Remco Evenepoel gaat vandaag in koninginnenrit voor eerste Belgische eindzege sinds 1929: “Dit is zot, zot, zot”

Wie had dát gedacht? Uitgerekend in Biskaje, waar hij in 2017 schitterde als junior en de bijnaam ‘La Bestia, Het Beest’, meekreeg, maakte Evenepoel een fors statement. Ja, hij heeft de eindzege in een (kleinere) ronde op WorldTourniveau in de benen. Neen, hij moet zijn carrière niet noodzakelijk een andere richting uitsturen. Pas op: de buit is nog lang niet binnen. De afsluitende koninginnenrit naar Arrate, vandaag, is móórdend zwaar. “Maar met de benen die ik heb gevoeld, gaan ze toch heel heel heel rap moeten rijden”, lachte hij dolblij boven aan het kerkje van Mallabia.

Key moment, gisteren, op 15 kilometer van het einde. Aanval Evenepoel. “Hard, snel”, zoals hij het omschreef. Een handvol klassementstenoren sloot aan. Martinez, Izagirre, Mas, Bilbao, Vlasov, Vingegaard. Maar geen leider Roglic. Geen Adam Yates ook. “Goed moment, dacht ik. De eerste drie kilometer van die Karabieta waren redelijk steil geweest. Op het daaropvolgende plateau, waar iedereen wat dacht te recupereren, hield ik het tempo hoog. Ik had niet specifiek rekening gehouden met iemand, dus ontging het me aanvankelijk dat Primoz en Adam ontbraken. Toen dat duidelijk werd, ben ik vol doorgegaan.” De rest werd aangepord met de stilaan gekende armgebaren. ‘Komaan, jongens, ronddraaien!’

Achter vroege vluchter Rodriguez zwoegde Evenepoel zich in de verschrikkelijke laatste 470 meter op een halve ‘Muur van Hoei’ naar plaats drie. En: de gele leiderstrui. “Echt?”, leek hij het amper te beseffen. “Zot, zot, zot. Met nog één etappe te gaan draag ik het geel in ’s werelds zwaarste rittenkoers van één week! Een droom die uitkomt. Het maakt me trots. Knipoogje toch aan iedereen die inmiddels het geloof in mij in het rondewerk is verloren. Túurlijk is het nog niet gedaan, dat besef ik ook wel. Maar het doet deugd om eens met ‘the big guns’ te kunnen wedijveren. Ik kijk al lang uit naar deze vorm op dit niveau. In Tirreno-Adriatico was hij er nog niet. Nu heb ik hem eindelijk te pakken. Ik voelde me goed, kwam op geen enkel moment in de problemen. Echt tof.”

Twee seconden, bedraagt het verschil met Daniel Felipe Martinez in de stand. Een peulschil. (grinnikend) “Ja. Al begin ik er liever aan met twee tellen voorsprong dan met twee tellen achterstand. Bang? Eerlijk gezegd: neen. Zo’n leiderstrui doet veel met mijn benen en mijn hoofd. Ze geeft me mentale kracht en vertrouwen. Martinez en Team Ineos zullen de koers hard proberen te maken. Maar ook ík beschik over een sterke ploeg. Rémi (Cavagna, red.) is een prima ‘controleur’. En met Loulou (Alaphilippe, red.), Dries (Devenyns, red.), Mauri (Vansevenant, red.) en James (Knox, red.) heb ik uitstekende klimmers in steun. Met Alaphilippe tegelijk ook één van de allerbeste dalers van het peloton. (lacht geheimzinnig) Afdalingen… daar heeft Martinez het al eens moeilijk mee, weten we. Misschien kunnen we dat uitbuiten. Ik ga er alles aan doen om stand te houden. Maar de wereld zal niet vergaan als het niet lukt.”

Ben jij de grootste wielerkenner van het land? Speel mee met de Gouden Klassiekers en maak kans op 5.000 euro en talloze prijzen.

Lees ook: “Ik ben blij dat het plannetje heeft gewerkt”: Remco Evenepoel nieuwe leider in Ronde van het Baskenland na zware etappe, ritwinst voor Carlos Rodriguez