Alleenstaande mama Sarah: "Ik verdien zo'n 2.000 euro, maar het is elke maand moeilijker om rond te komen"

"De inspecteur" krijgt 2,5 jaar geleden een opvallende mail van Sarah. 

"Beste Inspecteur, ik ben een alleenstaande mama met een zoontje van zeven. Ik verdien niet slecht. Maar toch heb ik het elke maand moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen." 

De redactie wil het verhaal van Sarah oppikken. Maar net dan barst de coronapandemie los. Haar verhaal verdwijnt naar de achtergrond omdat er  veel andere verhalen opduiken. Al die tijd ploetert Sarah verder. Nu, 2,5 jaar later, neemt Inspecteur Sven Pichal opnieuw contact op met Sarah. 

"Ik moet het elke maand met minder doen"

"Het gaat nog moeilijker dan toen", vertelt Sarah. "Het leven wordt alleen maar duurder. De inflatie is gestegen tot 8 procent. Ik moet je niet vertellen dat het alleen maar moeilijker wordt om het hoofd boven water te houden."

Sarah werkt voltijds en verdient niet slecht. Een paar jaar geleden verdiende ze gemiddeld 1.600 euro netto per maand. Door van job te veranderen, is haar loon gestegen naar gemiddeld 2.000 euro netto per maand. Toch moet Sarah elke maand creatief zijn om rond te komen.

"Er is 5 euro per dag voor eten en drinken"

"Zo'n 90 procent van mijn inkomen gaat naar vaste kosten. Dat is in de eerste plaats de huur en de rekeningen voor elektriciteit, telefoon en internet. Daarnaast zijn er nog kosten voor verzekeringen, het ziekenfonds, school, vervoer. Als ik al die rekeningen doorstreep, schiet er ongeveer 200 euro over om eten en drinken te kopen voor de rest van de maand."

Sarah en haar zoon hebben dus ongeveer 5 euro per dag voor eten en drinken voor twee personen. "Dat is heel weinig. Ik ben intussen héél creatief geworden om met een klein bedrag een lekkere maaltijd op tafel te zetten. De constante zorgen over geld geven me veel stress." 

"Ik heb minder vrienden dan een paar jaar geleden" 

"De jongste 6 maanden is het echt heel moeilijk", gaat Sarah openhartig verder. "De huur is hoger geworden en ook de prijzen voor energie zijn gestegen. Ik betaal al elk jaar langer en langer af aan mijn winterverbruik. Ik houd echt mijn hart vast voor de volgende eindafrekening. En we zijn al zo zuinig. Ik draag standaard twee truien en we lopen binnen in huis rond met een muts." 

Sarah moet nadenken over elke euro die ze uitgeeft. "Ik heb al jaren niks nieuws voor mezelf gekocht. Ik doe ook niks leuks voor mezelf. Een etentje met vrienden? Dat is al jaren niet meer aan de orde. En ik nodig zelf ook niemand uit bij mij thuis omdat ik dan extra kosten heb om iets specialer te koken." 

De armoede maakt Sarah eenzaam. "Ik heb minder vrienden dan een paar jaar geleden. Ik zeg standaard "neen" als vrienden me vragen om een koffie te gaan drinken. Dat is 3 euro die ik liever aan iets anders geef. Als het me al lukt om iets te sparen, gebruik ik dat geld om samen met mijn zoon iets leuks te doen."

"Ik zou het beter aan mijn rug hebben"

"Ik raak op financieel vlak niet vooruit. Ik houd geen euro over om te sparen. Een huis kopen, zal nooit aan de orde zijn. Zelfs uitkijken naar een ander huurhuis is geen optie want de prijzen zijn de voorbije jaren zo hard gestegen dat ik dat niet meer kan betalen. Gelukkig woon ik graag waar ik woon." 

Is een sociale woning dan geen optie? "Ik sta al vier jaar op de wachtlijst", zegt Sarah. "Mijn hoop om daar ooit voor in aanmerking te komen, slinkt ook met de dag. De voorwaarden om een sociale woning te krijgen, worden strenger. En de wachtlijsten worden ook langer. Ik sta elke maand lager op de lijst."

Omdat Sarah niet slecht verdient, komt ze nooit in aanmerking voor sociale tegemoetkomingen. "Ik verdien altijd net te veel. Ik zou het al beter 'aan mijn rug hebben' en op het ziekenfonds terugvallen in plaats van te werken."

"Een tegenslag is geen optie"

Sarah heeft gelukkig een goede gezondheid. En dat geldt ook voor haar zoontje.

Een tegenslag op dat vlak zou haar de das omdoen. "Om een voorbeeld te geven hoe krap het is. Vrijdag valt mijn zoon op school", vertelt ze. "Ik moest hem gaan ophalen en naar het ziekenhuis brengen. Dat is een probleem, want ik was wel aan het werk. En elk uur dat ik vroeger stop met werken, verdien ik minder geld. Geld dat ik nodig heb om eten te kopen voor de rest van de maand." 

Sarah beseft dat ze niet alleen is. "Ik ben er zeker van dat er veel mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen. De laatste tijd hoor ik ook van gezinnen met tweeverdieners dat ze het moeilijk hebben om rond te komen. Er zijn zo veel Belgen die hard werken maar toch is het krabben om rond te komen. Ik vind dat schrijnend", besluit ze.