GAMEREVIEW. ‘Lego Star Wars: The Skywalker Saga’ is meer dan ooit een digitale pretdoos

In 2016, een klein jaar na de bioscooprelease van ‘Star Wars Episode VII: The Force Awakens’, kwam de onvermijdelijke Lego-adaptatie. Maar daarna bleef het stil in de reeks: geen ‘Legoficatie’ bijvoorbeeld van ‘The Last Jedi’ en ‘The Rise of Skywalker’, de slotdelen van de ‘Star Wars’-saga. Die zitten nu in een veel ambitieuzer pakketje: ‘Lego Star Wars: The Skywalker Saga’ bevat een remake van àlle voorgaande ‘Lego Star Wars’-games (nu ja, zonder ‘Lego Star Wars III: The Clone Wars’ dan), met toevoeging van die twee nieuwe delen dus. En met véél, véél nieuws aan van alles. 

Wie eerder al de Lego-behandeling van de twee eerste ‘Star Wars’-trilogieën heeft gespeeld, die in 2005 en 2006 verschenen, zal zich meteen thuisvoelen in dit vernieuwde pretpakket. Het opzet van de levels is nagenoeg hetzelfde gebleven. Alleen zijn er nieuwe logische puzzels en nieuwe gebeurtenissen (in het begin van ‘A New Hope’ vind je bijvoorbeeld nieuwe aansluitende content uit tussenfilm ‘Rogue One’), en ziet het er natuurlijk een pak frisser uit: videogamehardware zit inmiddels al drie generaties verder, wat je ook bij cartooneske games als deze zult merken aan de glans en de details van decors en personages.

Maar de grootste vernieuwing zit hem in de gameplay en de content nààst de – op zich vrij korte – verhaalcampagnes die het verhaal van de films volgen: ‘The Skywalker Saga’ is trouwer dan eender welke Lego-game aan de kernwaarden van het Deense blokjesspeelgoed. Blijf even hangen na een verhalende level, en je waant je terug in de Lego-bouwsels die je misschien optrok als kind: iedere planeet waarop je belandt, ieder personage dat je bent tegengekomen en ieder ruimteschip waarmee je hebt gevlogen wordt na het doorspelen van het verhaallevel bijgevoegd in de grote digitale blokkendoos, klaar om te worden opgepikt in de vrije speelmodus. 

Een modus die zotte combinaties toelaat, overigens. Vanaf het moment dat je bijvoorbeeld de confrontatie met Jabba the Hutts Rancor-beest hebt aangevat in de vroege levels van ‘Return of the Jedi’ kun je dat besturen in die speeltuinmodus, vervaarlijk brullend tussen de vredige ‘minifig’-figuranten die de ruimtes bevolken. En wat dacht je: allemaal in de sprint!

Zo zit het hele ‘Lego Star Wars: The Skywalker Saga’ vol exquise verrassingen. Eén ding moet wel gezegd: bij momenten komen die ‘hubs’ je een beetje de strot uit. Na iedere level van het verhaal kom je al eventjes in zo’n rondlummel-omgeving terecht voordat ze gewoon wordt bijgeschoven in de Galaxy Map, en wanneer je net gericht bent op het doorspelen van het verhaal staat dat bij momenten de pret wel wat in de weg.

Dan wordt dat andere bouwelement dat nieuw is in ‘Lego Star Wars: The Skywalker Saga’ je een pak minder vervelend voor de voeten geschoven: de rollenspel-elementen. De designers van de Britse studio TT Games sorteerden alle ‘Star Wars’-figuren op een redelijk clevere manier in verschillende personageklassen, die ook elk hun eigen upgradesysteempje hebben.

Het is overduidelijk dat ‘Lego Star Wars: The Skywalker Saga’ in twee richtingen een zo authentiek mogelijke ervaring probeert te brengen: de game is meer ‘Lego’ dan ooit, en ook het epische gevoel van de ‘Star Wars’-films wordt er beter in gerepliceerd dan in voorgaande games uit deze reeks. Alleen jammer dat een andere belangrijke component, die zich bij uitstek in het midden van die twee bevond, daardoor wat meer naar de achtergrond werd verwezen: de parodiërende humor die van de oorspronkelijke games instant klassiekers maakte.

Met de toevoeging van stemdialogen, die ook bij de oude ‘Lego Star Wars’-episodes in de plaats komen van het bekende gegrom uit de originelen, gaat heel wat van de nonverbale pret van weleer verloren, en de kwaliteit van de nieuwe verbale witzen komt niet in de buurt daarvan. Je kunt de game te allen tijde in Mumble Mode zetten (ga naar Extras in het pop-upmenu tijdens het spelen), maar gewoon wat gebrabbel in plaats van ingesproken dialooglijnen is niet hetzelfde als de grappen die destijds draaiden rond dat mompel-effect.

Het grootste gegniffel haal je eigenlijk uit de geïmproviseerde opening crawls wanneer je tijdens het doorspelen van een van de negen episodes je game uitzet om het later terug op te pikken. De tekst van die intro’s neemt onder meer bekende inconsistenties in de films in de zeik, maar gezien de korte duur van de verhaalepisodes (telkens minder dan twee uur) zal je die nauwelijks tegenkomen.