Bevrijd door bondage: ‘Je taille ingesnoerd, je borsten vooruitgeduwd, je rug rechtgetrokken: wow!’

Cindy Vermeer: “Ik ga die video van Lady Gaga straks meteen zoeken. Was zij ook echt opgetakeld?”

Jazeker. Heb jij ook al aan zo’n bamboestok gehangen? Dat heb ik in je boek niet gelezen.

Vermeer: “Ik ben laatst aan een hemelbed opgehangen. Suspension is de officiële term. Dat was echt weer next level. Ik ga steeds verder, zet elke keer nieuwe stappen.”

Kinbaku is de erotische vorm, shibari staat voor bondage die gericht is op emotioneel helen. De knoopkunst heeft niet alleen je seksleven doen boomen, maar heeft je ook als mens geheeld.

Vermeer: “Dat is zeker!”

‘Je lichaam vertelt de waarheid’, zegt Enrico, jouw shibari-meester. Hoe werkt dat precies?

Vermeer: “Je wordt in heel extreme houdingen getrokken, en dan ontdek je dat je lichaam – jij dus – veel meer kan hebben dan je denkt. Ik weet nog dat ik in het begin, als Enrico me strak in een houding als een vogelnestje had getrokken, dacht: ik houd dit niet vol! Maar langzamerhand dringt tot je door: ‘Mijn lichaam kan dit. Ík kan dit. Doorademen.’ Je ademhaling wordt beperkt, dus je moet jezelf kalmeren. Mensen doen aan yoga en mindfulness om in het nu te leren leven, maar tijdens zo’n sessie zit je pas echt totaal in het moment. Je kúnt niet anders. Je moet blijven voelen, vertrouwen hebben, niet in paniek raken. Het is al gebeurd dat ik aan een balk hing op een zolder en dacht: als Enrico nu twee stappen achteruit zet en van de trap valt, dan hang ik hier. (Lacht) Maar als daarna alles goed afloopt, volgt er een emotionele ontlading en voel je je zo vrij en sterk, zo totaal één met jezelf. Je voelt je echt geweldig en heel rustig.”

Omdat de knopen op specifieke drukpunten worden gelegd, komt er ook energie vrij, heb ik begrepen.

Vermeer: “Klopt. De knopen drukken op punten in je lichaam langs de meridianen, de energiebanen waarop ook shiatsu (Japanse acupressuur, red.) zich richt.”

Maar Enrico richt zich ook op erogene zones.

Vermeer: “Het zal wel zijn! Wat er dan allemaal met mijn lichaam gebeurt! Echt ongekend. Het spel bouwt zich langzaam op. Je creëert het moment samen, met muziek en licht en veel aandacht voor elkaar. Je kijkt elkaar constant aan. Het is echt helemaal iets anders dan in een restaurant tegenover elkaar op je telefoon zitten kijken. Je bent je tijdens de sessie heel letterlijk aan het verbinden. Na mijn relatie met Aaron, die mij nauwelijks nog zag staan, laat staan aanraakte, was dat zo onvoorstelbaar zalig. Ik was bij Aaron heel onzeker geworden. Maar Enrico zette me helemaal vastgebonden voor de spiegel en zei: ‘Moet je kijken hoe goed je eruitziet.’ Ik dacht dan inderdaad: wow! Het ziet er echt cool uit als je taille ingesnoerd is, en je borsten vooruit zijn geduwd, je rug rechtgetrokken is en je voeten stevig op de grond staan. Zo had ik mezelf nog nooit gezien. Het was heel goed voor mijn gevoel van eigenwaarde.”

Je kwam Enrico tegen op een moment in je leven dat je dacht: wat is er in godsnaam met mij gebeurd? Hoe ben ik in deze gezapige relatie terechtgekomen? Voor je Aaron ontmoette, danste je in latex op houseparty’s en was je een fervent liefhebber van drugsexperimenten.

