“Waar is de passie bij Lukaku?”: ‘Big Rom’ grijpt zeldzame kans van Tuchel alles behalve en wordt goedkoop geschoffeerd door Nederlandse ex-spits

Flashback naar 22 augustus 2021, Arsenal-Chelsea (0-2), Emirates Stadium.

On repeat rolt hetzelfde deuntje uit het bezoekersvak: “Ro-me, Ro-me-lu. Ro-me, Ro-me-lu. Ro-me, Ro-me-lu, Ro-me-lu Lu-ka-ku.” De supporters van Chelsea onthalen hun duurste aanwinst ooit zoals hij dat graag heeft. Met open armen. Bij een corner in minuut zeventig draait Lukaku zich om. Niet één, twee, maar drie keer. Hij klopt met de vuist op het clubembleem. Hij slaat de handen op mekaar. De massale appreciatie bij zijn ‘second homecoming’ gaat recht naar het hart. Een gevoelsmens laat het allemaal tot zich komen.

Acht jaar nadat hij voor het laatst een Chelsea-shirt heeft aangetrokken, voelt het alsof de spits van 113 miljoen euro nooit is weggeweest. Al na een kwartier scoort hij een simpel doelpunt - bal even bijhouden, bal afspelen, doorlopen en die vervolgens in het lege doel duwen. Maar het is vooral met zijn match overall dat hij overtuigt. Hij duwt Arsenal-verdediger Pablo Mari hoogstpersoonlijk richting Udinese. Bully. Een lastpak.

“De complete spitsenprestatie”, toeteren de analisten op Sky Sports, toch mannen die meerdere Premier Leaguetitels op hun palmares hebben staan. Een gerespecteerd senior writer tikt op zijn laptop: “Drie baltoetsen en 15 minuten had hij nodig om te bewijzen dat hij de investering van Abramovich waard was”.

Thomas Tuchel klinkt oprecht verrast: “Hij is zo’n slimme jongen. Hij is een erg democratische leider. Hij is erg vriendelijk, nederig en ultracompetitief.”

Het kan verkeren.

We spoelen vooruit naar 20 april 2022, Chelsea-Arsenal (2-4), Stamford Bridge.

“Ro-me, Ro-me-lu. Ro-me-lu Lu-ka-ku” hebben we geen enkele keer gehoord. Odes aan Tuchel. Aanmoedigingen voor Timo Werner, zijn spits in vorm. En de luide bezoekende fans die hun ‘Eddie’ bezongen. Eddie Nketiah is dat, hun twijfelspits die zowaar twee keer scoorde.

Voor het eerst sinds 19 februari stond Lukaku nog eens aan de aftrap in de Premier League. Zijn match van de laatste kans, gezien de goede prestaties van Werner en de koninklijke status van die andere concurrent, Kai Havertz.

Tuchel had min of meer voorspeld dat Lukaku een uur zou spelen. Voor de klok op 60 minuten stond, ging het bord met het nummer 9 de lucht in. Ondanks een 2-3 achterstand in een chaotische match liet zijn trainer hem niet staan. Ander en beter.

Op een uur tijd raakte Lukaku 22 ballen. Drie keer zoveel als in die bewuste match tegen Crystal Palace in 90 minuten. Aan goeie wil was er geen gebrek. Aan acties om zich vrij te lopen evenmin. Alleen kwam hij slechts één keer in stelling. Balletje voorlangs in de eerste helft.

In het spel van Chelsea was Lukaku de minst betrokken speler. Af en toe gezocht, te zelden gevonden. Wat een contrast met die heenmatch. Toen telden we acht schoten, waarvan er vier werden afgeblokt. Eén gemiste grote kans. Drie gecreëerde mogelijkheden. Negentien op twintig goeie passes. Negen balverliezen. Woensdagavond was dat één schot, buiten kader. Nul gemiste grote kansen. Eén gecreëerde mogelijkheid. Twaalf op vijftien goeie passes.

Bij zijn vervanging gingen een aantal mensen recht staan,m. Hij kreeg applaus van sommigen, boegeroep van anderen en een handje van zijn trainer, schouderklopjes van de stafleden. Een tweede basisplaats op rij koopt hij er straks wellicht niet. De waarheid van eind augustus is niet meer die van eind april. Tragisch.

Complimenten regent het niet meer. Het vertrouwen is weg.

Om ‘Big Rom’ draait het niet meer. 

Arsenal-spelers Emile Smith-Rowe, Bukayo Sako, Nketiah, Granit Xhaka en hun trainer Mikel Arteta verdienden alle lof. Chelsea mokt in een hoekje. 

En ook de analisten keren makkelijk hun kar. Jimmy Floyd Hasselbaink, de Nederlandse ex-spits van Chelsea, na die bewuste Arsenal - Chelsea. “Ik heb Lukaku altijd een goeie spits gevonden omdat hij makkelijk scoort. Nu is hij opvallend beter geworden, daar waar hij zich bij Manchester United onrecht aandeed door te weinig op zichzelf te focussen.” Een heel ander geluid na de Chelsea - Arsenal van gisteravond bij Hasselbaink.

“Ik vond Lukaku echt beneden niveau. Ik wil nochtans zo graag dat hij het goed doet voor Chelsea, deze ploeg heeft een echte nummer 9 nodig. Maar Lukaku doet echt te weinig. Als je die vaste diepe spits wil zijn, moet je alles geven en constant die ruimtes induiken. Tonen dat je er helemaal voor gaat, dat je wil afzien. Die passie miste ik vanavond bij Lukaku. Als je dat dan vergelijkt met zijn vervanger Havertz, is dat een groot verschil. Hij vraagt wel constant die bal en creëert ruimtes. Ook bij hem lukte zeker niet alles, maar hij toonde wel die inzet.”

In de verdediging kregen Christensen en Sarr ook hun kans, maar bij respectievelijk de eerste en derde tegengoal gingen zij de mist in. “Zulke fouten kan je in dit soort wedstrijden niet maken. Dit was echt een mak Chelsea. Lukaku, Christensen en Sarr, niet goed genoeg voor een Chelsea dat zou moeten meestrijden voor de titel in de Premier League of Champions League. Akkoord, Man City en Liverpool zijn al even weg, maar je speelt toch voor je trots. En voor Lukaku was dit toch echt een kans om te laten zien dat hij nog steeds dé man is. Toon dan op z’n minst passie. Maar die passie zag ik dus niet.”

Na afloop werd de kritiek van enkele thuisfans Azpilicueta, die weliswaar gescoord had maar met een domme penaltyfout ook aan de basis lag van de 2-4, even te veel. Hij ging ostentatief verhaal halen voor de tribunes.

Na vooral een eerste helft vol spektakel, met 4 goals in de eerste 32 minuten, boekte Arsenal zo een belangrijke zege in de strijd om de vierde plaats met Tottenham en Manchester United. Eddie Nketiah greep - in tegenstelling tot Lukaku - wel volop zijn kans in de spits. Hij was goed voor twee goals, terwijl ook Smith-Rowe erg knap scoorde voor de Gunners. Voor de pauze kon Chelsea nog wel twee keer terugslaan via Werner en Azpilicueta, maar na de 2-3 brak de veer bij Chelsea. Verdiende zege voor Arsenal, voor wie er simpelweg ook meer op het spel stond dan voor de Blues.