Waaghals Mohoric wint Milaan-Sanremo in afdaling van de Poggio, met dank aan ‘dropper post’: “Mijn verstand op nul gezet en geprobeerd niet te vallen”

La Primavera, de lente begint pas écht met Milaan-Sanremo. De makkelijkste klassieker om te rijden en de moeilijkste om te winnen, heet het. De realiteit is dat het meestal uren flaneren is langs de Middellandse Zee met meestal heel mooie plaatjes tot gevolg.

Tot dan plots de Tre Capi opdoemen. De traditionele poort tot de finale werd ook in deze Milaan-Sanremo opengebeukt met een stormloop op de Cipressa. De acht vroege vluchters hadden er dan al een gezamelijke aanval van 260 kilometer opzitten.

Niet de lastigheidsgraad van de koers, maar wel de afstand had al z’n werk gedaan. Een zieke Pidcock moest snel de rol lossen op de Cipressa, Sagan kende pech op een cruciaal moment. UAE-Emirates en Jumbo-Visma vonden elkaar dan weer en haalden genadeloos de sloopkogel boven.

Het peloton werd in een mum van tijd gereduceerd tot 25 man op de top van de Cipressa. Het gevolg was dat er zich zelden zo’n beperkte groep bij de voet van de Poggio aandiende. Zou het zoals voorzien gaan knetteren tussen Van Aert en Pogacar? 

Ja, hoor. De Tourwinnaar vuurde al vroeg een drietrapsraket af op de Poggio in de hoop Van Aert en ook nog de aanwezige Van der Poel en sprinters los te gooien. Tevergeefs, Van Aert dichtte de gaatjes. Pogacar kreeg zo niemand los. Ook een uitval van Kragh Andersen kende net geen succes. 

Tot Mohoric zich over z'n stuur boog in de afdaling van de Poggio. De Sloveense landgenoot van Pogacar gooide zich met veel gevoel voor risico voorbij alles en iedereen als een steen naar beneden naar Sanremo. Mohoric flirtte een tweetal keer met een valpartij, maar de rest was gelost. 

In de straten van Sanremo ontspon zich traditiegetrouw een ijzingwekkend slotspel. Mohoric trapte er even z’n ketting af, maar weerstond. Turgis strandde op enkele tellen op een tweede plaats. Een sterk wederoptredende Van der poel werd derde. Van Aert finishte leeggereden als achtste.

“Ik kan het niet geloven", stamelde Matej Mohoric na zijn eerste zege in een Monument. “Ik ben zo dankbaar om van dit team (Bahrain-Victorious) deel te mogen uitmaken. De stafleden geloofden in mij, steunden mij en gaven me het idee om een dropper post te gebruiken.” Een dropper is een speciale zadelpen die vooral in het mountainbiken gebruikt wordt en die toelaat om makkelijk de hoogte van het zadel aan te passen. Speciaal gemaakt voor steile afdalingen, maar dus ook voor een kamikaze-afzink van de Poggio. De UCI keurde het gebruik ervan in wegkoersen in 2014 goed. 

Mohoric kende net als zowat het hele peloton geen zorgeloze aanloop naar ‘La Primavera’. “Ik was wat bezorgd na mijn val in de Strade Bianche, waardoor ik vier dagen van de fiets moest blijven. Mijn knie was zo ontstoken dat ik niet kon fietsen. Ik drukte mezelf op het hart dat ook de anderen hun problemen hadden, dat ik gewoon mijn best moest doen. Ik ben zielsgelukkig.”

“In de afdaling van de Poggio heb ik mijn verstand op nul gezet. Ik focuste mij gewoon op niet vallen en de best mogelijke lijnen rijden. In de laatste bocht viel ik nog bijna. Ik trok weer op en probeerde de beste tijdrit van mijn leven te rijden. Ik zat kapot na de afdaling, want ik moest na elke bocht sprinten. Nu kijk ik uit naar de klassiekers. Daar hoop ik nog eens te winnen.”