Zwarte panter aan de leiband en Rihanna in de VIP: het einde van megaclub La Rocca, na 34 jaar decadentie

Het begon op 26 augustus 1988 - een vrijdag zonder grote geschiedenis, op het eerste gezicht. Het was een zomerdag zonder veel zon, en ‘s avonds kon je best een trui voorzien als je een terrasje wou doen. In Sint-Lambrechts-Woluwe kreeg het koningshuis er een telg bij: prinses Maria Laura, dochter van prinses Astrid en aartshertog Lorenz. Salt ‘n Pepa stond op één in de Top 30, met Push It - een nummer dat naar het schijnt over dansen ging, maar precies toch iets anders bedoelde. Maar of ze het die avond in Lier draaiden, valt te betwijfelen. Voor die commerciële muziek was er geen plaats in die nieuwe discotheek waar, ondanks de troosteloze locatie langs een steenweg in de Kempen en ondanks het verleden als baancafé-met-Decap-orgel, de vibe van New York, Londen en Ibiza moest hangen. “Eind jaren 80 kwam dancing Forum te koop, een dancing met een Romeins interieur, compleet met pilaren en zo”, vertelde Wim Van Ouytsel (59), meer dan 30 jaar lang uitbater en bezieler van La Rocca, in ‘Humo’. 

“Ze vroegen 20 miljoen Belgische frank met inboedel of 3 miljoen zonder. Ik had net 3 miljoen frank gespaard met mijn café en kocht het leeg. Ik wou niet het zoveelste danscafé openen, met muziek van Barry White, disco of Hollandse ambiance. Ik wou avant-garde. De Boccaccio in Destelbergen was mijn grote voorbeeld. Als je daar binnenkwam, werd je echt overdonderd: die lichtgevende trappen naar de dj booth, een dansvloer vol mensen, erboven een groot terras... De sfeer was direct: wham! En wat dj Olivier Pieters daar eind jaren 80 op zondag draaide, die loodzware new beat, de vertraagde versie van de elektronische new wave, nergens anders hoorde je dat. Vrienden waarschuwden me: ‘Die elektronische muziek is maar een trend.’ (lacht) Maar het was de reden waarom mensen naar La Rocca kwamen: om muziek te horen die je nergens anders hoorde. Als het op de radio werd gedraaid, mocht het bij ons niet binnen.»

La Rocca was een bom in het Vlaamse nachtleven. En het ging niet over muziek horen die nergens anders werd gedraaid. Al wie gezien wou worden, kwam er naartoe. En al wie iets wou zien wat nergens anders te zien was, kwam er ook naar toe. Van Ouytsel: “De scene was heel gay, een publiek dat je móét hebben als trendsettende discotheek. Gay mensen feesten en brengen speciaal geklede vriendinnen mee – ze gaven couleur locale aan een boîte als La Rocca. Gasten met leren rokjes, piercings en tattoos: begin jaren 90 was dat speciaal, hè. En de vrouwen op onze dansvloer hadden vaak bijzonder weinig om het lijf, op wat latex na. Er werd ook al eens een bovenstukje thuisgelaten (lacht). De succesmix van La Rocca was: 25 procent extravagant uitgedoste klanten en 75 procent anderen, die zich kwamen vergapen aan dat speciale volk.”

Met Rihanna in de VIP

En speciaal was het. Verhalen genoeg: een zwarte panter aan een leiband op de dansvloer, of een dragqueen met twee bodybuilders (ook aan de leiband), schaarsgeklede gogodanseressen bungelend aan touwen vanaf het plafond, dj’s à la Dimitri Vegas & Like Mike, David Guetta, Armin van Buuren en Sven van Hees die er in hun jonge jaren draaiden en timmerden aan de weg naar wereldsterren feesten van vrijdagavond tot zaterdagmiddag... en als de lichten aangaan staat er 700 man op de dansvloer. 

En natuurlijk: sterren als Grace Jones en Rihanna aan VIP-tafels. Vooral die laatste is een memorabele passage. “Laat ze maar komen”, herinnert Wim Van Ouytsel zich zijn antwoord die avond in april 2010. Rihanna had opgetreden in het Sportpaleis en vond de afterparty in Petrol maar niks. Een paar van haar danseressen kenden La Rocca en troonden de wereldster mee naar Lier. “Ik heb enkele vip-tafels moeten vrijmaken, maar omdat het voor Rihanna was, bleek dat geen enkel probleem. De flessen champagne die we ter compensatie aanboden, moesten de bezoekers die plaats moesten ruimen zelfs niet hebben. Ik heb nog samen met Rihanna in de lounge voor de dj’s gezeten en het bleek een erg vriendelijke madam te zijn. Zoiets maakt een grote ster effectief een grote ster: bescheidenheid en niet de typische arrogantie die je van zo iemand zou verwachten.”

Maar decadentie en succes hebben hun schaduwkanten. In het geval van La Rocca: drugs en fraude. Naar het zwarte geld van La Rocca opende het Antwerpse parket in 2007 een onderzoek: in vijf jaar tijd zou uitbater Wim Van Ouytsel zo’n 9 miljoen euro in het zwart hebben verdiend, bijna de helft van de omzet. In 2014 kreeg hij, in beroep, 30 maanden effectieve celstraf. Van Ouytsel ging naar het Hof van Cassatie en wacht nog altijd op een uitspraak. En de drugs in de discotheek, tja, dat was in de jaren negentig net zo normaal als water uit de kraan.  “Hoe zou Woodstock eruitgezien hebben zonder lsd en marihuana? Iedere generatie, iedere muziekstijl, heeft z’n drugs. Zo beleefde ik die tijd ook: als de nieuwe hippieperiode”, aldus Van Ouytsel in ‘Humo’. 

‘Wij gaan La Rocca sluiten’

“Maar je zat wél ineens met een enorm probleem. De wet zegt dat je als uitbater verantwoordelijk bent voor drugsgebruik in je zaak. Iemand die een joint rookt of een lijn coke snuift, dat kun je nog zien. Maar plots slikken je gasten xtc, pilletjes die eruitzien als een stuk kauwgom. In ’91 werd ik bij de toenmalige BOB geroepen, in Mechelen. Die adjudant: ‘Manneke, uw dancing, dat is een probleem. Daar worden drugs gebruikt, xtc. Ge moet andere muziek draaien.’ Ik zeg: ‘Wat wil je dan dat ik draai? Barry White en Mireille Mathieu? Dat is commerciële zelfmoord, dat doe ik niet.’ Waarop die adjudant: ‘Oké, maar dan werk je mee. Je gaat ons drugdealers leveren.’”

“Nu waren die drugs ook slecht voor mijn zaak, want door xtc verkochten we minder drank. Een pil kostte toen 1.000 frank (25 euro, red.), een pint 40 frank (1 euro, red.). Wie al flink wat betaald had voor xtc, was niet van plan om nog een fles champagne te bestellen, hè. Dus ik stemde toe om mee te werken. In ’92 hebben we nog een razzia gehad, en in ’93 onze laatste, deze keer door de BOB van Antwerpen. Die BOB’ers zeiden me vlakaf: ‘Wat die zeikers van Mechelen niet konden, gaan wij eens doen. Wij gaan La Rocca sluiten.’ Maar uiteindelijk hebben ze die razzia’s gestaakt, want grote vangsten leverden ze toch niet op. Iedereen gooide alles op de grond, hè. We moesten wel nog dealers aangeven, maar ook dat werden ze beu. Als we iemand vonden met vijf pillen op zak en we belden de lokale politie, zeiden ze daar op de duur: ‘Zeg, voor vijf pillen komen wij niet.’”