘moeten’ verblijven voor je werk (lacht).”

Wel, de vlucht naar Zanzibar duurde liefst 23 uur en ik kwam dus met een gigantische jetlag aan. En op dag twee liep ik een voedselvergiftiging op. Dat was wel pittig, zeker in combinatie met lange draaidagen in temperaturen rond de 35 graden.

Door het slaaptekort doken er wallen op, maar gelukkig wist de visagiste daar wel raad mee. Mijn zwangerschapskilo’s kon ik moeilijker wegtoveren, want na de keizersnede moest ik vijf weken plat liggen. Maar ik heb me dat echt niet aangetrokken. Het boeit me niet of ik een kilo meer of minder weeg. Ik heb het aanvaard en laat de natuur haar werk doen. Ik ben trouwens nog steeds niet aan het sporten omdat ik er de energie niet voor heb. Maar Nadim (haar partner, red.) zegt altijd: ‘Je ziet er geweldig uit. En Vlaanderen vindt jou toch mooier met een kilo meer!’ (lachje)

Dat was een voorwaarde. Ik wilde geen maand gescheiden leven van mijn gezin en Loé moest trouwens mee voor de borstvoeding.

Ik zie mezelf dat ooit nog wel doen. Al heb ik geen idee waarnaartoe. We hebben wel veel vrienden en familie in Gambia en Libanon wonen. Maar nu ligt de focus op het grootbrengen van de kinderen.

“Mijn kinderen zijn mijn grootste geluk, zonder twijfel. Het zijn echte pateekes, ik verveel me nooit”, vertelt Nathalie. “Lima is een echte entertainer, dat heeft ze van geen vreemden (lachje). En haar broertje kan er ook al wat van. Ze zijn nu al twee handen op één buik. Lima is zo lief voor Loé en hij kijkt enorm op naar zijn grote zus.”

Vooral die slapeloze nachten zijn heftig. Ik maak jammer genoeg geen wonderbaby’s die na zes weken doorslapen. Lima doet dat intussen wel, maar voor Loé moet ik nog om de twee à drie uur opstaan. Soms vraag ik me af: hoe ga ik de dag doorkomen? Maar dat lukt. Zonder flauw te vallen of in mekaar te zakken. Al hoop ik dat Loé binnen dit en een jaar ook doorslaapt zodat ik zelf relaxed kan slapen. Tot ze beginnen uit te gaan, neem ik aan (lachje). Ach, je moet erdoor en als je ziet hoe gelukkig en vrolijk de kinderen zijn, dan vergeet je dat je te weinig hebt geslapen.

Ik wind me niet meer op in dingen waar ik zelf geen controle over heb. Onlangs zijn we voor het eerst met Loé naar Nadim zijn ouders in Libanon geweest – een heel emotioneel moment. Maar onderweg waren we onze paspoorten en cash geld vergeten in de taxi. Vroeger zou ik me daar zo in opboeien, maar nu drong het niet door. Als je zo moe bent als ik, moet je kiezen waar je je energie in steekt. De taxichauffeur is ons ’s anderendaags trouwens alles komen teruggeven.

Tuurlijk. Ik werk heel graag, maar ik wil niet meer zeven op zeven met mijn job bezig zijn. Daarvoor ben ik geen mama geworden. Ik wil zoveel mogelijk momenten met mijn kinderen meemaken. Vroeger deed ik 101 projecten door mekaar, met veel plezier, maar door corona viel alles weg. Een week na de eerste lockdown beviel ik van Lima en anderhalf jaar later van Loé. Er kwam tijd vrij en ik heb die genomen. De druk om dingen te missen was er niet.

Het is al fantastisch dat ik twee gezonde kinderen op de wereld heb mogen zetten, laat ons daar nu maar volop van genieten. Het is goed zoals het nu is.

Al meer dan vijf jaar is Nathalie gelukkig met haar lief Nadim. Ze leerden elkaar kennen tijdens het uitgaan en het was liefde op het eerste gezicht. “Nadim laat me honderd procent mezelf zijn en hij steunt me in alles wat ik doe”, zegt Nathalie. “We zitten op dezelfde golflengte qua humor, ambities en dromen. En we genieten allebei van het leven. Kinderen of niet. Het is niet omdat we ouders zijn van twee jonge kinderen dat we ons leven on hold moeten zetten. We reizen allebei heel graag en dat zijn we de voorbije twee jaar ook blijven doen wanneer het kon en mocht. De kinderen volgen wel. Die vinden het trouwens fijn om eens op een strand te spelen in plaats van in een bos of park.”

Wij niet, omdat we bewust tijd vrijmaken voor mekaar tussen het opruimen en verversen door. Uiteraard hebben wij ook wel eens mindere momentjes, maar net dan is de communicatie heel belangrijk. Als ik eens een slechte of zware dag heb, zeg ik eerlijk tegen Nadim dat ik op dat moment niet de meest energieke en vrolijke lolbroek in huis ben. Hij aanvaardt dat ook.

Met de woorden ‘voor eeuwig en altijd’ ben ik altijd voorzichtig, want ik heb al een leven achter de rug. Maar op relationeel vlak is Nadim wel mijn eindbestemming. Of daar een huwelijk bij hoort? Momenteel voelen we allebei die behoefte nog niet. Onze kinderen zijn een grotere verbintenis dan een ring.