Vermeer: “Ja. Mijn vrienden noemden me altijd een vrijheidsstrijder. Ik was een kind dat nooit naar haar ouders luisterde.”

Waar was je naar op zoek?

Vermeer: “Ik verveel me snel. Dat was op school al zo. Aan het einde van de lagere school bleek uit de Cito-toets – die moet uitwijzen welk niveau middelbare school voor jou geschikt is – dat ik met gemak de maximumscore haalde. Ik ben gewoon heel nieuwsgierig en had veel input nodig. Op mijn 14de ging ik al naar rockconcerten. Ik herinner me nog goed hoe ik de Beastie Boys ontdekte – ‘You gotta fight for your right to party!’ Dit is het léven, dacht ik. Ik wilde alles uitproberen – ook alle jongens (lacht). En drugs natuurlijk. Elke nieuwe drug die ik ontdekte, vond ik weer even geweldig.”

Ging er nooit iets mis?

Vermeer: “Neen, daarvoor ben ik dan weer te verstandig (lacht). Maar ik deed dus altijd mijn eigen zin, tot ik die relatie met Aaron begon. Na een tijd besefte ik opeens dat ik me helemaal aan hem had overgeleverd en was veranderd in een volgzaam weekdier. Ik schreef nauwelijks nog. Al mijn ambities waren ondergeschikt aan de liefdesbubbel waarin ik me had genesteld.”

Begrijp je nu hoe het zover is kunnen komen?

Vermeer: “In het begin voelde ik me gewoon vreselijk tot hem aangetrokken. Dat ik moeite voor hem moest doen, terwijl ik de meeste mannen makkelijk voor me kon winnen, maakte het extra spannend. Aaron is ook heel mannelijk: groot, een kale kop, een baard. Daardoor zag ik niet dat hij vanbinnen helemaal niet zo stoer was. Ik denk dat ik die innerlijke stoerheid er lang bij heb gefantaseerd omdat ik het plaatje wilde laten kloppen. Daar ben ik heel hardnekkig mee bezig geweest.”

Ook al waarschuwde je goeie vriend Randy je steeds: ‘Hij is te saai voor jou.’

Vermeer: “Maar ik luisterde natuurlijk niet. Daar ben ik veel te eigenwijs voor. Mensen kunnen me zeggen wat ze willen, zolang ik het zelf niet ondervind, neem ik niks aan.”

‘Ik hield me voor dat het echte liefde was’, schrijf je. Pas achteraf besefte je dat die liefde gebaseerd was op een fantasie.

Vermeer: “Een projectie van een ideaal, of hoe mijn ouders het ideaal zouden vinden. Vooral dat laatste, denk ik. Misschien gaf die relatie me het gevoel: ‘Eindelijk is het me gelukt iets normaals te doen!’ Ergens had ik toch de behoefte om te voldoen aan de verwachtingen van mijn ouders, opdat ze trots op me konden zijn en eindelijk zouden denken: over haar hoeven we ons niet meer druk te maken. Ik denk dat dát het was, toen ik met Aaron ging samenwonen en in die liefdesbubbel zat, dat ik dacht: misschien is het toch voor me weggelegd. En dat ik daarna niet wilde toegeven dat dat gezapige leven toch niets voor mij was.”

Kun je dat goed, jezelf voor de gek houden?

Vermeer: “Jaaaa! Heel erg. Tegen mijn vriendjes heb ik ook altijd gezegd: ‘Als je vreemdgaat, vertel het me niet!’ Ik wil het niet weten. Ik ben liever naïef dan dat mijn droom aan diggelen wordt geslagen. Ik droom graag mijn eigen realiteit bij elkaar. Daar kwam ik ook achter tijdens de shibari-sessies. Die zijn magisch! Je huurt een speciale hotelkamer, neemt je draagbare speaker mee, blacklight, gekleurde touwen, en creëert dan samen een nieuwe werkelijkheid. Die sfeer vond ik vroeger ook zo zalig aan houseparty’s: de muziek, de lichtshows, alles was even helemaal goed op dat moment.”

