‘Viva la feta’: een bullshit-BV-vakantieprogramma dat spontaniteit nog maar eens verwart met luiheid

Ooit stuurt men het louter volgen van BV’s als televisieformat finaal met vakantie. Dit schreef ik vijf maanden geleden over Expeditie Gooris. Een slotzin overlopend van hoop. Maar ooit is niet vandaag. Nee, vandaag zat ik met Jani Kazaltzis, Otto-Jan Ham en Serine Ayari op een Grieks eiland. Starend naar zwerfkatten, platte banden, verloren gsm’s en tandeloze grootvadertjes die hun hele voortuin afgraven en wegschenken aan jonge, hippe, gezonnebrilde deelnemers aan een stabielere economie. Als gelegen op de bodem van de Egeïsche Zee aanhoorde ik door vele miljoenen liters gebrek aan creativiteit vertroebelde ontboezemingen eigen aan in retsina verzopen verveling.

Wat u, met deze tekst verpozend op een terras of omringd door tienduizend anderen op een gezellig dichtgeslibde autostrade, op uw huid voelt, is de milde gloed van de eerste zon. Wat ik voel, pruttelend en borrelend in mijn dichtgeslibde schedel, is het eerste bullshit-BV-vakantieprogramma van het jaar dat spontaniteit nog maar eens verwart met luiheid.

De lente is in het land, kirt een producer, en hij blaast het stof van het deukhoedje dat hij enkele jaren geleden nog bestudeerd achteloos op zijn kruin liet rusten. De papiertjes zitten er nog in van vorig jaar. De woorden ‘Seksuolotte’, ‘Rik Verheye’ en ‘Een Leyers’ worden doorstreept en vervangen door ‘Martien Meiland’, ‘Bockie De Repper’ en ‘Een Verhulst’. Hij trekt wat namen uit de hoed, gooit een dartpijltje naar een wereldkaart en loopt de gang in: de eerste twee collega’s die hij tegenkomt, presenteren. Rest nog een titel, maar dat is voor morgen. Hij is bekaf.

Het is niet dat Viva la feta kut is – al zou beklijvend te gul zijn –, het is alleen zo bloedstollend inspiratieloos. Hier zijn de vliegtickets, hier de snorkel en de zak geld, de BV’s worden je achterna gestuurd.

Dit is nog geen programma.

Dit is nog geen inhoud.

Laat staan amusement.

Dit is een uur warme lucht. Tzatziki zonder smaak. De enige die voor dit vehikel meer dan tien minuten wérk heeft verzet, is een stagiair van Neckermann.

En als je Vlaanderen dan toch een scheet in een blauw-witte vlag verkoopt, laat hem dan geen uur weergalmen. Niet elke minuut van deze aflevering was even onontbeerlijk. Al een geluk dat Kazaltzis en Ham over enig charisma beschikken en dat zo’n beetje alles verkeerd liep. Ik bid alvast voor een steeds heviger escalerende rampreis. Een pyrrusprogramma. Een soort Kuifje in de Sovjet-Unie, waarbij onze helden, in plaats van een wit hondje, een kwijlende BV achter zich aan sleuren die alles wel heel hard leuk wíl vinden, maar dat nooit doet. En zich bezeert.

Binnenkort draaft ook Bart De Wever op, de politicus met een hekel aan politici die opdraven in amusementsprogramma’s. Voor één keer kan hem geen hypocrisie worden verweten.

Viva la feta, maandag om 20.40 uur op Play4.