‘Ghostwire: Tokyo’ is een hoogst origineel, doordacht, intrigerend interactief kunstwerk

’Ghostwire: Tokyo’ is het soort game waarop je moeilijk je vinger kunt leggen. Het is een hoogst origineel, doordacht, intrigerend interactief kunstwerk, dat de meeste conventies van videogames als entertainmentmedium hovaardig naast zich neerlegt en vooral zijn eigen ding probeert te zijn. Met zijn sinistere portrettering van het nachtelijke Tokiose Shibuya-district en diens mistige, regenachtige neongloed brengt hij ook een verdomd sfeervolle spelwereld naar je PlayStation 5 of pc. Maar het is, ondanks de vele gevaren waarin hij je dropt, ook een game die simpelweg niet het soort zintuiglijke plezier levert dat gamers vandaag verwachten van een firstperson-actiespel.

Het doel van het spel is spokenjagen. Door een bovennatuurlijke ramp heeft zo’n 99 procent van alle inwoners van de Shibuya-buurt het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld, en een groep ‘Visitors’ dwaalt nu over het verlaten plaveisel om ze mee te sleuren naar de onderwereld. Daar moet jij, een jongeman met de naam Akito, dus een stokje voor steken. Dankzij je onstoffelijke symbiont KK beschik je over speciale krachten waarmee je de Bezoekers – wezens die de designers van ontwikkelstudio goeddeels hebben gebaseerd op de Yokai, wezens die Japanners kennen uit oude mythes en moderne urban legends – te lijf kunt. Om hopelijk snel te eindigen bij die bende gekken met hun Hannya-maskers, die om een of andere reden je in coma liggende zus hebben ontvoerd.

De kern van de gameplay in ‘Ghostwire: Tokyo’ schuilt in Japanse Kuji-Kiri-handgebaren, waarmee je aanvallen in verschillende elementen (wind bijvoorbeeld, of vuur, of water) op de Bezoekers kunt loslaten. Je kunt ze zodanig verzwakken dat je ze vernietigt, maar de meest elegante manier om je van hen af te maken is à la ‘Luigi’s Mansion’: na een paar inslagen van je krachten komt hun kern bloot te liggen, die je vervolgens eruit rukt voor het vergaren van nieuwe kracht. Dat ‘etherisch weven’, zoals de makers het noemen, voelt op een vreemde manier prettig, maar er zit ook een even rare stremming in die je al van bij de eerste confrontaties voelt, en die je naarmate de vijftien à twintig uren van de verhaalcampagne vorderen meer en meer je sjokkedeizen gaat uithangen.

Met andere woorden: het plezier is op voordat het verhaal afgelopen is. En dat is jammer, want dat laatste is bijzonder fascinerend, met een diepe duik in het voor westerse gamers veelal onbekende spirituele niveau van de Japanse cultuur. Bovendien heeft Tango Gameworks, de studio van gamegrootmeester Shinji Mikami, een knappe structuur bedacht om je hun gamewereld stapvoets te doen verkennen: hoe meer van de schrijnen en Toriipoorten je bevrijdt, hoe meer oppervlakte je mag exploreren.

En dan zijn er al die amusante kleinigheden. De lichte rpg-invloeden, met vernieuwde krachten die je gaat opdoen in door een sprekende kat gerunde winkels. Of al die verloren zielen die je uit de lucht kunt plukken, en via een telefooncel kunt ‘uploaden’ voor het uitbreiden van je vaardigheden. De gameplay van ‘Ghostwire: Tokyo’ is een amalgaam van verschillende mechanieken die op het eerste gezicht als een tang op een varken bij elkaar lijken te staan, maar die op een wonderlijke manier bijzonder goed samen blijken te passen. Alleen jammer dat de motor van dit alles veel te snel sputtert.