Na de geboorte van dochtertje Luna in april van vorig jaar, waren Chrissy Teigen en haar man John Legend door het dolle heen. Eindelijk was die baby er waar ze zo naar hadden verlangd, maar hun geluk kreeg al snel een schaduwzijde. Het model kreeg af te rekenen met een postnatale depressie, een aandoening waar volgens het Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention één op de negen kersverse moeders mee te kampen krijgt.

Teigen besloot daarom een lange open brief neer te pennen om haar verhaal te doen. "Een jaar geleden hebben John en ik samen een gezinnetje gesticht. We kregen onze dochter Luna en ze is perfect. Ik had alles dat ik nodig had om gelukkig te zijn en toch heb ik me het voorbije jaar ongelukkig gevoeld. Wat iedereen om me heen al lang doorhad, kwam ik zelf in december pas te weten: ik lijd aan een postnatale depressie. Hoe kan ik me zo voelen als alles zo goed was verlopen? Ik heb het moeilijk om het te verwerken en twijfelde om het te vertellen omdat ik al eerder de krantenkoppen haalde toen we bij de IVF-behandeling het geslacht van ons kindje hadden gekozen en daar had ik niet nog eens zin in. Maar dit is een groot deel van mijn leven en dat van andere vrouwen dus zou het verkeerd voelen om over iets anders te schrijven."

Overal pijn

"Ik had zo'n geweldige zwangerschap die me bergen energie opleverde, maar daarna veranderde er iets. Uit bed raken werd pijnlijk en al mijn ledematen deden pijn. Ik had geen honger en at soms twee dagen niet. Het viel me op dat ik kortaf was tegen mensen en begreep maar niet waarom ik me zo ongelukkig voelde. Ik stak de schuld op de vermoeidheid en begon te denken dat ik misschien ongeschikt was als moeder."

"De meeste dagen bracht ik door op hetzelfde plaatsje in de zetel en had ik niet eens genoeg energie om boven bij John in bed te kruipen, soms wel vier nachten op een rij. Ik begon heel vaak spontaan te huilen. Toen ik vroeger een kamer binnenwandelde, straalde ik iets uit. Nu kon ik enkel nog mijn armen voor mijn buik houden en wou ik me zo klein mogelijk maken."

Diagnose

"Uiteindelijk belandde ik in het ziekenhuis omdat mijn rug zoveel pijn deed, maar niemand vond wat er met mij aan de hand was. Ik keek mijn dokter aan en mijn ogen schoten vol omdat ik alles zo beu was. Het slapen op de zetel. Het de hele nacht wakker worden. Het overgeven. Het afreageren op de verkeerde mensen. Het niet van het leven kunnen genieten. Het niet zien van mijn vrienden. Het niet hebben van energie om met de baby te gaan wandelen. De dokter nam uiteindelijk een boek en begon een lijst van symptomen te overlopen. De diagnose: postnatale depressie en angstaanvallen."

"Ik was blij dat er een conclusie was zodat we aan de weg van herstel konden beginnen. Ik begon antidepressiva te nemen en mijn verhaal met vrienden en familie te delen. De mentale pijn dat ik de voorbije maanden zoveel mensen had teleurgesteld was erger dan de fysieke pijn. Voordien had ik nooit iemand 'ik heb een postnatale depressie' horen zeggen, maar ik begon het te doen. Ik dacht dat het mij niet kon overkomen want ik heb een fantastisch leven, maar postnatale depressie kent geen discriminatie. Ik had er geen controle over en daarom duurde het zolang tot ik er over durfde te praten."

"Erover praten helpt"

"Ik weet dat ik misschien klink als een bevoorrecht meisje en dat veel anderen in dezelfde situatie geen hulp krijgen, geen familie hebben en geen toegang tot medische begeleiding. Ik vond dat ik er over moest spreken omdat ik nu weet dat het iedereen kan overkomen en ik wil niet dat mensen er zich voor schamen of zich eenzaam voelen. Ik wil ook niet doen alsof ik alles weet over postnatale depressie want dat is voor iedereen anders, maar ik weet wel één ding: er open over zijn helpt."

Vandaag gaat het beter met haar, al neemt ze nog steeds antidepressiva en heeft ze naar eigen zeggen toch nog regelmatige een slechte dag.