LUXEVIBRATOR

Het enige wat ik moeilijk kan begrijpen, is dat je jezelf in die fantasie met Aaron zo klein maakte dat je bijna al je eigen ambities opgaf.

Vermeer: “Ik schreef nog wel een beetje en deed ook nog mee aan een literatuurwedstrijd, maar het is waar dat ik mijn ambities afvlakte. Achteraf gezien vind ik dat het ergste. Daarom heb ik dat ook zo benadrukt in het boek: ik ben ervan geschrokken dat ik, in die kramp van niet willen opgeven, zo ben kunnen voorbijgaan aan mijn eigen behoeftes. Dat ging echt heel ver. Muziek ontdekken en lezen is voor mij essentieel: ik gaf altijd veel geld uit aan cd’s en boeken, maar Aaron heeft in zijn leven misschien drie boeken gelezen en muziek interesseert hem helemaal niet. Hij vindt koken belangrijk, en op den duur ging al mijn geld naar exclusieve etentjes en dure olijfolie, of naar een knoflookpers van 80 euro (schatert). En had ik helemaal geen geld meer over om cd’s of boeken te kopen. Het ging zover dat ik zelfs mijn schrijfkamer heb opgegeven omdat Aaron die nodig had voor zijn hobby.”

Terwijl hij jou steeds meer begon af te wijzen en je op een gegeven moment nauwelijks nog seks had. Zeker toen hij zich op nóg een andere hobby stortte en als een gek begon te koersen.

Vermeer: “Ja. Opeens was hij alleen nog maar bezig met fietsen kopen en poetsen.”

Ik moest zo hard lachen om de passage waarin je je opwindt wanneer hij na de zoveelste fiets ook nog een aanhangwagen voor zijn fiets koopt.

Vermeer: “Ik probeerde van alles te organiseren om samen te zijn en vroeg hem wat hij nu echt romantisch zou vinden. ‘Op mijn fiets de Matterhorn zien’, zei hij.”

Ik zou gek zijn geworden.

Vermeer: “Dat werd ik ook.”

Zo gek dat je zelfs hebt overwogen ook een koersfiets aan te schaffen. Veel vrouwen doen dat.

Vermeer: “Ja. Dat zag ik in de fietsclub van Aaron ook, dat die vrouwen uit wanhoop dan maar mee gingen fietsen. Aaron heeft nu ook een relatie met een ex-profwielrenster – écht (lacht). Toen ik overwoog om die fiets te kopen, heb ik mezelf snel tot de orde geroepen en in plaats daarvan een exclusieve vibrator besteld.”

Uit wraak.

Vermeer: “Precies.”

Want je durfde op een gegeven moment ook niet meer te vragen om seks, ‘omdat zeuren niet sexy is’.

Vermeer: “Terwijl: zeuren om seks, hoe erg kan dat zijn? Ik vroeg toch om niks geks! Seks is de beste uitlaatklep en is alleen maar fijn.”

De lezer vraagt zich samen met jou het hele boek af: waarom wil hij geen seks? We krijgen daar geen antwoord op.

Vermeer: “Ik snap het zelf ook nog steeds niet helemaal. Hij heeft later gezegd dat het kwam doordat ik er zo ongeduldig naar verlangde: ik gaf hem nooit de ruimte om te verleiden en het initiatief te nemen. Was dat het? Er moet toch meer aan de hand zijn geweest?”

Je vertelt wel dat zijn moeder zijn vader bedroog, en dat die haar daarom had verlaten en uit hun leven was verdwenen. Ze heeft daar haar hele leven spijt van gehad en is altijd alleen gebleven. Dat zal een rol hebben gespeeld.

Vermeer: “Dat vermoed ik ook. Ik denk dat hij ook wel besefte dat er iets niet klopte, maar geen zin had om in zichzelf te graven. Hij ging liever hard fietsen en probeerde ook de schuld bij mij te leggen. Ik was veranderd, zei hij, was niet meer zo ambitieus als in het begin.”

