COLUMN. Vera en haar zoontje vluchtten uit Oekraïne: “Mijn koffer met 20 kilo kleren is al een maand onderweg’’

“Het is beslist: ik ga niet langer mijn appartement in Odesa huren en alles daar op pauze zetten. Nu zit ik dus in een vreemde fase waarin ik onze oppas alles laat regelen. Via mijn moeder bezorgde ik haar de reservesleutels en maakte ik een waslijst met zaken die ze moet inpakken, en wat ze moet poetsen. Toen ik met haar aan het videobellen was, ging er net een luchtalarm af, maar ze kon meteen zeggen dat het om een onderschepte raket ging. Heel bizar.”

“Nog geen jaar geleden kocht ik voor David een bed met een dak erboven, heel leuk en speels. Het is enorm emotioneel dat ik het nu uit elkaar moet laten halen. Ook mijn kaarsen, lampen, het strijkijzer, de broodmachine, de blender, dat moet allemaal in grote dozen. Sommige dingen zal ik misschien nooit meer gebruiken en verkopen, omdat ze speciaal voor dat appartement waren uitgezocht. Ik heb er ook geen idee van hoe lang alles gestockeerd zal moeten worden. Maar ergens vind ik het ook niet erg dat ik geen nest kan maken nu met mijn eigen spullen. En ik heb al nieuwe kaarsen gekocht. (lacht)”

“Vanuit Oekraïne heb ik een grote gele valies laten opsturen naar hier met bijna 20 kilo lente- en zomerkleren en schoenen voor David en mij. Mijn kleren zijn door een naaister gemaakt – H&M’s en zo steun ik niet – dus ik vind het belangrijk om mijn spullen terug te hebben. Maar we zijn al een maand verder, en 100 euro lichter, en de koffer is hier nog altijd niet. Hij staat nu ergens in Polen.”

“Een vriend maakte een mooie metafoor voor me: ik ben als een raket die in de ruimte gelanceerd is, waar intussen verschillende delen van afgestoten zijn, en enkel een klein, cool ruimteschip blijft over, zonder bestemming. Al geldt die vergelijking enkel voor mij. David heeft vooruitzichten met de school die tot eind juni duurt. Maar ik worstel er niet mee, het is oké en ik geloof erin.”

“Met het gastgezin heb ik afgesproken om tot 11 mei hier te blijven. In tussentijd kan ik veel doen. Er kwam een politievrouw langs die vertelde dat over een drietal weken onze A kaart in orde kan zijn. Dan hoop ik dat ik iets kan huren en kan gaan werken. Ik heb ongelofelijk veel zin om een job te vinden. Via LinkedIn ben ik in contact met mogelijke werkgevers. Voor mij is het belangrijk dat ik iets nuttigs kan doen voor de Oekraïense gemeenschap en voor mijn netwerk. Ik wil niet gewoon in een winkel gaan werken, ik wil een verschil maken. Dan zal dit hele project de moeite waard zijn.” 

COLUMN. Vera en haar zoontje vluchtten uit Oekraïne: “Mijn moeder is nu wat geruster. Ze slaapt niet meer in haar kleren”

“Waarom steken we Poetin niet in de gevangenis?” Vragen van kinderen over de inval in Oekraïne beantwoord