Dat niemand zo geniaal grappig strompelt op te hoge hakken als Sandra Bullock, bewijst ‘The Lost City’ opnieuw ★★★☆☆

Alles komt terug. Zelfs de jaren tachtig, niet bepaald het meest begeester(en)de decennium uit de filmgeschiedenis. De avonturenfilm vierde hoogtij, bij tijd en stond gekruid met een dosis romantiek en humor. Romancing the Stone is hét exempel bij uitstek, met het onvergetelijke duo Kathleen Turner en Michael Douglas. De twee broers die The Lost City geregisseerd hebben, Aaron en Adam Nee, hebben die klassieker duidelijk op endless repeat bekeken, want hun film houdt het midden tussen een hommage aan en een pastiche van Romancing the Stone.

In The Lost City wordt een schrijfster van romantische, in exotische oorden gesitueerde boekwerken ontvoerd door een geflipte rijkaard om hem te helpen in de jungle van een onooglijk eiland een unieke schat terug te vinden. Een model, van wie de ontblote bast tientallen covers van haar romans siert en populairder is dan de auteur zelf, probeert haar te redden. Wat volgt, is een roetsjbaan aan avonturen die als je ze navertelt nóg onwaarschijnlijker zouden klinken dan de eerste twee zinnen van deze paragraaf.

Maar een filmverhaal hoeft naverteld geen steek te houden. Je moet het verhaal tíjdens de film geloven. Dat dit lukt, is in The Lost City op de eerste plaats te danken aan de acteurs. Sandra Bullock heeft ooit een Oscar gekregen voor een ‘serieuze’ vertolking in een ‘ernstige’ film, maar blijft onterecht ondergewaardeerd voor haar komedies. Wij kennen geen enkele actrice die zo grappig strompelt op te hoge hakken. Of hoe ze onhandig op een hoge kruk kruipt: ronduit hilarisch. Bullocks laconieke spel contrasteert prima met de knorrige Channing Tatum. Soms te dwaas voor woorden, deze film, maar altijd grappig.