Jij begon te twijfelen aan jezelf.

Vermeer«Ja. Ik dacht: er moet iets mis zijn met mij. Ik ging zelfs voor de spiegel staan om te zien wat hem zo kon afstoten. Was ik te dik? Moest ik harder werken aan mijn buikspieren? Van mijn zelfvertrouwen bleef niks meer over. Ik begon me ook af te vragen of ik seks niet té belangrijk vond.”

Maar die twijfel duurde niet lang.

Vermeer: “Nee. Ik vind seks de hoogste vorm van intimiteit. Onenightstands werken niet voor mij. In seks komt alles samen: liefde, lust, spel, verbondenheid. Ik vind het gewoon zo gezellig.”

AFGEWEZEN PRINSES

Rutger, met wie je vóór Aaron samen was, was ook een man die niet voor jou koos.

Vermeer: “Klopt. Hij koos voor het schrijven. Dat vond hij belangrijker. Ik vraag me in het boek op een bepaald moment ook af of ik me aangetrokken voel tot onbeschikbare mannen.”

Het lijkt bijna alsof de afwijzing je extra opwindt.

Vermeer: “Mja. Ik ben heel blij dat ik vrienden heb die lief voor me zijn en me aandacht geven, maar het is wel waar: als een man erg lief en geïnteresseerd is, voel ik bij hem meestal geen opwinding.”

Volgens de Franse psychoanalyticus Jacques Lacan doet genot ons steeds in dezelfde relationele impasses terechtkomen, hoe pijnlijk ook. Het is als een verslaving, en het is vaak een verlangen naar iets wat je als kind hebt gemist. Als dat de behoefte is om niet afgewezen te worden, voel je opwinding als mensen niet erg toeschietelijk zijn, omdat de ontlading als ze je uiteindelijk wél omarmen, zo enorm groot is. Daarom raakte je maar niet weg bij Aaron: je wílde die onmogelijke omarming.

Vermeer: “Wow! Interessant. Ik heb me zo vaak afgevraagd waarom ik het ideaal van de relatie met Aaron maar niet kon opgeven. Ik voelde me ook gestraft zonder dat ik wist waarvoor. Jouw verhaal doet me een beetje denken aan een sprookje: de verdoemde, afgewezen prinses die toch haar happy end wil hebben. Wel treurig, want dan zit je voor de rest van je leven op dat happy end te wachten. Is er ook een weg uit die verslaving?”

Dat is natuurlijk de vraag. Je schrijft: ‘Ik wil nooit meer zo afhankelijk zijn. Ik wil met een man alleen nog maar gezellige avonden en dan weer terug naar mijn eigen leven.’

Vermeer: “Joyce, aan wie ik het boek heb opgedragen, leeft zo’n leven. Joyce is mijn beste vriendin. Zij verzamelt aanbidders (lacht). Ik wist ook dat ik eigenlijk heel goed voor mijn eigen geluk kon zorgen, alleen voelde ik me bij Aaron helemaal verschrompelen. Leven zoals Joyce leek me een goeie manier om niet meer zo hooked te raken, niet meer in de verleiding te komen om mezelf weg te cijferen. Zelfs toen ik Enrico tegenkwam, heb ik eerst gezocht naar een oplossing om Aaron niet los te moeten laten. Als ik Enrico om de zes weken zie en me dan helemaal kan uitleven, dan houd ik het bij Aaron wel weer uit, dacht ik. Maar na de derde sessie dacht ik al: ik wil hier niet steeds zes weken op moeten wachten. Het leven is te kort. Ik verlang naar meer verbondenheid.”

De relatie met Enrico lijkt voor jou een oplossing te zijn. Hij geeft je aandacht, maar bedient je niet op je wenken.

Vermeer: “Nee! Hij is heel streng, gaat tegen me in. Heel irritant (lacht).”

