Binnenkijken in een Gents rijhuis: ‘Pas toen we de valse plafonds uitbraken, zagen we wat we echt gekocht hadden’

Geen aankoop zo emotioneel als die van een huis, maar toen het jonge koppel Hannes ­Monserez en Debby Desmet vijf jaar geleden dit ouderwetse rijhuis aan de rand van Gent bezocht, gaf vooral een koele berekening de doorslag: hoeveel vierkante meters krijg je hier voor je geld? “Het was geen pand om verliefd op te worden”, lacht Debby. “Maar we hadden al heel wat huizen gezien, en dit had een grote zuidgerichte tuin en een grote oppervlakte voor de prijs.”

Ze waren de eerste bezoekers en kochten het pand on the spot. Hannes: “Ik geef toe: het was een beetje een gok. De staat leek oké, maar pas toen we na een paar maanden de sleutel kregen en ik enkele valse plafonds kon uitbreken, zagen we wat we echt gekocht hadden.”

Achter de verlaagde plafonds bleek veel extra hoogte verborgen te zitten, en door de koterijen weg te breken, viel er plots wel veel licht binnen. Goed gegokt dus. Maar toen moest al het werk nog beginnen. Gelukkig is Hannes architect, dus kon hij de verbouwing zelf uittekenen. “Voor jezelf bouwen is veel moeilijker dan voor iemand anders. Ik twijfelde nu veel meer en veel langer, omdat ik de feedback van een bouwheer miste. ­Gelukkig klopte Debby af en toe op tafel: ‘Nu stoppen met nieuwe ­ontwerpen te maken. We kiezen iets en gaan daarvoor.’”

Weg met de gang

Hannes’ ontwerp moest twee grote problemen oplossen: meer licht binnentrekken in het smalle rijhuis en de vele onbenutte vierkante meters optimaliseren. “Als je alles bij elkaar optelde, was een derde van ons huis circulatie. Er was een inkomhal met een lange gang naar achteren, een trap en een nachthal boven”, vertelt Hannes. “In mijn ontwerpen probeer ik altijd zoveel mogelijk openheid en ruimtegevoel te creëren. Dat kan door van twee kleine ruimtes één grotere te maken, maar ook door hogere ­plafonds, doorzichten tussen de verschillende ruimtes of trucs zoals spiegels.”

In Hannes’ ontwerp zijn al die ­verloren vierkante meters weg­gewerkt. Daarvoor metselde hij de voordeur dicht en maakte van de inkomhal een technische ruimte annex washok. Daarnaast kwam een dubbele voordeur met brede gang waar je ook fietsen in kwijt kan. Via een glazen serredeur beland je – zonder gang – in de keuken waar de trap werd geïntegreerd in de ruimte. Onder de trap kwam een toilet en keukenberging. Hannes: “We wilden zoveel mogelijk open ruimtes in het huis, voor het licht en de ruimte. Als er ergens toch een afsluiting nodig was, kozen we niet voor een muur, maar voor alternatieven die minder aanwezig zijn, zoals de serrepanelen op zolder en in de keuken, of voor een gordijn of een grote kast.”

Een mooi voorbeeld daarvan is de badkamer. In plaats van een aparte ruimte tekende Hannes een meubel waarin een bad en lavabo verwerkt ­zitten en plaatste die in hun slaap­kamer.

Scheef bekeken

Zoals in vrijwel elke rijhuisrenovatie verving ook hier een nieuwe achterbouw met veel glas de oude koterij. Logisch: dat zorgt voor bakken licht én uitzicht op de tuin. Maar hier was de aanpak anders. “We wilden iets eenvoudigs dat niet te veel opviel. Daarom nam ik de achterbouw van onze twee buren als vertrekpunt. Die verbond ik met elkaar, waardoor er een diagonale achtergevel ontstond over twee verdiepingen. Dat sluit ook goed aan bij de vorm van ons perceel: onze tuinmuur achteraan loopt ook schuin weg.” Die diagonale achtergevel geeft een speelse look en zorgt voor een bijzondere lichtinval. En daardoor ontstaan er binnen ook bijzondere ruimtes, zoals het bureau op de eerste verdieping dat via de vide contact heeft met de living.

In totaal duurde de verbouwing drie jaar. Het koppel deed zoveel mogelijk zelf, geholpen door aannemers. “Vaak toonden ze mij hoe het moest, een muur metselen bijvoorbeeld, waarna ik het afwerkte. Ik kan het elke architect alleen maar aanraden om zelf eens met je eigen handen een huis te verbouwen. Het deed niet alleen mijn respect voor aannemers flink groeien, maar bood ook veel praktische inzichten die mijn ­ontwerpen echt beïnvloeden.”

Zolderkamertje

Hoewel de verbouwing erg ingrijpend was, probeerden Hannes en Debby zoveel mogelijk authentieke elementen te behouden, zoals de originele trap en de houten balken. Debby: “We houden van de oude look, dus het was een esthetische keuze, maar ook een ideologische én een budgettaire. Behalve materialen uit ons eigen huis, kochten we ook veel via 2dehands.be en RotorDC.com. Die recyclage kost veel meer tijd dan nieuw kopen, maar we zijn heel blij dat we het gedaan hebben, het brengt veel sfeer in huis.”

Tijdens de verbouwing woonde het koppel op zolder, waar ze een studio maakten met een badkamer en een tijdelijke keuken. Die ruimte werd intussen ingericht tot twee kinderkamers. “Drie jaar op zolder wonen was wel uitdagend. Soms was het demotiverend om te zien hoelang alles duurt. Al hebben we geen echt grote tegenslagen gekend. Het absolute dieptepunt van de verbouwing was het zandstralen van de trap en de houten gebinten,” herinnert Debby zich nog. “Toen leek ons huis wel een duin. Overal lag er zand en stof. Het was zo erg dat zelfs bij de buren het brandalarm afging doordat het fijne stof door de muren kwam.”

Toen de verbouwing af was, trakteerden Hannes en Debby zichzelf op een reis naar Chili, waar ze onder meer Termas Geométricas bezochten, een spa met warmwaterbronnen midden in de natuur. Die plek inspireerde hen niet alleen voor de tuinberging – geënt op de kleedhokjes aldaar – maar ook voor de buitendouche. “Een water­element in de tuin leek ons onmisbaar. Voor een zwemvijver hebben we geen plek, maar deze douche is een goede tweede. Tijdens de hittegolven van de afgelopen jaren hebben we ze al intensief gebruikt.”