Zoon schrijft brief over moeder die verkracht is: "Dag dat ze strijd opgeeft, heeft hij haar dood op zijn geweten"
Nathalie Huygens (49) werd vijf jaar geleden gruwelijk verkracht tijdens het joggen. Het was voor de vrouw het begin van een ondraaglijke lijdensweg, recent heeft ze euthanasie aangevraagd. "Nooit had ik gedacht dat dit zo’n grote impact op haar, en bij uitbreiding op ons hele gezin, zou teweegbrengen", schrijft zoon Wout Van Steenwinkel vandaag in een open brief.Â
Wout was 19 op het moment van de feiten, zijn mama Nathalie 43. Ze vertrok vijf jaar geleden bij haar thuis in Vilvoorde om te joggen, toen ze op het wandelpad plots gegrepen werd door een man, die haar meesleepte en verkrachtte. Nathalie Huygens raakt héél ernstig verwond: ze is zwaar toegetakeld in het gezicht, kan nog steeds niet goed zien en ook haar gebit is verwoest.
Maar bovenal is er de zware mentale pijn. Er volgt een lange lijdensweg van psychiatrische opnames, een echtscheiding en verschillende wanhoopspogingen. Het ene slechte nieuws volgt het andere op, schrijft zoon Wout Van Steenwinkel in zijn open brief.Â
Fragment uit de open brief:
"Onlangs kwam daar nog het nieuws bij dat mama haar euthanasieprocedure heeft opgestart. Zo’n euthanasieprocedure is (gelukkig) een proces van lange adem en zelfs dan is het niet zeker dat haar aanvraag geaccepteerd zal worden. Niet wetende of mijn mama binnen dit en pakweg een jaar nog zal leven, leef ik opnieuw met een nieuwe onzekerheid. Misschien wel de meest verschrikkelijke van ze allemaal…Â
Nogmaals bestaan er geen woorden voor om deze pijn te beschrijven. Geen enkel kind verdient het om zijn/haar ouder zo te zien lijden. Ik heb de best mogelijke mama die ik me kan inbeelden en zonder de feiten van die bewuste ochtend zou haar levensvreugde nooit zo snel opgebrand zijn. Ze mag die ochtend dan wel overleefd hebben, toch ligt een deel van haar nog steeds op het veld, waar de dader haar levenloos achterliet. De dag waarop mijn mama de strijd opgeeft, is de dag waarop de dader niet enkel de verkrachting van twee vrouwen op zijn geweten heeft, maar ook de dood van een heel straffe madam."
"Levenslang in mentale gevangenis"
De dader werd drie jaar geleden veroordeeld tot vijftien jaar cel. Onlangs heeft hij aan de strafuitvoeringsrechtbank gevraagd om met penitentiair verlof te mogen. Dat betekent dat een dader op geregelde tijdstippen de gevangenis mag verlaten om zich voor te bereiden op het leven in onze maatschappij. Te vroeg, vindt Wout, want het gezin zelf staat na vijf jaar nog geen stap verder. En dat is dan ook de eigenlijke aanleiding voor zijn brief.Â
Een slachtoffer van seksueel geweld krijgt op het moment van de feiten levenslang toegewezen. Het is als het ware een mentale moord op de persoon die je ooit was. Mijn mama heeft ook al vaak toegegeven dat ze die ochtend liever gestorven was. Het is hard om op te biechten, maar soms denk ik dat het ook voor mijn zus en mij makkelijker zou geweest zijn. Dan konden we tenminste rouwen (...).
Toegegeven, in mijn mama haar plaats zou ik ook niet meer willen leven. Constant herinnerd worden aan wat er die ochtend gebeurd is door je fysieke en mentale letsels, nog maar te zwijgen over het vreselijke trauma… Daar bestaan geen woorden voor. Het woord ‘hel’ lijkt me nog zacht uitgedrukt. Laat me echter één ding (opnieuw) duidelijk maken: zonder de verschrikkelijke feiten van die ochtend zou mijn mama haar levensvreugde nooit zo snel opgebrand zijn. De dag dat ze komt te sterven mag er gerust een categorie aan het wetboek worden toegevoegd: uitgestelde moord.
Bekijk hieronder de reportage uit "Laat":
Bekijk hieronder de reportage die Wout zelf maakte:Â