Zion was twaalf en zat in het laatste voorbereidend jaar op het middelbaar, in een school voor bijzonder onderwijs. Hij was heel gevoelig en leefde altijd erg mee met anderen, in die mate dat hij zijn eigen problemen veel voor zichzelf hield, omdat hij er niemand anders wou mee verdrietig maken.

Zijn zelfgekozen dood, op zo’n jonge leeftijd, zorgde voor een schokgolf in zijn omgeving, en niet in het minst in zijn school. Daar werd al een kastanjelaar aangeplant, die de school wil laten uitgroeien tot een stoere grote boom, omdat zijn papa verteld had dat Zion graag in bomen klauterde.

Omdat er veel over gesproken wordt, willen zijn ouders nu toch een boodschap verspreiden. Want ja, Zion werd gepest op school, net zoals hij op zijn vorige school ook een pester had. Maar dat was niet de enige reden om tot zijn drastische beslissing over te gaan, en het laatste wat zijn ouders willen is dat andere kinderen geviseerd zouden worden door wat er met Zion gebeurd is.

Zijn vader Dirk schreef nu zelf volgende tekst:

“Op 1 maart gebeurde het ondenkbare. Onze lieve, zachtaardige Zion stapte uit het leven. Zion was zo jong, zo fragiel, zo gevoelig. Het verdriet is peilloos. De ontreddering is oneindig. Er bestaan geen woorden om het gemis te beschrijven. In elk geval, ik vind er geen woorden voor. Wij, onze familie en vrienden vinden er geen woorden voor.”

“Zion was een heel fijn, bijzonder kind. Hij was erg zorgzaam voor andere mensen. Voor de mensen die hij graag zag. En hij zag iedereen graag.”

“Ja, Zion werd gepest op school net als zoveel andere kinderen enkel dit was maar een deel dat in zijn hoofd zat. Hij kreeg soms ook zo moeilijk vat op de dingen. Onze zoon voelde zich soms anders en vond niet altijd aansluiting bij anderen. Hij voelde zich soms uitgesloten. Hij worstelde ook met zichzelf, met wie hij was. Zion kon dit alles moeilijk een plaats geven. Hij had moeite om om te gaan met al die emoties. En hij wilde er zo weinig mogelijk anderen mee belasten. Hij wilde de mensen om wie hij zoveel gaf zijn zorgen besparen.”

“Maar hij kon er wel steeds over praten. Op zijn tempo, veilig. Met mij. Met zijn bomma en nog enkele anderen. En ook met professionele begeleiding. Dat gebeurde ook.”

”We waren waakzaam, maar niemand verwachtte dat Zion zo’n donkere gedachten had en dat hij geen uitweg meer zag. Wat nu rest is een eindeloos verdriet en gemis.”

“En de vragen … Wat zag ik over het hoofd? Wat had ik anders moeten doen. Welke signalen zag ik niet? Wat liep er verkeerd?”

“Ik kan alleen maar meegeven, aan alle ouders, praat met je kinderen. Geef ze de ruimte en een veilige omgeving om over hun gevoelens te praten. Over hun kleine en grote zorgen, over hun klein en groot verdriet. Wees alert als ze zich uitgesloten of minder aanvaard voelen. Wees zorgzaam, toon begrip en geef aan dat je er áltijd voor hen bent.”

“Leer je kinderen ook dat ze zelf niemand mogen uitsluiten. Leer ze dat er veel verschillende mensen zijn en dat ieder kind kansen en een plekje verdient.”

“Aan alle mensen die met ons meeleefden, heel erg bedankt voor jullie steun en medeleven.”