Onderzoekscommissie kinderopvang blijft op haar honger zitten: "Heel weinig geantwoord op vragen"

Iets meer dan een maand geleden richtte het Vlaams Parlement een onderzoekscommissie op naar de veiligheid in de kinderopvang. Die kwam er naar aanleiding van wantoestanden in verschillende Vlaamse kinderdagverblijven, zoals het drama in kinderdagverblijf 't Sloeberhuisje in de Gentse deelgemeente Mariakerke.  Een meisje van zes maanden had er een hersentrauma opgelopen doordat ze hevig door elkaar geschud was. Op 18 februari overleed ze in het UZ Gent.

Maar er kwamen ook nog andere crèches in opspraak. Zo bleek een uitbaatster van een crèche in Schoten eerder veroordeeld voor kindermishandeling. De onderzoekscommissie wil nu achterhalen of er fouten gebeurd zijn bij de opvolging van kinderdagverblijven, en wie daar dan voor verantwoordelijk is.

Op de eerste inhoudelijke en publieke zitting ligt vooral de focus op de procedures om een globaal beeld te krijgen van de hele werking van Zorginspectie en Kind en Gezin. Drie topvrouwen, verantwoordelijk voor Kind en Gezin en de Zorginspectie, moesten antwoorden geven. Vandaag gaat het vooral over de procedures die gevolgd worden bij het opvolgen en inspecteren van kinderdagverblijven en hoe klachten behandeld worden. 

Uit cijfers van Katrien Verhegge, topvrouw bij het agentschap Opgroeien waar Kind en Gezin onder valt, blijkt dat er vorig jaar 163 gevaarsituaties gemeld zijn bij Kind en Gezin. Dat zijn situaties waarbij de fysieke of psychische integriteit van een kind in gevaar is. Slechts in 22 van de 163 van die gevaarsituaties werd een handhaving opgestart. Cijfers die bij heel wat parlementsleden serieuze vragen oproepen. 

Ook over de rol van gevarencoördinatoren zijn er enkele vragen. Dat zouden er vijf zijn over heel Vlaanderen. Een cijfer dat voor sommige parlementsleden wel erg laag ligt, zeker als het over 163 gevaarsituaties in Vlaamse kinderdagverblijven in één jaar tijd gaat. 

Veel vragen gingen ook over de anonimiteit van klachten. Volgens Karine Moykens, secretaris-generaal van Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, wordt de helft van de klachten anoniem ingediend of wordt er gevraagd om anoniem behandeld te worden. "En dat heeft restricties", aldus Moykens.  "Dan kunnen onze inspecteurs bijvoorbeeld moeilijker doorvragen tijdens een controle omdat ze niet kunnen zeggen over welk kind het gaat enz.", legt ze uit. Een andere beperking van de anonimiteit is dat het klachtenverslag dan niet naar de klachtindiener wordt gestuurd en die dus niet verder op de hoogte gehouden wordt.  

Veel parlementsleden vragen zich af of er wel voldoende personeel is om klachten van ouders te behandelen en op te volgen. "Idealiter heb je absoluut meer volk nodig. Er is een hoge werkdruk", zegt Katrien Verhegge van Kind en Gezin. "Maar binnen de moeilijkheden doen wij zo veel mogelijk het werk dat moet gebeuren." 

"We kunnen onze termijnen niet halen , en dus moeten we niet rond de pot draaien", geeft Karine Moykens van Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin toe. "Als je je termijn niet kunt halen, weet je dat het niet voldoende is." 

"Ik vind dat er eigenlijk heel weinig is geantwoord op vragen", vindt Vlaams Parlementslid Ilse Malfroot (Vlaams Belang). Aan het overlopen van de procedures zegt ze weinig te hebben. "Ze werken niet, anders hadden we hier vandaag niet gezeten."

"Ik heb een aantal vragen waarop niet is geantwoord", stelt ook Celia Groothedde (Groen) vast. "Die ga ik hernemen want mijn vragen waren toch wel zeer punctueel."

Ilse Malfroot blijft met vragen zitten over hoe klachten worden ontvangen. "Ik stel mij vragen bij de competentie van de mensen die aan de telefoon zitten. In welke mate acht hetzij de klachtbehandelaar of de dossierbehandelaar een melding over een schouder uit de kom of een gebroken been ernstig genoeg voor een onderzoek?"