En zeggen dat hij nog nooit van de Kemmelberg gehoord had: Biniam Girmay fietst zich de geschiedenisboeken in

Het melodietje van de smartphone van Hilaire Van der ­Schueren galmt voor de zoveelste keer door de luidsprekers van de ploegleiderswagen als er achter de teambus een champagnekurk knalt. “Het is een zot spel”, aldus Van der Schueren. “Normaal zou Bini in Frankrijk La Roue Tourangelle rijden, maar na de E3 (waar hij vijfde werd, red.) konden we niet anders dan hem ook in Gent - ­Wevelgem te laten starten. We wilden hem vooral de kans geven om ervaring op te doen en wie weet om een prijs te rijden, maar dit…” De reservefietsen van Girmay staan op het dak van de ploeg­leiderswagens wel degelijk ­helemaal rechts vooraan, voor die van ex-winnaar Kristoff, dus het vertrouwen was er wel degelijk.

Taco van der Hoorn kan het niet geloven. De Nederlander is zichtbaar gelukkig voor zijn Eritrese ploegmaat. “In alles is hij een coureur: ­positioneren, tactisch… Hij kan het allemaal. We hadden alles op hem ingezet, maar dit is wel heel sterk. Hij is zo down-to-earth, die jongen is al blij dat hij profrenner is en verder is hij doodnormaal. We ontfermen ons allemaal een beetje over hem. Ik had al snel in de gaten hoe goed hij is. De dag voor de eerste rit van de Ronde van Polen van vorig jaar zette hij Pasqualon bij een bordjessprint op vijf lengtes met zijn dunne beentjes. Daags nadien reden we voor Pasqualon. Bini moest ­proberen in de buurt te blijven en kijken of hij een beetje kon ­helpen. Die rit ging over in ­complete kamikaze en de enige die in de finale nog voorin zat, was Bini. Hij finishte meteen achtste. Dan ben je een mega­talent.”

Weinig woorden, veel wapens

Samen met een zevende plaats in de Druivenkoers, een negende stek in de Trofeo Laigueglia en natuurlijk zijn zilveren medaille op het WK voor beloften liet ­Girmay vorig jaar al zien dat hij heel wat in zijn mars heeft. ­Gisteren sloeg hij werkelijk iedereen met verstomming.

“En hij heeft geen enkele parcourskennis”, verklapte Aimé De Gendt. “Baneberg of Kemmelberg: hij kent ze niet. Voor de wedstrijd zei hij gewoon: Coach me maar door de radio en ik zal wel zien. Zaterdag gingen we nog anderhalf uur losrijden, maar hij vond dat een halfuurtje naar de koffiebar en terug ook wel ­volstond. Hij werkt hard, maar hij heeft vooral ongelofelijk veel ­talent. En alles glijdt van hem af. Hij lacht de hele tijd.”

Ploegmaat Adrien Petit pikt in. “Vrijdag in de E3 wist hij niet eens of er kasseien op de Oude Kwaremont liggen of niet.” Hoe verloopt die communicatie via de radio dan? “Hij zegt amper iets”, aldus ­Hilaire Van der Schueren. ­“Tijdens de wedstrijd is hij om een rijsttaartje komen vragen en hij nam er nog een tweede. Lekker, hé: dat is ongeveer alles wat hij gezegd heeft.”

Performance manager Aike ­Visbeek is zich bewust van de ­ruwe diamant die Intermarché - Wanty Gobert in handen heeft. “Hij is een echte coureur. De ­basisdingen zitten erin, de zij­kanten moeten we nog bijslijpen. Hij pikt alles heel snel op en heeft erg veel wapens. Hij kan een ­heuvel over en is snel in de sprint. Dit jaar is het nog te vroeg, maar volgend jaar moet hij zich ook in de allergrootste klassiekers ­kunnen tonen. Een topvijfplaats is zeker mogelijk en hij moet zijn eerste grote ronde nog rijden.”

Mentaal zwaar

Behoudens een onverwachte ommekeer zien we hem zondag dus niet in de Ronde van Vlaanderen. “Neen”, besloot Van der Schueren. “Hij moet naar zijn ­familie die hij al sinds 3 januari niet meer gezien heeft. Hij heeft daar nood aan. Als hij terugkeert, bereiden we hem voor op ­Frankfurt en de Giro.”

“Het familiale speelde een ­belangrijke rol in zijn keuze”, voegt Visbeek nog toe. “De voorbije weken had hij het mentaal zwaar. Daarom heb ik ook De Panne aan zijn programma toe­gevoegd om voor wat extra af­leiding te zorgen. Precies daarom gaan we ons nu ook aan de ­afspraken houden. Het is voor hem al moeilijk genoeg om zo lang bij zijn vrouw en zijn piepjonge dochtertje weg te zijn.”