COLUMN. Lien Van de Kelder voelt de oorlog in Thailand: “Mijn Russische buur vragen hoe het gaat, is dat provocerend?”
Lien Van de Kelder (39) woont al enkele weken samen met haar kinderen Jeanne en Victor en haar man Hans in Thailand. Na een week in Bangkok is het weer tijd om naar het rustige Phuket te trekken om er Vaderdag te vieren, al loopt dat niet van een leien dakje. “Thaise efficiëntie”, weet Lien ondertussen. Eens aangekomen in Phuket voelt ze hoe de oorlog in Oekraïne tot bij de filmcrew voelbaar is. “ Ik heb geen zin om geweld, al is het verbaal, naar hier te halen.”
Actrice en juriste Lien Van de Kelder (39) reist samen met haar kinderen Jeanne (8) en Victor (7) haar man Hans Herbots (51) achterna. Elke twee weken schrijft ze hier over hun Thais avontuur.
Na de rust in de natuur van Chiang Mai vliegen de kinderen en ik terug naar het drukke Bangkok. Wat een heerlijke, bruisende stad is dat toch. We voelen ons hier echt thuis. We nemen de skytrain of brommertjes om over of door de eeuwige files van de stad te vliegen. Maar met het helse verkeer komt natuurlijk ook de luchtvervuiling, en die is verschrikkelijk. We wonen hier op de 33ste verdieping en zien de smoglaag soms echt als een grijze deken over de stad liggen. Wat dat betreft is de zo verguisde Turnhoutsebaan achter onze hoek in Antwerpen bijna een alpenweide, ook al is er daar op dat vlak nog wel wat werk te verzetten.
Mijn kinderen zeggen niet “tot nooit meer”, ze hebben geleerd dat het leven onverwachte wendingen kan nemen.
Na een week in Bangkok is het tijd om terug te gaan naar Phuket, waar alles wordt klaargemaakt om de opnames van ‘The Blue’ op te starten. We gaan afscheid nemen van onze vrienden. Een beetje zoals in 2019, bij ‘The Serpent’. De kinderen deden dat destijds van hun vriendjes van de Acacia School met wat drama “tot nooit meer waarschijnlijk”. En kijk nu. Hier staan we weer! Ik besluit er een fijne activiteit van te maken door te gaan tennissen met hun twee beste vriendjes van toen. In de verschroeiende hitte, want de zomer is hier begonnen, maar dat hebben ze ervoor over. Nu zeggen ze niet “tot nooit meer”, ze hebben geleerd dat het leven onverwachte wendingen kan nemen.
(Lees verder onder de foto.)
Nog even een kappersbezoek. Jeanne wordt met de stijltang onder handen genomen en voelt zich een prinses. Victor wil “Vince-haar”, zoals zijn favoriete #LikeMe-personage. We kopen een heerlijke verse kokosnoot bij een straatverkoper en vertrekken naar de luchthaven.
Hoewel we de Sandbox hebben gedaan – zeven dagen quarantaine en twee PCR-testen – en vrij mogen rondreizen in Thailand, moeten we plots toch een recente negatieve test kunnen voorleggen voor de kinderen. Een week geleden was dat niet nodig om naar Chiang Mai te vliegen. Thaise logica. Geen tijd om na te denken, we hebben nog 24 minuten voor de check-in sluit. 24 minuten dus om een test te laten afnemen bij de kinderen én het resultaat te krijgen, onmogelijk. Maar dat is buiten de Thai gerekend. In de luchthaven staat een container van een ziekenhuis waar je PCR-sneltesten kan laten afnemen.
We vragen de vrouw van de check-in haar Thaise overtuigingskracht te gebruiken bij het geïmproviseerde hospitaal. Het lukt!
Ik ren er met de kinderen op goed geluk naartoe, “one hour madaaaame”. Ik leg uit dat we geen uur hebben en de test wordt meteen afgenomen. Na 18 minuten hou ik het niet meer en ga ik informeren naar de testresultaten. Ondertussen heb ik Hans aan de lijn, de check-in gaat sluiten! We vragen de vrouw van de check-in haar Thaise overtuigingskracht te gebruiken bij het geïmproviseerde hospitaal. Het lukt! We krijgen meteen onze resultaten. Nog 4 minuten. De kinderen en ik vliegen door de gangen, komen als laatste bij de gate en halen nipt het vliegtuig. Oef!
(Lees verder onder de foto.)
We laten onze stress achter in Bangkok en keren terug naar het rustige Phuket. Ik vraag mij af of de Russische badgasten nog in ons hotel zijn. En of de sfeer gespannen zou zijn. Wat zou ik hen graag uithoren, maar ik durf niet goed. De kinderen zagen op Ketnet hoe ze vlaggen voor vrede konden maken, met Oekraïense kleuren. We zullen dat maar voor thuis houden. Stel dat ze dat hier als een provocatie zien? Ik heb geen zin om geweld, al is het verbaal, naar hier te halen. De oorlog lijkt hier niet te bestaan. Russen, Europeanen, Chinezen, Israëliërs en een enkele Amerikaan schuiven naast elkaar aan bij het ontbijt.
Het blijkt alvast veel rustiger te zijn dan voor we naar Bangkok vertrokken. Na een van onze wandeltochten kom ik mijn Russische buurvrouw met haar baby tegen en besluit ik te vragen hoe het met haar gaat. Dat kan alvast niet als provocerend aanzien worden. Ze krijgt de tranen in haar ogen, zegt dat ze probeert drie weken rust te vinden door geen nieuws van haar land te lezen en dat ze daarna teruggaat naar haar familie. En dat ze hoopt dat het snel voorbij zal zijn.
