Woede Lampaert al wat bekoeld nadat hij mogelijk podium verliest na val door toeschouwer: “Had hem misschien niet ‘kalf’ moeten noemen”

Astrid. En ‘Aloistje’, natuurlijk. Ideale troostbrengers waren ze, op de Vélodrome in Roubaix. Yves Lampaert liet zich uit het zadel glijden. Meteen verdween zijn doffe, bestofte gezicht in de handen van zijn vriendin. Zoen. Knuffel. Waarop hij zich met zoonlief, getooid met ‘kathoedje’ en Quick.Step-trui, neervleide in de prikkelende lentezon op het gemaaide gazon naast de blauwe pisteband. Hoeveel intenser kon gezinsgeluk worden geïllustreerd? «Drie weken lang heb ik Alois niet meer kunnen vasthouden (wegens de coronabesmetting van Astrid, red.). Zalig moment dus. Het doet je alles direct in perspectief plaatsen, hoor. Dit maakt veel goed.» Ondertussen fluisterde Astrid lieve woordjes in het oor van haar held. Het trof slechts half doel. Lampaerts hoofd ging hangen. ‘Neen’, schudde het.

Neen, dit was niet waarop hij had gerekend. Prima Helletocht, reed hij nochtans. Het was ook grote baas Patrick Lefevere niet ontgaan. “Yves acteerde verstandig, de hele koers door.” Een podiumplaats achter Dylan van Baarle wenkte, in het spoor van Matej Mohoric. Tot… sector 2. Willems à Hem. Pats! Consternatie. Wát een crash. De manier waarop het gebeurde was spijtig. “Zacht uitgedrukt nog”, vond Lefevere, die samen met Lampaert uit de boerenstal citeerde om de onverlaat langsheen het kasseienpad te typeren. ‘Kalf. Ezel’. Lampaert: “Toen ik de bocht aansneed, zette hij geen stap achteruit. Integendeel, hij stak zijn arm uit. Pal tegen me, waardoor ik de controle over mijn stuur verloor.” Lefevere: “Wéér zo een met een smartphone. Tja, wat kan je dan nog doen? Het was een lelijke val. Mijnheer gaat vanavond naar huis en… niks aan de hand. Maar wij zitten wel met de gebakken peren.”

De schade viel gelukkig mee. “Woah, wat schrammetjes en waarschijnlijk een ‘kneuzingske’ op mijn heup”, monsterde Lampaert lijf en leden. “De adrenaline van het eerste moment stroomt natuurlijk nog. Ach, da’s ook wel ’t minste. Veel erger is die deuk in mijn ‘moral’. Mijn voorjaar zit erop. Jammer dat het zo moet eindigen. (zucht) Frustrerend. Blijf dan toch gewoon thuis, als je de koers niet goed aanvoelt. Zo’n supporters kunnen we missen.” Schandalig, daar bleef ook Lefevere bij. “Zo’n mensen zouden ze moeten… allez ja, ik weet niet wat ze er zouden moeten mee doen. We zijn ooit op gelijkaardige manier Stijn Vandenbergh kwijtgeraakt in de finale. En nu Yves. Ik vrees echt dat we de kelk tot op de bodem moeten ledigen. We zijn er in elk geval goed mee bezig.”

Winnen zat er niet meer in, daar waren zowel Lefevere als Lampaert het over eens. “Top vijf zeker, podium mogelijk”, schatte de teammanager het in. Lampaert: “Eerlijk: ik was niet de sterkste vandaag, had weinig overschot in de achtervolging op Van Baarle. Ik zat op mijn limiet, wat ik Mohoric ook duidelijk maakte. Derde was het maximum haalbare. Maar daar was ik tevreden mee geweest. Ik deed er alles aan om met z’n tweeën uit de greep van het groepje-Van Aert te blijven. En dat zou ons ook gelukt zijn, denk ik. In tegenstelling tot vorig jaar was dit een Parijs-Roubaix zonder veel pech voor mij. Tot die ene grote klap. (grijnst) Dan had ik toch liever wat meer kleinere tikjes geïncasseerd. C’est la vie, zeker? Op naar volgend jaar.”

Lefevere nam het slotwoord. Eindelijk hield hij nog eens een warm gevoel over aan de manier waarop zijn team had gekoerst. Dat was dit voorjaar nog niet te vaak gebeurd. “Ik ben tevreden, ja. Iedereen heeft het nu over Ineos, maar ook wij zaten met zes mee in die vroege eerste waaier. We waren dus het op één na grootste collectief in de finale. Of ik ooit al zo’n moeilijke klassieke lente heb meegemaakt. (lacht) Na veertig jaar in het vak kan ik me dat niet zo goed meer herinneren. 2011 was alleszins ook niet zo leuk. Maar goed, de wereld stopt niet met draaien, hé. We zijn gelukkig niet in oorlog. Nóg niet...”

Enkele uren nadat Lampaert over de finish was gereden en het stof van Parijs-Roubaix al wat gaan liggen was, kwam de West-Vlaming nog één keer terug op het incident. “Ik had de toeschouwer misschien niet ‘kalf' moeten noemen”, aldus Lampaert. “Maar hij stond nog steeds op de weg. Laat het een les zijn voor iedereen: je moet achteruit stappen als de renners afkomen. Ik hou nog steeds van alle supporters, jullie waren geweldig vandaag.”

Ook voor de valpartij van Lampaert regende het incidenten in de Hel van het Noorden. Kasper Asgreen en Mads Pedersen waren de grootste namen die tegen de vlakte gingen. Magnus Sheffield, winnaar van de Brabantse Pijl, verloor zijn zadel na een wel heel knullige actie. 

Een overzichtje:

Magnus Sheffield haalt onbedoeld het zadel van zijn fiets

Connor Swift en Matteo Trentin komen ten val

De Japanner Yukiya Arashiro duikt de gracht in.