Maar ergens ook wat je wilt.

Vermeer: “Precies. Als we samen gaan eten, is hij heel hoffelijk – houdt de deur open, neemt mijn jas aan, schuift mijn stoel achteruit. Normaal zou ik daarop afknappen, maar omdat hij tegelijkertijd zo streng is en domineert, blijf ik me aangetrokken voelen. Ik ben meestal degene die choqueert, maar bij hem voelde ik me, zeker tijdens de shibari-sessies, als een dorpsmeisje dat niks gewend was. Dat heeft hij voor elkaar gekregen.”

Tijdens die shibari-sessies is hij extreem streng, maar ook heel liefdevol: eigenlijk omarmt hij je wél. Je hebt van je verslaving een spel gemaakt dat je alleen in de slaapkamer speelt. Dat is een slimme manier om er daarbuiten minder last van te hebben.

Vermeer: “Het werkt inderdaad heel goed. Ik ben natuurlijk wel weer gaan fantaseren: ‘Misschien kunnen we samen wel helemaal zo gaan léven.’ Maar Enrico is heel erg goed in grenzen stellen: ‘Hoe zie je dat dan voor je?’ zei hij. ‘Dat we gaan samenwonen en dan bakkeleien over de afwas?’ We zijn al twee jaar samen en hebben nog nóóit samen voor de tv gezeten. Enrico is ook ouder dan ik. Dat is nieuw: ik hoef niet voor hem te zorgen, ik hoef hem niet de weg te wijzen zoals mijn vroegere vriendjes, die altijd jonger waren. Die gasten léken vrijer, maar moesten nog veel meer hun weg zoeken. Enrico heeft een heel vol eigen leven waarin hij zich goed voelt. De manier van samenzijn die ik met hem heb ontdekt, is zo vrij. Dat is zo’n verrijking.”

En je bent nog geen nieuwe Aarons tegengekomen die je triggeren?

Vermeer: “Ben je gek! Enrico houdt me heel scherp. Hij stelt altijd nieuwe vooruitzichten: ‘Volgende keer gaan we díé knopen proberen en bind ik je in díé positie.’ Ik kijk elke keer weer zo uit naar de sessies. Het zijn echt feestjes.”

Shibari heeft je uiteindelijk ook de kracht gegeven om bij Aaron weg te gaan.

Vermeer: “Ja. We gingen steeds vaker stelletjesdingen doen. Ik werd daar gek van. Tijdens etentjes met andere koppels was het altijd alsof ik uit mezelf steeg, mezelf daar zag zitten en dacht: wat dóé jij in godsnaam! De avond dat ik er een eind aan heb gemaakt, was ik dat helemaal niet van plan, maar Aaron begon over kerst en dat we samen zouden gaan eten bij zijn moeder, en opeens dacht ik: neeeeeee! Vroeger zou ik mezelf onmiddellijk teruggefloten hebben uit angst dat hij me zou verlaten, maar opeens stond ik niet meer stil bij de consequenties en dacht ik alleen nog maar: dit wil ik niet.”

Het vergt moed, zeker in conservatieve tijden als deze, om te zeggen: voor mij geen orthodox leven.

Vermeer: “Ja? Voor mij voelt het zo normaal. Dat is natuurlijk ook omdat Enrico me helemaal snapt, en zegt: ‘Dit leven mag er zijn. Het is oké.’ Vroeger konden anderen, mijn katholieke school of mijn ouders, me daaraan doen twijfelen. Nu niet meer.”

Enrico is ook tatoeëerder en heeft je hele rug getatoeëerd.

Vermeer: “Ja. Op 1 januari 2020 is hij eraan begonnen. Een jaar later was hij klaar.”

Deed het pijn?

Vermeer: “Ja, dat was ook weer: overgave, vertrouwen, mezelf kalmeren en doorgaan. Maar het resultaat is zo mooi. Wil je het zien?”

Natuurlijk!

© Humo