Mathieu van der Poel wint zijn tweede Ronde van Vlaanderen, Tadej Pogacar laat zich kisten in ijzingwekkende slotkilometer

De Ronde van Vlaanderen. Vlaanderens Mooiste. Voor het eerst in drie jaar weer mét fans aan de kant van de weg. Een hoogmis onder massale belangstelling. En dan was het bij afwezigheid van de zieke Wout van Aert nog zoeken naar een hogepriester: Mathieu van der Poel, Kasper Asgreen of toch maar wonderkind Tadej Pogacar?

De koers begon met een knieval van de Tourwinnaar, veel was er gelukkig niet aan de hand. Verder kleurde een kopgroep van negen de eerste wedstrijduren. Met Stan Dewulf, Sébastien Grignard en Lindsay De Vylder schoven drie landgenoten mee voor een aperitief. Veel verder dan vier minuten reden ze niet weg.

Op de Berendries was het dan tijd om de poort tot de finale open te beuken. Ex-winnaar Alberto Bettiol, Mads Pedersen, Zdenek Stybar en nog een paar anderen gingen aan het anticiperen. De grote favorieten lieten zich er niet zenuwachtig door maken, al gingen ze op Berg ten Houte wel even op de trappers lopen.

Het was wachten op de tweede beurt over de Oude Kwaremont. Aan de voet zat alles op een zakdoek en daar profiteerde Pogacar van om een nummertje op te voeren. De Sloveen knalde voorbij iedereen naar de kop van de koers. Een zelden geziene machtsonptlooiing, Asgreen ontplofte alleen al door te proberen volgen.

Het was even herzetten na de werken van geweldenaar Pogacar. Van Baarle en Wright maakten daarvan slim gebruik om weg te sluipen in de aanloop naar de Koppenberg. Op de Bult van Melden ging het opnieuw aan het donderen. Pogacar vroeg Van der Poel ten dans. Enkel Madouas volgde, de rest paste.

Zo kwamen we met vijf man aan de voet van de laatste keer Oude Kwaremont. Wie naar de helm van Pogacar keek, had genoeg gezien. De haren wapperden door de spleten en dan weet je doorgaans genoeg. Van Baarle, Wright en Madouas moesten eraf. Van der Poel beet zich vast in het wiel.

Op de Paterberg moest de Nederlander dat nog wat meer doen. Op de steilste stroken gaf MvdP wat terrein prijs, maar de winnaar van 2020 plooide zich binnenstebuiten om zich met felle lendenrukken weer in het spoor te knokken. Voor het derde jaar op rij mocht Van der Poel met een straffe concurrent naar de meet.

Onder de vod begon een ijzingwekkend pokerspel. Pogacar drong Van der Poel daarbij de kop op. De Sloveense debutant wou bij de sprint uit het wiel komen, maar zag tot zijn verrassing nog Madouas en Van Baarle voorbijstuiven op 300 meter van de meet. 

Van der Poel was net op het goeie moment vertrokken. De Nederlander bleef de twee achteropzittende mannen wel voor, terwijl Pogacar nooit meer z'n sprint kon rijden. Van Baarle kwam zo als tweede binnen achter Van der Poel, Madouas werd derde. Een ontgoochelde Pogacar eindigde als vierde. 

BEKIJK OOK: Michel Wuyts over winnaar Van der Poel

“Ongelofelijk”, zei MVDP terwijl hij zichtbaar van genot voor zich uitstaarde. “En dan te zeggen dat ik niet eens zeker was voor deze klassiekers Op de Oude Kwaremont en op de Paterberg ging Pogacar verschrikkelijk snel. Zeker op de Paterberg stond ik op het punt om te lossen. Maar ik wist dat als ik nog even kon volhouden, er daarna wat tijd was om te recupereren tot de finish.”

“Vlak voor de spurt was ik niet verrast dat Pogacar niet wou aanzetten, wel dat die twee anderen (Van Baarle en Madouas, nvdr) er plots bij kwamen. Dan ben ik zelf maar de spurt aangegaan. Noem dat het voordeel van de ervaring. Ik weet stilaan wel wat ik hier moet doen, nadat ik hier al voor de vierde keer op rij de finale rijd.”

“Eerst genieten van dit topmoment, hier heb ik zo hard voor gewerkt. Voor Pogacar is het natuurlijk jammer dat hij niet eens het podium haalt. Want hij was misschien wel de sterkste en koerste ook heel offensief. Had hij mij geklopt, had ik hem zeker de zege gegund.” 

Lees ook:

Sagan in uitgebreid interview: “Ik denk dat Patrick Lefevere me nooit heeft gewild”

De twee wielrenners gespot die tijdens E3 even met Wout van Aert meefietsten? Zo ziet hun filmpje eruit