“Mijn grootste angst is dat mensen in mijn omgeving zouden sukkelen met hun gezondheid. Kinderen die ziek worden, familieleden die op sterven liggen. De laatste tijd hoor ik helaas een beetje te veel zulke verhalen. Mijn opa heeft nu ook een tumor, maar die man is wel 92. En die zegt vrolijk: ‘Ik had nooit gedacht zo oud te worden, dus elke dag is een geschenk.’ Ja, dan kan je dat plaatsen en aanvaarden. Maar niet als het nog jonge mensen zijn. Dat maakt me zo bang.”

Klopt. Had je me tien jaar geleden gezegd dat ik nu twee kinderen zou hebben, dan had ik je nooit geloofd. Niet alleen dus omdat ik twijfelde of het wel iets voor mij was, maar ook omdat ik schrik had. Wat als er iets misloopt met dat kind? Of het heel ziek wordt? Die angst verlamde me. Maar op een bepaald moment heb ik een knop kunnen omdraaien in mijn hoofd. Als je echt kinderen wilt, dan moet je ervoor gaan.

Ik heb altijd gedacht dat ik dat ging zijn, maar omdat ze nog zo klein zijn, is alles nog heel puur. Die grote boze buitenwereld lijkt nog ver weg. Al denk ik wel dat ik ze met een gerust hart zal kunnen loslaten. Lima is al een heel zelfstandig kind, je kunt haar niet bij haar handje vasthouden. Soms kijkt ze nu al naar mij met een blik van ‘ik kan dat wel’. Een echte plantrekker dus.

Ik ben daar niet echt mee bezig. Pas als ik mijn leeftijd in een tijdschrift zie staan, dringt het tot me door. Het is ook maar een getal, wat wil het zeggen? Veel belangrijker is hoe je je voelt en hoe je naar jezelf kijkt. Bovendien vind ik veel vrouwen op hun mooist als ze in de veertig zijn. Nadim vindt dat ook.

Ik vier eigenlijk nooit mijn verjaardag, maar nu ga ik toch een feestje geven. Want soms denk ik wel: als ik geluk heb om in goede gezondheid tachtig te worden, dan zit ik aan de helft. Al probeer ik daar geen angst over te hebben, ook niet op professioneel vlak. Het is niet dat ik met een rimpel meer plots minder getalenteerd ben. En de tijd dat iedereen op televisie jong en strak moest zijn, ligt ook achter ons.

“Omdat ik zo moe ben, komt alles heel hard binnen en begin ik ook snel te wenen. Je hebt geen filter meer. Onlangs kreeg ik een telefoontje van een vriendin die me vertelde dat de kankerbehandeling van haar partner werd stopgezet. Ik ben beginnen te huilen, in het midden van de straat.”

Ja, dat troostende zit wel in mij, denk ik. Mijn vrienden zeggen altijd dat ik nooit beoordeel of veroordeel. Ik probeer vooral een luisterend oor te zijn. Dat vind ik zelf ook fijn als ik getroost word. En met ouder worden merk ik dat ik alleen nog maar omringd wil worden door mensen die het goed met me voorhebben. Ik wil geen tijd en energie meer steken in mensen die enkel en alleen met zichzelf bezig zijn.

Het parcours met mijn echte vader (Nathalie was 3 toen haar vader haar moeder verliet, red.) en de scheiding (van acteur Jeroen Van Dyck, red.) waren moeilijke momenten. Ik was toen heel droevig. Maar het zit niet in mij om eeuwig te blijven rouwen. Je moet dingen afsluiten, loslaten en aanvaarden als een deel van het leven. En het is een goede leerschool. Mij maakten die gebeurtenissen alvast duidelijk dat het belangrijk is om tijd door te brengen met wie je na aan het hart ligt.

“Vroeger kon ik me boos maken in het verkeer als iemand de onnozelaar uithing, maar nu denk ik dan bij mezelf: hoe zielig is dat. Nu maakt vooral onrecht me boos. In Libanon zitten er mensen zonder elektriciteit omdat de prijzen zo hoog zijn, en de regering doet niets. Het frustreert me ook als ik zie dat mensen honger lijden terwijl er zoveel eten wordt weggegooid. Maar je weet dat je zulke dingen niet in je eentje kan oplossen.”

Ik ben niet een persoon die begint te roepen, ook al verlies ik door dat slaaptekort makkelijker mijn geduld. Als Lima iets doet waarmee ze Loé in gevaar kan brengen, zie ik één en al drama voor mij en verhef ik mijn stem. Ook al weet ik dat je daarmee niks oplost.

De laatste tijd meer en meer. Ik ben heel onhandig en stoot dan bijvoorbeeld mijn teen tegen een muur. Of ik vergeet dingen waardoor ik lastig ben op mezelf. Nadim zegt dikwijls: ‘Dat is typisch jij. Je denkt dat je alles in orde hebt en dat is niet zo.’ Hij heeft gelijk, ik zou soms wat meer op andere mensen moeten vertrouwen, zaken moeten overlaten aan anderen. Ik zou het ook wat meer moeten durven toegeven als ik iets minder goed gedaan heb. Mensen die dat kunnen, vind ik echt groots.

Nathalie Meskens trapt ‘Paradijs zoekt Personeel’ af: “Ik dacht: fuck it, Meskens, ge zijt acht weken geleden bevallen” (+)

Nathalie Meskens bevallen van zoontje: “Zo dankbaar voor dit mirakeltje”