Hoe keurige hockeymeisjes veranderden in ordinaire seksgodinnen

‘Tepo’ ofte ‘telepooier’. Een alweer uitgestorven beroep dat kortstondig tot wufte weelde én welslagen leidde, maar even snel ook tot grenzeloze zelfoverschatting én debacle, zo blijkt. In de smeuïge Nederlandse Netflix-serie Dirty Lines zijn de Amsterdamse broers Frank en Ramon Stigter – aanvankelijk mannen van twaalf stielen en dertien ongelukken - er de geduchte beoefenaars van. In de jaren tachtig ontdekten zij een leemte in de markt: de 06-PTT-lijnen. Bij het anonieme inbellen stuitte je op het gelik, gezucht én gekreun van inderhaast gecharterde studentes, die een sliert banale seksfabeltjes op een futiel cassettebandje tot leven wekten. Of zoals het in de reeks heet: “Keurige hockeymeisjes veranderden in ordinaire seksgodinnen.” 

Tot hun eigen stomme verbazing knalden de miljoenen guldens binnen bij ‘Teledutch’. Op stel en sprong diversifieerden ze met ‘au pairlijnen’, ‘hete huisvrouwenlijnen’ of ‘sadomasolijnen’. Het amateurisme droop ervan af. Maar dat deerde de bellers naar de sexofoon niet. Als ze maar binnenskamers hun kwakje kwijt konden: “Nederland rukt zich rijk”. Tot de nouveauté eraf ging. En vooral de moeilijk in te tomen Frank met het principe “omzet is winst, BTW is vakantiegeld” nogal lichtzinnig omsprong: “Op de even dagen een Porsche 928 S, op de oneven dagen een Ferrari 328 GTS.” Terwijl Ramon worstelde met zijn homoseksualiteit én iets bedachtzamer voor de techniek instond. ‘Poes likt schoteltje melk’, dat geluid kon je toch prima als ‘beffen’ slijten?

Het onderhoudende, weliswaar onevenwichtige Dirty Lines is overduidelijk geënt op het verbazingwekkende parcours van Teleholding-broers George en Harold Skene. Maar de showrunners schuwen de vaak goedkope lolbroekerij en karikatuur niet. De acteurs – gehesen in kekke eighties-outfits én voorzien van golvende kapsels én pornosnorpartijen – verliezen zich regelmatig in... ja, ‘getelefoneerde’ houterigheid. Of is het bewuste overacting? 

Gestoei met de keu rond de pooltafel in hun exuberante bedrijfspand, waterfietsen op de grachten, houseparty’s in de plots populaire RoXY-discotheek, de opkomst van xtc als ‘aspirine van de jaren tachtig’ én de tentakels van Amsterdams luxebordeel Yab Yum: de onbezonnenheid van het tijdperk ligt er duimendik op. 

Als contrapunt is over de reeks ook een educatieve saus gedrapeerd à la Sex Education of het Poolse Sexify. Psychologie- en seksuologiestudente Marly, die toevallig in het bedrijf belandt én er gaandeweg meer armslag krijgt, vertelt de Teledutch-story in een (nogal opdringerige) voice-over. Zij maakt een metamorfose door van naïef, preuts, door haar ouders beteugeld Surinaams meisje tot zelfbewuste ‘seksperte’, die haar lustleven ontdekt én smalend de heren op hun nummer zet. Joy Delima – ook actief als Volkskrant-sekscolumniste - overstijgt haar rol. Helaas is het (van Fleabag afgekeken) directe toespreken van de kijker een té vaak gebruikt foefje.