Boksen tegen de boxen: De Mens laat zich door geluidsproblemen niet uit het lood slaan in Lotto Arena ★★★☆☆
Fijn feestje, Frank. Jammer van de klank. Het jubileumconcert van De Mens in de Lotto Arena was geen totale triomf. Aan het enthousiasme van de band lag het niet. Die speelde met de energie van een bende jonge honden, alsof die 30 jaar geschiedenis een fabeltje bleek. Ruben Block en Portland kwamen nog wat hout op het vuur gooien. Maar ergens onderweg viel de klankbalans weg. En die kwam niet meer goed.
Lag het misschien aan de zaal? Royal Blood had er eerder deze week ook al te kampen met technische problemen. De Lotto Arena bleek voor De Mens misschien niet de juiste keuze. De bovenste ring bleef zaterdag gesloten en het podium was naar voren geschoven in de zaal. Voor dit jubileum was beter voor een goeie overvolle AB gekozen, hoorde je veel mensen denken.
Zeker toen ook het geluid het liet afweten. “Klinkt het nog altijd niet goed?”, vroeg Frank Vanderlinden na ‘Somewhere Along The Way’, het mooie duet dat Portland (na hun ‘The Best Of’-passage) samen met De Mens bracht. “Het klinkt alsof het een oude gsm is, zeggen jullie?” Je zag Vanderlinden fronsen, de schouders ophalen en hopen op het beste. De klankbalans viel soms helemaal weg. Dan was de stem van de zanger amper hoorbaar, dan weer klonken de toetsen van David Poltrock zo bombastisch dat je meende naar Front 242 te staan kijken.
Maar De Mens weigerde ten onder te gaan. Niet hier, niet nu. En dat deed de band ook niet. Met enkele tussenstappen: ‘Jeroen Brouwers (schrijft een boek)’ en ‘Kim is dood’ bracht de frontman solo, enkel begeleid door toetsen. De avond had hij ook al in zijn eentje geopend. Vanop het hoogste schavotje bracht Vanderlinden ‘Dit is mijn huis’ akoestisch en vol overgave. Als een gewaagd statement. Fly like a butterfly, sting like a bee.
Lokale slager
Als decor werd het cijfer 30 uitgelicht. Groot, opgedrukt in vergulde letters en met een laurierkrans rond. Zoals je dat ook in de etalage van de lokale slager ziet, wanneer die mag pronken met bewezen diensten. De Mens levert al drie decennia fijne vleeswaren, verpakt in strakke pop- en rocksongs met rake teksten. Het waren de fans die de set mee mochten samenstellen. ‘Sheryl Crow I Need You So’ werd vroeg prijsgegeven, ‘Seks verandert alles’ kreeg een ronkende baslijn mee en ‘Einde van de eeuw’ flitste even snel als de stroboscopen. ‘Onder de zon’ werd door de band opgedragen aan hun dochters. Naast verborgen pareltjes zoals ‘Angst’ (een tekst van Herman Brusselmans) en ‘Luide muziek in kleine auto’s’ werden ook drie liedjes uit nieuwe plaat Broers gebracht. ‘Waar is de liefde’ en ‘Broer’ lijken nu al niet meer weg te denken uit het repertoire van De Mens.
‘Alsof we belangrijk zijn’ ging over vriendschap. Over mekaar nog eens zonder scrupules te kunnen vastpakken. Hét uitgelezen moment om Ruben Block op het podium te halen voor ‘Kamer in Amsterdam’. Block raasde als een bezetene over het podium en besloot ‘Zonder Verlangen’ met een wervelende solo. Je zag de band nog harder genieten dan het publiek. Vanderlinden maakte het gebaar dat hij na dit duivelse duet het podium af wilde stappen. Zeker toen de klankproblemen steeds vaker de kop opdoken kon je hem dat niet kwalijk nemen.
Grote Poort
Het werd schakelen. Vanderlinden probeerde er zelf mee te lachen. “Jullie zijn hier toch alleen voor de visuals, hé”, knipoogde hij na ‘Vier akkoorden’. Bij ‘Lachen en mooi zijn’ trok de band het publiek eigenhandig uit de loopgraven. Bijna de hele zaal sloeg ritmisch mee aan het klappen. Michel De Coster bleef maar pompen met zijn basgitaar. Waarop de massa een besluit nam: als dit de omstandigheden zijn, dan maken we er samen het beste van.
Het werd een finale door de Grote Poort. Voor ‘En in Gent’ was geen circulatieplan nodig. Vanderlinden en De Coster gingen neus aan neus spelen, grijnzend als twee pubers. Bij ‘Maandag’ zette de zanger een rondedansje in, terwijl de bassist een discoriedel trok. Stilstaan was geen optie. De Mens wilde nog meer. Het liet de volledige Lotto Arena hurken en weer recht springen. Het zijn vertrouwde spielereien, maar ze werkten. De slotakkoorden werden zo snel gespeeld dat De Mens eventjes The Ramones inhaalde.
Sirene Irene
De zaal hulde zich in het duister, maar het enthousiasme van de fans nam al snel de overhand. Terwijl de band even het podium af was ging de Lotto Arena als uit één stem het refrein van ‘Irene’ inzetten. En wat klonk dat goed. Beter dan de groep door de geluidsboxen. De bisronde werd zo toch een moment om niet te vergeten.
Na hun lijflied werd ‘Dit is mijn huis’ hernomen. Maar dan als groep, strak en stevig rockend. Om te eindigen met ‘Ergens onderweg’, waarbij Ruben Block en Portland een laatste keer kwamen meezingen. Ook daar schoot de klank plots drie strepen hoger, om dan weer even snel weg te vallen. Onbegrijpelijk. Maar De Mens en zijn publiek waren desondanks niet uit hun lood te slaan. Dat verdiende een laurierkrans.