“Ja, dat zijn situaties die in de koers niet zouden mogen gebeuren. Het is heel jammer”, deed Lampaert zijn verhaal na de finish. “Ik wil die bocht naar rechts aansnijden en normaal gaan de supporters dan achteruit. Maar die man brengt zijn arm voorwaarts en slaat tegen mijn arm. Daardoor verloor ik de controle over het stuur en ik had geen antwoord meer. Ik kan niks anders zeggen dan dat het een kalf is. Als je niks van de koers kent, blijf dan thuis. Voor mij is dat dramatisch, want er zat nog een podiumplaats in. Mohoric en Van Baarle waren sterker dan mij, die derde plaats was misschien nog net haalbaar. Maar als ik dan zo’n patat maak…”

“Pas op, iedereen heeft zijn verhaal in de koers en iedereen heeft wel wat pech. Maar het is jammer dat dat gebeurt, als supporters zijnde”, gaat Lampaert verder. “Ik kan alleen maar vragen dat ze dan plaats maken voor de renners. Van Baarle is de verdiende winnaar. Ik had vrij snel door toen we met z’n vieren weg waren dat ik niet de beste was. Ik moest mijn inspanningen goed verdelen. Als ik derde was geworden, had dat aangevoeld als een overwinning na zo’n slecht voorjaar. Nu is het inderdaad een beetje ontgoocheling, maar gelukkig heb ik geen breuken. We bleven wel weer met lege handen achter.”

Lampaert kon kort na de aankomst al zijn zoontje Alois in de armen sluiten. Of dat hielp om alles te relativeren? “Ja, natuurlijk. Dat is nog altijd veel belangrijker. Ik ben content dat ik mijn zoon zie, maar het was tof geweest als ik hem kon meenemen op dat podium.”