‘Tunic’ is betoverende videogamefabel met avontuurlijke sfeer van oude ‘Zelda’-games

‘Tunic’ is een actie-avontuur over een kleine vos in een grote wereld. Verken de wildernis, ontdek spookachtige ruïnes en vecht tegen vreselijke wezens van lang geleden. Zo. Dat is, woord voor woord, alles wat éénmansstudio Isometricorp (Canadese ontwikkelaar Andrew Shouldice plus een handvol freelancers) zelf te vertellen heeft over zijn game. De rest mag je zelf uitzoeken, en dat gaat een pak verder dan wat je misschien gewend bent uit andere games: zelfs de taal van de geschriften die je vindt is je onbekend, met hier en daar een woord in het Engels dat je moet toelaten om nét te verstaan wat ze willen zeggen.

Wat je moet doen in de game wordt nooit echt uitgelegd: zelf uitzoeken is de boodschap, en tijdens het spelen ontdek je zelf wel wat de bedoeling is. Of je leert het uit de lijvig geïllustreerde handleiding, die je zelf terug moet samenstellen door de over de spelwereld verspreide pagina’s ervan te verzamelen. Naarmate je die instructies beter begrijpt, waaronder de plattegronden die erin vervat zitten, zul je ook succesvoller zijn in het spel.

In ieder geval ontdek je al snel wat de bedoeling is. ‘Tunic’ is een isometrische game waarin je vijanden te lijf moet gaan met slag- en schietwapens (te beginnen met een stok), maar waarin de boel verkennen het belangrijkste doel is. Zeer stapsgewijs geeft de wereld van ‘Tunic’ zo zijn geheimen prijs, al blijven er niet weinig mysteries hangen nadat je – ondergetekende had daar vijftien uur voor nodig, maar er zijn ongetwijfeld veel vaardigere gamers die het op kortere tijd kunnen – de eindaftiteling hebt bereikt. Ben je misschien een laatste overlevende van een vervallen beschaving, die weer ‘thuis’ komt en er alleen zijn soortgenoten herkent in standbeelden en skeletten? Het is mijn ongetwijfeld kortzichtige analyse, maar het hoeft niet de jouwe te zijn. Er zitten religieuze, mythische, magische en technologische referenties in, maar die blijven allemaal op een heel gevoelsmatig niveau.

Wel kunnen we het er allemaal over eens zijn dat het een wonderlijke wereld is, die waarin ‘Tunic’ je brengt. Het decor, dat je gaandeweg verder en verder exploreert, wordt in een reeks sprookjesachtige diorama’s op het scherm gebracht, en ook de minimalistische soundtrack versterkt dat gevoel.

Sommige van de monsters in ‘Tunic’ deden ondergetekende denken aan een vervelend neefje waarmee hij zich, op ouderlijke ordonnantie, als kind moest ophouden: ze gooien onverhoeds projectielen naar je, en gaan vervolgens tijdig in de sprint wanneer je ze dat betaald wilt zetten. Andere gaan dan weer voluit in de aanval, of weren de directe slagen van je zwaard af met een schild. Iedere vijand in ‘Tunic’, van de kleinste gedrochten tot de onpeilbaar moeilijke bosses, vraagt omzichtigheid en precisie om neer te halen. En iedere keer dat je sterft of je spel opslaat komen ze, à la ‘Soulsborne’, weer gewoon terug. Niet dat de game qua moeilijkheidsgraad te vergelijken is met een ‘Elden Ring’, de recentste game uit die zonet genoemde categorie: naarmate je meer krachten opdoet (want er zit ook een licht roleplaying-game-element in) worden ze stilaan – op de bazen en de vijanden die later in het spel komen na - een makkie.

Uit het hele opzet van ‘Tunic’ – ook dus het element van de langzaam in beeld komende instructies - blijkt een verfrissend vertrouwen van ontwikkelaar Shouldice in de intelligentie van de speler. Je wordt meteen in het diepe geworpen, maar de game levert je voldoende handgrepen om snel de overgang van spartelen naar zwemmen te maken. Héél af en toe zit de brakke camera het plezier wat in de weg, maar dat schoonheidsfoutje is au fond het enige wat we de maker van deze game écht kunnen aanwrijven.

De ambitie om een ‘Legend of Zelda-hommage naar de console te brengen ligt er vingerdik op, maar ze is wel geslaagd. Je merkt het bijvoorbeeld in de voor magie doorgaande geavanceerde technologie die onder de oppervlakte van de hele wereld zit, maar vooral in zijn progressie zal ‘Tunic’ een beetje als thuiskomen voelen voor ‘Zelda’-fans. Iedere knop die je indrukt doet ergens een deurtje opengaan, en verder komen op bepaalde plaatsen is afhankelijk van welke wapens en werktuigen je hebt vergaard. Na iedere doorbraak weet je ook weer even niet meer waar je als eerste naartoe moet lopen: als dat niet het vintage ‘Zelda’-gevoel brengt, weten wij het ook niet meer.