Elk voorjaar begint dezelfde routine: Het laten verdwijnen van de grauwgrijze periode die de laatste maanden over ons heerste. De lenteschoonmaak in huis: alle kasten weer eens binnenste buiten keren en opruimen wat er helemaal niet meer uit komt. Ook de eerste klusjes om het huis beginnen stilaan op gang te komen wanneer de eerste zonnestralen verschijnen. Zo laten we groen verdwijnen: de groene aanslag die zich op de noordelijke kanten vestigde tijdens de kille wintermaanden. Maar we laten ook groen verschijnen: we geven het gazon een frisse coupe. Om er later weer voor te zorgen met heel veel - overbodige - kalk en meststoffen dat de groene zee blijft groeien en we als bezigheidstherapie het gazon wekelijks kunnen (laten) afrijden. Daar hopen we toch allemaal op, want ja, iedereen is wat drukdoende met het perfecte gazon. En in de zomer wordt het toch een grote dorre strooien massa. Dus verder dan een frisse coupe gaat het hier niet dit jaar, al was het maar uit, misschien ijdele, hoop op een stralende zonnige zomer vol dorre sprietjes.

We hebben dus nog wat extra tijd over zodat we weer wat creatiefs kunnen doen. Alhoewel het eerder een uitgesteld klusje is. Al enkele jaren geleden knutselde ik een paar kruidenbakken in elkaar, maar ze vonden nooit echt hun ideale plaats. Grote bakken, stevig stoere robuuste bonken die ergens in de tuin wat verloren stonden te wezen. Moeke had ze al in beslag genomen en had er aardbeien in gekweekt. We hadden al eens een bak verhuisd, met de nodige handige helpers. Zo van de ene hoek naar de andere. Uit praktische overweging, maar ook daar vond ik mijn draai er nog niet mee. Dus werd er vervolgens opnieuw toe-eigening gedaan door La Grande Dame om er ditmaal dan maar sla in te kweken. Maar nu zag ik het licht: of beter: de perfecte plaats. Beschut, niet te veel zon, schaduw en vooral: bereikbaar vanuit de keuken. Dat laatste was het meest cruciale. Zo om even verse producten te halen, ja dat moet een bij-de-handje zijn. En ik hou niet van potjes uit het warenhuis die na een week slap en grillig staan te wezen op mijn aanrecht. Neen. Een plant moet licht, lucht en ruimte hebben.

Dus moest de bak verhuisd. Alweer. Ideaal om te doen bij een stralende lentezon. Alleen was er het kleine euvel dat zoiets robuust ook loodzwaar, lomp en veel te groots is om zomaar even overal door te krijgen. Een hele demontage, plankje per plankje verhuis en montage later, stond de bak een paar uur later op zijn terechte plaats. Zo, opgelost. Niet dus. Het wrong nog ergens serieus. De hoogte was het zo niet. Neen, ik moest er misschien maar eens een nachtje over slapen? Maar rusteloos als ik was, zou dat nachtje slapen zich beperken tot een halfuurtje overdenken, een uurtje wat prutsen met een meetlat en zaagje en ja hoor, met een inkorting van 25 cm was de bak perfect. Eindelijk. Een paar zakken aarde en wat zielige kruidenrestanten mochten hun pootjes al vestigen in mijn grote trots van de dag, in afwachting van nieuwkomers. Zo, de lente mag beginnen. Ik ben er klaar voor, mijn kruidig bakje ook!