Nostalgie is het gevoel dat je een dierbaar iets bent kwijtgeraakt. Dat gevoel duikt bij veel Vlamingen op wanneer ze terugdenken aan de oude BRT-jeugdseries, zoals Kapitein Zeppos, Axel Nort en Midas. Maar – met alle respect voor pioniers zoals Senne Rouffaer en Bert Struys – wanneer je die series anno 2022 opnieuw screent, zijn ze niet om aan te zien: op alle vlakken extreem gedateerd.

Knipogen

Ons geheugen bedriegt ons natuurlijk. We keken in de jaren zestig binnen de context van het toenmalige kijkvoer. In onze herinneringen lijken die series even spannend als moderne James Bond-films. Regisseur Douglas Boswell hield in zijn Zeppos wel rekening met de typische Zeppos-ingrediënten die hij verspreid in zijn film uitstrooide: van de amfibiewagen over het Bert Kaempfert-deuntje tot een portretfoto van actrice Vera Veroft (de muze van Senne ‘Zeppos’ Rouffaer). Maar bij wie doet dit alles een belletje rinkelen? Uitsluitend toeschouwers van boven de vijfenveertig. Die nostalgische generatie zal die knipogen wel appreciëren, maar moet zich worstelen door een karikaturale kinderfilm waarin Vlaamse cultuur wordt getransformeerd in een slechte imitatie van een Hollywoodfilm. De actiescènes zijn bovendien zo gemonteerd dat je amper kan onderscheiden wat er gebeurt.

Zeppos kan zestigers en zeventigers alleen maar ontgoochelen. Jongere toeschouwers zullen zich dan weer afvragen wat er zo bijzonder is aan het oppoetsen van een oud concept met wat Uncharted-ingrediënten. Wie zich op een bevredigende manier wil overgeven aan zijn of haar nostalgie naar die oude series, kan beter Kinderen van Zeppos, het naslagwerk van Peter Van Camp, aanschaffen. Zo blijven de jeugdherinneringen ongeschonden. (cc)

‘Zeppos – Het Mercatorspoor’ speelt vanaf woensdag 30 maart in de zalen.