Emilija, een jonge vrouw van de filmcrew, komt uit Litouwen en spreekt ook Russisch. Ze durft niet zeggen van waar ze is uit angst voor haatreacties.
’s Avonds in de bar spreek ik met Emilija, een jonge vrouw van de filmcrew. Ze komt uit Litouwen en spreekt onder andere ook Russisch. Ze vertelt dat ze niet durft kenbaar te maken van waar ze afkomstig is uit angst voor haatreacties. Ze vreest dat haar land zal aangevallen worden om de aansluiting van Kaliningrad bij Rusland te bewerkstelligen. De sleutels van het appartementje dat ze net gekocht heeft had ze achtergelaten om er Oekraïense vrienden in te huisvesten. Ze weet niet of ze na deze productie naar huis kan. Twee verhalen, twee kanten, twee mensen. Ik zal die vlag maar zo laten.
(Lees verder onder de foto.)
De dag nadien heb ik surfles geregeld voor de kinderen en hun Engelse vriendinnetje, goed om het hoofd leeg te maken en de focus te verleggen naar iets positiefs. Het gaat verrassend goed eigenlijk, kinderen zijn daar denk ik veel sneller mee weg dan volwassenen. Ik tuimel een paar keer ondersteboven in de golven maar dat deert niet. Ik ben dankbaar voor de goede golven waarop ik mag proberen te surfen.
’s Avonds vieren we Vaderdag, de kinderen hebben zoals ieder jaar van alles geknutseld. Wat een fijne traditie. En zo voelt het toch een beetje als thuis. Gezellig dicht bij mekaar rond de tafel en nog eens zeggen hoe graag je mekaar ziet. Dat moeten we vooral heel veel blijven doen.
Over twee weken lees je de laatste column van Lien in Thailand.
Lees ook:
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
HLN Shop
“Gebruik er verschillende door elkaar”: podoloog geeft raad bij het kiezen van jouw perfecte wandelschoenen
-
Opvallende trend op sociale media: vrouwen zeggen seks en daten trots vaarwel. “Ik heb zo’n betere mindset”
In plaats van stoppen met drinken, zetten veel vrouwen liever het daten on hold. Dat blijkt uit de nieuwe trend boysober, die nu de ronde doet op sociale media. Het zou dé manier zijn om toxische datinggewoontes aan te pakken. “Het voelt zo bevrijdend”, getuigen vrouwen die het al deden, maar er zijn wel enkele regels. -
Livios
Is een architect verplicht als je je woning wil renoveren?
Bij nieuwbouw is het vanzelfsprekend dat je een architect inschakelt, maar hoe zit dat bij een renovatieproject? Moet je daar ook verplicht ééntje onder de arm nemen? Of zijn er uitzonderingen? Bouwsite Livios geeft uitleg. -
-
Jobat
Hoeveel werknemers krijgen maaltijdcheques? En wie mag op een dertiende maand of smartphone van het werk rekenen?
-
PREMIUM
EXCLUSIEF. ‘Thuis’-actrice Tine Priem over de baby op komst en de burn-out: “Ik begon te huilen. Ik wist niet wat me overkwam”
“Ik vind een zwangerschap eigenlijk heel privé. Maar als actrice móét ik het wel delen.” In ‘Thuis’ heet ze Tamara en is ze een gescheiden mama. In het echte leven is Tine Priem (35) gelukkig met Tom en is haar eerste kindje op komst. Én haar eerste kledinglijn. Het contrast met hoe ze zich een halfjaar geleden nog voelde, kan niet groter zijn. “Mijn lichaam gaf me tekens. En ik negeerde ze.” -
NINA
COLUMN. Lien Van de Kelder over haar woelige vertrek naar Thailand: “Ik besliste om te zwijgen tegen de kinderen”
Lien Van de Kelder (39) woont momenteel samen met haar kinderen Jeanne en Victor en haar man Hans in Thailand. Elke week schrijft ze voor ons hoe haar reis verloopt. Deze week: het vertrek. Begin januari mochten Lien, Jeanne en Victor eindelijk hun koffer maken. Maar reizen met kinderen naar een exotisch land in hartje pandemie is niet zo vanzelfsprekend. “Mijn hart bonkt, mijn knieën zijn week, ik voel me misselijk. ‘Ping’, een mailtje van het testcentrum.” -
PREMIUM
“Jongens mogen nog altijd niet huilen.” Heeft een Vrouwendag anno 2024 nog nut?
-
PREMIUM
Schaduwrouw: als je treurt om een tweede kind dat er (misschien) nooit komt. “Dat Lotte geen zusje wordt? Dat breekt me”
-
PREMIUM
Hoe ga je om met een ‘diva’ in je omgeving? Experts: “Ze bouwden hun grandioze zelf als tegenoffensief”
Diva’s vind je genoeg in de media, maar ze zijn er ook op je werk of in je vriendengroep: iemand die schaamteloos véél van je eist. Hoe wordt iemand een diva? En hoe pak je zo iemand aan? Soms schuilt er iets heel kwetsbaars achter, zeggen gedragstherapeut Sanna Heijnis en prof psychologie Patrick Luyten. “Voor mannelijke diva’s nemen we eerder de term ‘narcist’ in de mond.” -
OPROEP. NINA zoekt mensen die hun lichaam willen vieren met een mooie fotoshoot
NINA wil graag lichamen vieren, samen met jou. Want een lichaam verandert geleidelijk aan of soms in een fractie van een seconde. Leerde jij jouw lichaam opnieuw accepteren, bijvoorbeeld door ouderdom, of na een zwangerschap, ongeval of ziekte? Dan willen we graag jouw verhaal horen, én jouw lichaam vieren met een integere fotoshoot. -
PREMIUM
Bultje op je buik? Misschien is het een navelbreuk: “Veel mensen voelen het niet eens”