‘Je wordt zot van het lawaai’: de honden van het Gentse dierenasiel blaffen te luid

“Vroeger was het hier een oase van rust. Dan hoorde je de vogeltjes fluiten.” Thierry De Backer (61) staat in zijn tuin. Hij was druk in de weer met het kuisen van zijn terras en vooral het mosvrij maken van zijn houten trapje. Maar als de krant langskomt kan dat werk even wachten.

Hij neemt ons mee naar het uiteinde van zijn tuin. Achter de omheining doemt het grote, grijze gebouw van het dierenasiel op. En inderdaad, daar hoor je de honden blaffen. Het geluid weerkaatst tegen de muren in het asiel, versterkt zichzelf en draagt enkele tientallen meters ver.

Is het continu aanwezig en op alle plaatsen rond het asiel hoorbaar? Neen, dat is zeker niet het geval. De vogeltjes in De Backers tuin zijn nog steeds hoorbaar, al zijn er wel duidelijk vlagen van geblaf tussen te horen. “Het komt en het gaat”, zegt De Backer. Al stoort het hem gewoon. “Zeker eenmaal je erop begint te letten. Als je buiten zit, word je op den duur zot van het lawaai.”

Een van de buren verhuisde naar een naburige gemeente om het lawaai te ontvluchten. “We willen zeker niet overkomen als zure mensen”, zegt de dochter van de man, die in het ouderlijke huis is blijven wonen. “Ja, er is ook ander lawaai, van roeiers die roepen of de hondenschool die wekelijks twee keer buiten traint. Maar dat is afgebakend, je weet dat dat ophoudt.” Druppel voor de twee kersverse ouders is vooral dat hun vijf maanden oude zoontje met de regelmaat van de klok wakker wordt door het geblaf.

Niet alle buren ergeren zich aan het lawaai. De directe buurvrouw van De Backer haalt de schouders op vanuit haar deuropening. “Ja, als je met een boek op het terras zit hoor je de honden”, zegt Patricia Uyttendaele (72). “Maar zo kun je je aan alles ergeren.” Zelf ligt ze niet echt wakker van het grote, grijze gebouw achter haar tuin.

Metingen

De zaak sleept intussen al twee jaar aan, sinds de opening van het asiel. Nochtans had schepen voor Milieu, Klimaat en Wonen Tine Heyse (Groen) bij de opening van het asiel aan de buurtbewoners beloofd dat ze geen last zouden hebben van blaffende honden.

Na twee jaar vol mails en telefoons zonder resultaat was de maat voor enkele buren uiteindelijk vol. Ze dienden een klacht in. De stad besloot om twee geluidsmetingen uit te laten voeren. Conclusie: het is te luid. De geluidsnormen worden ‘significant overschreden’. Dat zei Heyse deze week in de commissie op een vraag van gemeenteraadslid Gert Robert (N-VA). “Het is toch een beetje eigenaardig”, zegt Robert. “Het gaat hier om een nieuwbouw. Had men dan niet van in het begin rekening kunnen houden met de geluidsnormen?”

Daarover lopen de meningen uiteen. Volgens de buren en het stadsbestuur was de bouw van het asiel zeker in het begin niet conform alle voorgeschreven regels. Bij het asiel, waar ze initieel niet happig waren om te reageren, betwisten ze dat. “Meer zelfs, we hebben afgelopen winter zelf 25.000 euro aan geluidswerende werken uitgevoerd”, zegt voorzitter Patrick Derycke aan de telefoon.

Deadline 31 maart

Maar de metingen tonen nu toch zwart op wit dat de geluidsnormen overschreden worden? Derycke wil de resultaten eerst onderzoeken. Hij vraagt zich af of de hondenschool niet mee verantwoordelijk is voor het overschrijden van de geluidsnorm. De vraag is maar of daar tijd voor is: Heyse vraagt het asiel nu om tegen 31 maart met een voorstel van maatregelen te komen om de normen wel te halen.

De buurtbewoners zijn blij dat er schot in de zaak komt. Derycke verzekert hun dat er een oplossing komt. Al laat hij zich niet opjagen. “Twee jaar heeft het onderzoek met metingen aangesleept (door corona werden de metingen een jaar opgeschort, PG)”, zegt hij. “Dan vind ik het onredelijk dat ik plots in drie weken met een oplossing moet komen. Ik wil eerst een gesprek met de stad.”