Deze jonge betogers willen klimaat op de agenda houden: ‘Afhankelijkheid van Russisch gas is ook een klimaatprobleem’

Jacob Cleymans (17): ‘Deze crisis biedt een kans voor een ambitieus klimaatbeleid’

“Ken je dat gevoel? Soms hoor je op het nieuws over een ongeval en glijdt zoiets van je af. Af en toe komt het hard binnen omdat je beseft dat er wel iemand is gestorven. Dat heb ik ook met nieuws over het klimaat. Een temperatuur van 40 graden op de Noordpool, dat is misschien heel abstract, maar het betekent iets.”

Jacob Cleymans sjokt met een grijptang en een rode vuilzak achter de meute aan, grist papiertjes op en kuist daarmee de (goedkope) kritiek op die in de begindagen van de klimaatmarsen wel eens weerklonk. “Ik ben erbij van in het begin. Toen hebben we vooral het probleem op de agenda gezet, nu is het anders. We weten het, maar de nodige actie volgt niet. Het frustreert me dat er zo weinig geluisterd wordt naar de wetenschappers.”

“In november was ik met Fridays for Future aanwezig op de klimaattop in Glasgow. Dan zie je sponsors als Ikea, Land Rover of Total opduiken, niet meteen bedrijven die bezig zijn met échte structurele verandering. Enkel CO₂-uitstoot terugdringen is symptoombestrijding. We buiten de natuur en het milieu op veel manieren uit.”

“Vandaag zie je goed hoe alles een impact heeft op het klimaatverhaal, denk maar aan onze problematische afhankelijkheid van Russisch gas. De verlenging van de kerncentrales? Dat is een complex verhaal. Enerzijds baart het kernafval me zorgen, maar gascentrales bijbouwen is ook geen oplossing. Deze crisis is alleszins een kans om een ambitieus klimaatbeleid uit te tekenen.”

Mike Proaña (25): ‘Stop met oorlog te sponsoren, start met bomen te planten’

“Ik zag onlangs foto’s van Antarctica van een eeuw geleden. Als je die naast de huidige situatie legt, schrik je echt: het gaat veel te snel achteruit”, zeg Mike Proaña, die er voor het eerst bij is. “Dankzij mijn vriendin Nina. Zij motiveert me heel erg om me in te zetten voor het klimaat, en bijvoorbeeld mee te doen aan ocean clean-ups. Het is nodig dat we er allemaal achter staan. Ik ben boos, soms bang zelfs. Maar zoveel mensen samen zien, maakt me ook wel blij.”

Hij is geboren in Ecuador, vertelt hij, op een boogscheut van de evenaar. “Mijn familie die er nog steeds woont, is al hard getroffen door klimaatverandering. Dat houdt hen heel erg bezig. Door extreme weersomstandigheden raken de oogsten vernield, om ijs te vinden moet je steeds hoger het gebergte in, er raken belangrijke diersoorten verloren en we spelen een groot stuk van het Amazonewoud kwijt. Allemaal door de gulzige manier waarop we vandaag met de planeet omgaan.”

“Als je er even over nadenkt, houdt het totaal geen steek dat twee landen vandaag de dag oorlog voeren met elkaar. De grootste oorlog die we voeren is die tegen de klimaatverandering. Als de planeet vergaat, zijn we allemaal betrokken – en ik zie ons niet meteen op Mars leven. Laat vandaag een mooie start zijn. Laat ons stoppen met oorlogen te sponsoren, en starten met bomen te planten.”

Rana Korkmaz (14): ‘Ik wil niet dat de wereld verpest wordt, maar dat gevoel heb ik nu wel een beetje’

“Ik hou van de natuur”, zegt Rana Korkmaz een beetje onwennig. Ze wordt naar voren geschoven als spreekbuis van de Tienerschool Brussel, waar leerlingen de keuze kregen: op school blijven of betogen. “Ik heb beslist om mee te gaan, omdat ik simpelweg niet wil dat de wereld verpest wordt. Dat gevoel krijg ik nu wel een beetje. Er zijn te veel auto’s, te veel bomen die worden omgekapt, te veel flessen die in de zee worden gedumpt, enzovoort. Dat maakt me triestig.”

Van een 14-jarige kun je nog geen pamflet verwachten over het klimaatbeleid, ze wil vooral “een extra stem in de massa zijn”. Al doet haar schoolgenoot Bashkir Daliposki (12), die zich in de debatten mengt, wel een poging. Op zijn flyer staat: “non au béton/save Donderberg”. “Ze willen een nieuwe school bouwen op een stuk natuur, en die is er al zo weinig in België. Wij zijn hier voor onze toekomst. En ook voor onze toekomstige kinderen.”

Een klein stukje groen in Brussel, daar liggen ze wakker van. Het geldt vandaag als springplank naar de wereld. Want ook daar zien ze beelden van. “Op de televisie, via Karrewiet. Of via de video’s die ik op het internet bekijk”, zegt Korkmaz. Ze houdt ontzettend veel van dieren, zegt ze. “Dan zie je hoe vissen doodgaan omdat ze het plastic in de oceaan opeten. Dat wil ik veranderen. Ik hoop dat de volwassenen naar ons luisteren.”