Bijna twaalf jaar geleden zag ik Stijn Meuris optreden in de Ancienne Belgique. Ik vertoefde in Brussel voor het werk. Af en toe pikte ik al eens een concertje mee tijdens de avonduren. Het aangename aan het werk. Toen al onder de naam 'Meuris' want 'Monza' en 'Noordkaap' waren al niet meer. Toch kwamen we allemaal van God Los en schreeuwden nog altijd om een heel klein beetje oorlog.Anno 2010 deden we dat nog wel, nu kijken we daar anders tegenaan. Eind 2019 was ik er als de kippen bij om tickets voor een avondje pure nostalgische Belgische rock te kopen. Op Limburgse bodem. Voorzien in het voorjaar van 2020. Een cadeautje voor mezelf onder de kerstboom, zeg maar. Ja, de reünie van Noordkaap was een feit met een geplande try-out in ons gezellige Limburgse C-Mine. Brussel ligt al lang achter mij, dus als het even kan mag elke artiest vanaf heden gewoon op Limburgse bodem optreden. Iets wat gezien de huidige energieprijzen helemaal te verantwoorden is, toch? We hebben ruimte zat, zowel qua festivalweides hebben we verschillende mogelijkheden maar ook qua zalen is Limburg echt wel goed voorzien.Dus geen enkele reden voor een artiest om niét onze provincie aan te snijden. Meer nog: parkeerruimte: amper deftig te vinden in Brussel. Dat verkondigde de heer Meuris zelf na zijn eerste echte show in de AB: "Je vond haast geen parkeerplaats”. En met het openbaar vervoer een concertje meepikken in Brussel is ook niet meteen een lachertje. Daarenboven de stad kan zo koud zijn. Maar de pandemie is 'ahum' voorbij, alle remmen los, de reünies van Noordkaap zijn aangevat. Alleen die try-outs niet. Die waren nét niet haalbaar, vielen nog net binnen de verkeerde kleurcode. Dus alweer verplaatst. Gigantisch veel geduld om 'Gigant' te mogen meeschreeuwen. Al kijk ik er wel voorzichtig naar uit om er eens een avondje uit te zijn en puur te genieten van de muziek. Maar vooral om me terug mee te laten slepen naar jaren geleden, toen we nog jong en energiek waren. En we nog onbezonnen genoten. Al zal nu het schreeuwen om een heel klein beetje oorlog toch net iets anders aanvoelen dan in 2010, want de beelden op tv van (bommen)regen en ruïnes zorgen voor scheuren in het hart, jazeker. Het zijn harde tijden. Al hoop ik toch, in mijn naïviteit, dat er weldra weer reden tot zang en swingerij zal zijn.