Een beetje zelfacceptatie met dank aan een stuk stof waarvan zo vaak gezegd wordt dat het niemand staat. (Dubbele hulde aan de collega die vond dat het met mijn benen verplicht zou moeten zijn om altijd in koersbroek rond te lopen.)

Maar met de trainingen die langer worden heb ik ze ook al meermaals vervloekt, die broek met bretellen. Als ik na anderhalf uur fietsen zó dringend moet plassen dat ik geen moment meer van dat laatste halfuur geniet. Het is het seizoen van de maïs niet, en ik heb veel te veel lagen boven mijn bretellen aan.

De eerste keer gaat altijd over, echt waar, sus ik mezelf. De vaart klotst rustig rechts van mij, links ruisen de veel te weinig blaadjes aan de bomen en struiken. Of daar sta je dan, tijdens een cyclo, in de blauwe schemer in de enige Dixi op de bevoorrading. Drie lagen uitspelen, die dingen hebben geen deftige kapstok, met alles in je handen plassen, zien dat gsm en koeken en autosleutels niet uit die achterzakjes vallen en snel met één bovenlaag aan en de rest in je handen weer naar buiten om de anderen niet te lang te laten wachten. Er zouden speciale koersbroeken met rits bestaan. Leve die koersbroeken dan maar.

Meer dan 10.000 deelnemers hebben zich ingeschreven voor #IedereenFlandrien en trainen tien weken mee volgens ons schema van bewegingswetenschapper Kristof De Kegel.

Inschrijven kan nog op www.nieuwsblad.be/iedereenflandrien