COLUMN. Vera en haar zoontje David vluchtten uit Oekraïne: “Voelt zo vreemd om hier in België de toerist uit te hangen”

“Vijf dagen zijn David en ik onderweg geweest. We moesten te voet de grens met Moldavië over en daarna zijn we met bussen en treinen tot in Gent gereisd, waar ik familie heb. Ik dacht dat de oorlog na enkele weken over zou zijn en ik terug naar huis zou kunnen. Of dat was toch wat ik mezelf wijsmaakte.”

“Voor ons vertrek sliep ik met mijn kleren aan en stond mijn rugzak met al mijn spullen naast me, voor het geval dat … Aan mijn zoon heb ik verteld dat we op reis gingen. Hij was aan het slapen toen de oorlog losbarstte en gelukkig heeft hij er niks van gemerkt. Tot op vandaag weet hij nog steeds nergens van, en ik ben bang dat zijn emotie wat te veel zou zijn voor mij. Maar ik ben wel van plan om het te vertellen. Als onze tijdelijke beschermingsstatus goedgekeurd wordt, zal hij hier misschien naar school gaan. Het is een heel actief kereltje en bovendien moet ik dringend aan het werk kunnen.”

“Sommige dagen probeer ik te focussen op mijn plannen, hoe ik hier geld wil verdienen als mindfullnesstrainer. Andere dagen hangen we gewoon de toerist uit, wat eigenlijk heel vreemd is, omdat we allesbehalve toeristen zijn. Maar op mijn verjaardag hebben mijn zoontje en ik Keulen bezocht en we trokken in Gent ook al naar het Museum Dr Guislain. Of we gaan eens naar een speeltuin. Maar eigenlijk wil ik gewoon weer elke dag thuis zijn.”

“Hier is er geen wolkje aan de lucht, en als je dan mensen naar hun werk ziet vertrekken, kinderen naar school ziet gaan, brengt dat emotioneel heel wat teweeg. Het werkt helend als ik intussen zelf het nieuws zit te volgen op mijn telefoon. Elke morgen heb ik contact met een twintigtal andere Oekraïners. Ik check of iedereen oké is, hou via een app de luchtaanvallen in de gaten en informeer hen daarover. Mijn moeder en broer stellen het goed, hij is zelfs nog aan het werk in het postkantoor. Maar natuurlijk maakt mijn moeder zich grote zorgen.”

“Het is hartverwarmend dat zoveel Europeanen hun hart en deuren voor ons openstellen. Tegelijk doet het pijn, als ik in de keuken van mijn gastgezin in Brussel sta en aan mijn eigen keuken denk. De soep nog in de frigo, alsof alles er op pauze staat. We moeten deze situatie op één of andere manier kunnen stoppen. Ik kan niet lijdzaam toezien hoe mijn land ten onder gaat door Poetin.”

COLUMN. Vera en haar zoontje vluchtten uit Oekraïne: “De juffen gebruiken foto’s om te communiceren”

Antwerpse moeder die zoon (24) op eigen houtje uit Oekraïne wil weghalen deelt beklijvende video van hem: “Russen houden Wessel al zes dagen gevangen” (+)