Belgian Tornados lopen naar goud op WK indoor: een bekroning voor veertien jaar labeur

Het goud van Belgrado is voor de Belgian Tornados de vijftiende medaille in hun inmiddels veertien jaar durende avontuur. Ze liepen achttien keer een finale lopen, en dit was zonder meer de mooiste prestatie van de Belgische estafetteploeg. Het viertal liep een perfecte race, waarbij alleen Jonathan Sacoor als derde loper heel even in moeilijkheden kwam.

Sacoor was door Jacques Borlée in de ploeg voor de finale gedropt ten koste van diens jongste zoon Dylan, die gisterenvoormiddag de finaleplaats had afgedwongen. Voor de coach was dat ongetwijfeld geen makkelijke beslissing.

Julien Watrin, Dylan Borlée, Alexander Doom en Kevin Borlée plaatsten zich voor die eindstrijd door hun eerste reeks overtuigend te winnen in 3:07.43 voor de Verenigde Staten en Zweden. Het waren de drie reekswinnaars en de drie beste verliezende tijden die zich voor de finale met zes kwalificeerden.

Omdat slotloper Isaiah Harris bij de VS zich blesseerde en de States forfait gaven voor de finale stegen de kansen van de Tornados op een medaille en een overwinning aanzienlijk. “We zullen met Spanje en Nederland moeten afrekenen”, zei Kevin Borlée al onmiddellijk na de succesvolle reeks.

Inhaalrace

Hij kreeg overschot van gelijk. Spanje, dat met 3:06.98 de beste tijd van de reeksen neerzette, startte als favoriet in de buitenbaan. Voor België mocht Watrin in baan vijf beginnen. Hij startte uitstekend, ging als tweede naar de koord en kon ultiem net niet als eerste de stok aan Doom doorgeven.

Doom had het aanvankelijk iets moeilijker dan Watrin, maar vond snel zijn tweede adem en slaagde er zelfs in vanuit de leiderspositie Sacoor te lanceren. De vervanger van Dylan Borlée startte op zijn beurt snedig maar kreeg het halfweg zijn ren plots bijzonder kwaad, moest Spanje ruim laten voorgaan en leek een moment zelfs naar de derde of vierde positie te zullen wegzakken. Uiteindelijk knokte Sacoor zich terug naar de tweede stek bij de laatste stokwissel.

Kevin Borlée had echter een kloofje met de Spanjaard Erta te overbruggen. Maar zoals zo vaak in het verleden haalde hij het beste in zich naar boven op het beslissende moment. Nadat hij eerst in het tempo van de Spanjaard een ronde de schade beperkte, stoof Borlée onhoudbaar in 3:06.52 naar de wereldtitel.

Met twee gouden medailles eindigt België in Belgrado zowaar op de derde plaats bij de medailleverdeling. Enkel Ethiopië (vier keer goud) en de Verenigde Staten (drie keer goud) deden beter dan ons land.

Wereldrecord Duplantis

De meest opvallende prestatie van de Belgen, naast het goud van de Tornados op de 4x400 meter, kwam van Ben Broeders. Die ging in het polsstokspringen over 5,75 meter en dat was goed voor een vijfde plaats. Grote vedette van dat nummer was uiteraard Armand Duplantis. De Zweed verzekerde zich van het goud met 2,05 meter na vier foutloze sprongen en liet de lat dan op 2,20 meter leggen, een nieuwe wereldrecordhoogte. Bij zijn derde poging ging Duplantis daarover, als apotheose van het WK. De Braziliaan Thiago Braz pakte zilver met 1,95 meter.

De Belgian Cheetahs waren verbazend tot de finale van de 4x400 meter doorgedrongen, maar moesten daarin vrede nemen met de zesde en laatste plaats. Hanne Claes, Naomi Van den Broeck, Imke Vervaet en Camille Laus finishten in 3:33.61, een pak minder goed dan het Belgische record dat ze in de reeksen op 3:30.64 hadden gevestigd.

Hoogspringer Thomas Carmoy werd zesde in zijn discipline. Hij ging over 2,28 meter, een persoonlijk record. Carmoy, die vorig jaar in Torun EK-brons pakte, ging vervolgens drie keer de mist in op 2,31 meter, het Belgische record dat sinds 1986 op naam van Eddy Annys staat.

Elliot Crestan werd in de finale van de 800 meter eveneens zesde. Michael Obasuyi bereikte op de 60 meter horden de halve finales. Anne Zagré greep naast een finaleplaats op de 60 meter horden.