“Op z’n Cancellara’s, dat zint me wel”: alle Italiaanse hoop rust op de schouders van Filippo Ganna

Colbrelli, Ballerini en Trentin zijn ziek. Nibali (net hersteld van Covid) en Viviani (koortsig tijdens de week) maar ‘half’. Dat maakt ze in Italië somber gestemd wat betreft de kansen op een nieuwe thuiszege in Milaan-Sanremo, de eerste sinds Nibali in 2018. Zo goed als ‘nulle’, nul, nihil, rekenen sommige media voor. Trigger voor dat opvallende pessimisme is de uitslag van de jongste Strade Bianche: één ‘azzurro’ (Simone Petilli, 9de) slechts in de top tien, twee (Lorenzo Rota, 13de) in de top vijftien. K** met peren, wordt het dus. Tenzij… Filippo Ganna zich ontpopt tot held van de natie. Een status die hij alvast verdiende als tijdrijder en pistier. “Maar ik wil méér zijn dan dat”, klinkt hij vastberaden. “Scoren in een klassiek Monument is nu de volgende stap.” Milaan-Sanremo biedt hem daar een eerste, uitstekende kans toe. “De koers waar ik als kind en tiener al gefascineerd naar keek op tv. En die ik mezelf ooit wel eens zag winnen in mijn dromen.”

Hoe moet hij dát gaan klaarspelen, horen we u luidop denken. U heeft een punt. De Primavera naar zijn hand zetten lijkt voor Ganna, blanco resultatenlijst tot dusver in het ééndagswerk en respectievelijk 161ste, 114de 74ste en 64ste bij zijn vorige vier deelnames, allesbehalve evident. Zeker tegen het ‘superduo’ Tadej Pogacar-Wout van Aert. En toch. Vorig jaar al vermoordde Ganna op de Poggio als gangmaker voor zijn Ineos-ploegmaats met zijn slopend tempo een handvol gevaarlijke sprinters. Een actie die hem zelf ook de kop kostte en waarbij je je kon afvragen of hij zijn energie niet beter had gespaard voor een scherpe demarrage op de klim of in de afzink richting Sanremo. Een redenering die hij wegwuifde met de woorden: “Ik was wat ziek in de slotfase van Tirreno-Adriatico. Dat verklaart deze ploegtactiek en mijn rol daarin.”

Ook nu voelde Ganna zich begin deze week koortsig — join the (bronchitis-)club. Maar van 39,7 graden op zondagavond en 38,5 op maandag ging het toch weer snel naar een normale lichaamstemperatuur. “Uiteraard was het niet ideaal. Maar ik kan weer normaal ademen. En mijn fysieke en mentale conditie hebben er niet té veel onder geleden.” Ganna heeft zijn zinnen gezet op deze Milaan-Sanremo, hij is er al lang mee bezig. Het was dé reden ook waarom hij ‘last minute’ Tirreno-Adriatico als ultieme voorbereiding verkoos boven Parijs-Nice. 

Wat hij absoluut moet vermijden is dat het leidt tot blinde aanvalsdrift, vindt hij zelf. Om Pogacar en Van Aert te kunnen verslaan zal een uitgekiend tactisch plan nodig zijn. Dat voldoende verrassing inhoudt. Anticiperen is een optie. Ganna klimt niet onaardig, combineert kracht en snelheid met een agressieve racestijl. “Wout en Tadej volgen op die korte, explosieve beklimmingen als Cipressa en Poggio kan ik in principe niet. Maar anderzijds: ik zag Pogacar van dichtbij: hij heeft ook twee armen en twee benen. En net als ik vliegt hij niet, maar fietst hij en kan hij een slechte dag hebben of een verkeerde timing kiezen. We starten allemaal in Milaan en finishen in Sanremo. Het klinkt triviaal, met het ís wel zo.” 

Ook een late uitval op z’n Jasper Stuyvens is een mogelijkheid. Proloogje diep in de finale. “Mmja. Of zoals Fabian Cancellara in 2008. Dat zint me wel. Vanop de Cipressa lijkt me te vroeg, met nog 20-25 kilometer voor de. boeg. Dan moet je écht sterk zijn. En na de Poggio is het te laat, denk ik. (lacht) Ik mag dan wel vanalles willen, een glazen bol om het perfecte scenario te voorspellen heb ik helaas niet. Milaan-Sanremo is zó onvoorspelbaar. Carpe diem dus, zou ik zeggen. Ik zie het op het moment zelf wel.”