Dat honden met puppyogen je hart doen smelten is onze eigen schuld, blijkt uit nieuwe studie

Uit ‘Evolution of facial muscle anatomy in dogs’, een eerdere studie van dezelfde onderzoekers die in 2019 in het peer-reviewed tijdschrift ‘Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America’ werd gepubliceerd, bleek al dat honden - in tegenstelling tot wolven - over een extra spiertje boven de ogen beschikken. 

Dit spiertje stelt hen in staat om de wenkbrauwen op te trekken, waardoor hun ogen groter en kinderlijker lijken, waarna ons hart elke keer smelt. De onderzoekers noemden het spiertje de 'levator anguli oculi medialis-spier’, ook bekend als LAOM. Amanda Lee, een assistent-professor in mens-dier-interacties aan de Carroll University in Wisconsin die niet verbonden is aan de studie, zei dat de bevinding duidelijk aantoonde hoe verschillend de gezichten van honden en wolven structureel zijn. Terwijl honden de LAOM hebben, hebben wolven spiervezels omgeven door bindweefsel en soms een pees die zich vermengt met een andere spier. Het is dus moeilijker voor wolven om de binnenste hoek van hun wenkbrauwen op te trekken en de ‘puppyogen’ op te zetten.

De nieuwe studie richt zich op de anatomie van kleine spieren die gebruikt worden om gezichtsuitdrukkingen te vormen. Deze spiertjes worden ook wel ‘mimetische spieren’ genoemd. “Alle zoogdieren die we kennen beschikken over mimetische spieren”, zegt onderzoeker Anne Burrows aan Scientias.nl. “Deze bestaan deels uit snelbewegende vezels, de zogenaamde ‘fast twitch-vezels’. Die trekken snel samen, maar worden ook snel vermoeid. Daarnaast hebben we ook ‘slow twitch-vezels’. Deze trekken langzaam samen, maar zijn bestand tegen vermoeidheid.”

Het meest schokkende is dat de spier zich heeft ontwikkeld in de 33.000 jaar sinds de mens honden domesticeerde, zei Rui Diogo, een universitair hoofddocent aan het College of Medicine van de Howard University die aan het project werkte. Volgens de onderzoekers betekent dit dat de mens bij dit proces betrokken moet zijn geweest. Burrows vermoedt dat mensen onbewust bijgedragen hebben aan het vermogen van honden om gezichtsuitdrukkingen te vormen door duizenden jaren selectief te fokken. “Tijdens het domesticatieproces hebben mensen mogelijk honden gefokt op basis van gezichtsuitdrukkingen die vergelijkbaar zijn met die van henzelf”, legt ze uit. Volgens haar zijn de mimetische spieren van honden in de loop van de tijd zo geëvolueerd dat ze meer fast twitch-vezels kregen. En dat zou voordelig zijn geweest voor de communicatie tussen honden en mensen, stelt Burrows.

De resultaten van de studie geven een dieper inzicht in de rol die gezichtsuitdrukkingen spelen in de communicatie tussen mens en hond. Het verklaart enigszins waarom honden, in tegenstelling tot andere zoogdieren, in staat zijn om een wederzijdse band op te bouwen met mensen en onze blikken te beantwoorden. 

Volgens de onderzoekers hebben domesticatie en de wens om mensen aan te spreken de anatomie van de gezichtsspieren van honden dus in een recordtijd veranderd.

Ook een hond rouwt na het verlies van een soortgenootje

Aantal verloren gelopen honden daalt met de helft in vijf jaar tijd

Van een automatische ballenwerper tot een zelfreinigende kattenbak: dit zijn de beste gadgets voor je huisdier