Zelf op tv willen komen: een virus waartegen sportjournalisten zich maar niet willen laten inenten

Als dan toch iemand moet praten, laat het dan een expert zijn. Het onderwerp maakt me niet uit, zolang de spreker er maar alles over weet. Eén voorwaarde had ik wel graag gesteld: de kenner moet in toom worden gehouden door een goede journalist, anders gaat hij dagenlang door. Ik kan het weten; ik heb thuis een doctoranda in de klinische psychologie zitten die me maar al te graag rondleidt langs prefrontale cortex, amygdala, axonen en dendrieten wanneer ik weer eens iets verkeerd heb gedaan. En ik ben bezwaarlijk een journalist te noemen.

In Wereldrecord, een programma waarvan de vlag de lading nog slechts één vezeltje meer dekt dan Winteruur, neemt Maarten Vangramberen enkele markante sportieve prestaties onder de loep, daarin bijgestaan door een garnizoen deskundigen. Dit keer werd de voetbalmatch Brazilië-België op het WK 2018 ontleed, een wereldrecord slechts in die zin dat nooit eerder zoveel Belgische mannen tegelijk in hun broek kwamen dan toen Kevin De Bruyne, favoriete onenightstand van iedere voetbalvader tussen De Panne en Krewinkel, de 0-2 tegen de touwen joeg.

Vijftig minuten lang wordt dieper ingegaan op tactiek, wedstrijddata, traptechniek, spelinzicht, de ideale noplengte, kouskleur en coiffure, kortom: alles wat een miserabel voetballandje kortstondig tussen de allergrootsten liet plaatsnemen. Het had wat mij betreft nog uren mogen doorgaan.

Maar je houdt als allround tv-kijker toch altijd je hart vast wanneer de reporter zichzelf in het programma laat opdraven, een virus waartegen vooral sportjournalisten zich maar niet willen laten inenten. Geen Harry Potter-fan op aarde die zich zo rabiaat blijft vastklampen aan de jongensdroom als de eeuwige leerling-tovenaars op de Sporza-redactie. En voor je het weet zie je Ruben Van Gucht de Ronde van Vlaanderen rijden, 260 kilometer lang, live op Canvas, in zijn neocortex slechts een zeemvel verwijderd van een plekje in de sprinttrein van Patrick Lefevere. Een wetenschapper een tv-maker in toom laten houden, is dat niets?

Ofschoon Vangramberen mijn sympathie wegdraagt sinds ik een foto van hem zag met Dostojevski’s De idioot op schoot, zie ik hem liever niet de kousen opstropen. Het siert hem dat hij zichzelf als voorbeeld van de man in de straat neemt, in het niet verzinkend tegen de wereldspeler, maar dat had ik zelf ook nog wel kunnen bedenken. Het zou me hebben verbaasd mocht hij over evenveel balgevoel en vista hebben beschikt als tweevoudig Gouden Schoen-winnaar Hans Vanaken, hoezeer Kim Clijsters en ik de laatste jaren ook naar elkaar toe zijn gegroeid.

En dat is dan ook het enige minpuntje aan dit programma: ons wordt uitgelegd dat iets uitzonderlijks uitzonderlijk is. Eindelijk een verklaring voor het bedrag op des voetballers rekening, en dat in de sok onder mijn matras.

Wereldrecord, maandag om 21.20 uur op Canvas.