“Arno heeft ons op 23 april verlaten”, zo luidt het in een persbericht van zijn manager Filip De Groote in een persbericht. Arno kreeg eind 2019 de diagnose pancreaskanker. “We zullen hem allemaal missen, zijn familie, zijn vrienden en muzikanten. Hij zal altijd bij ons blijven dankzij de muziek die hem tot het einde in leven hield.”

De Vlaamse muzieklegende vocht al een tijdlang tegen kanker. In de zomer van 2021 besloot hij op doktersadvies een reeks concerten te annuleren om een rustpauze van enkele maanden te nemen. De zanger bleef wel altijd benadrukken dat hij het spelen van muziek niet wou opgeven. “De mensen die weten dat ik kanker heb, vragen zich af waarom ik op een podium sta. Maar je moet weten: ik heb tijdens en na een concert meer energie dan ik vandaag heb. Zelfs door gewoon te weten dat er een concert aankomt, word ik energieker”, klonk het in interviews.

De voorbije maanden wilden veel mensen dan ook absoluut zijn optredens bijwonen. Zo zong hij eind februari nog voor een tjokvol Kursaal in Oostende, zijn thuishaven. Eerder die maand verraste Arno het publiek in de AB: plots verscheen Stromae op het podium om samen met zijn idool ‘Putain’te zingen.

Arno werd op 21 mei 1949 in Oostende geboren als Arno Charles Ernest Hintjens. Hij was al van jongs af gepassioneerd door de muziek. Op zijn achttiende verliet hij Oostende om, alleen met zijn gitaar, door Europa en delen van Azië te trekken. Hij verdiende zijn geld met zingen.

Drie jaar later spoelde hij weer aan in Oostende, waar hij samen met Paul Decoutere de bluesgroep Freckle Face oprichtte. De band bracht één, titelloze plaat uit in 1972 en werd kort daarna omgevormd tot Tjens Couter (naar de familienamen van beiden). Deze groep, die rhythm-and-bluesmuziek bracht, scoorde enkele bescheiden hitjes, zoals ‘Honey bee’ en ‘Gimme what I need’. Dat laatste nummer was naar verluidt zelfs terug te vinden op de jukebox van de legendarische CBGB’s in New York.

De rockzanger zat uiteindelijk meer dan 50 jaar in het vak, maar de echte doorbraak kwam er in 1980: toen de band zich herdoopte tot T.C. Matic. Maar gitarist Paul Decoutere kon zich niet vinden in die evolutie en stapte al snel uit de groep. Hij werd vervangen door Jean-Marie Aerts, die vijftien jaar lang de rechterhand van Arno zou worden. Hits als ‘Oh La La La’ en ‘Putain’ groeiden al snel uit tot klassiekers. In 1986 waagde Arno zijn kans als soloartiest en bracht hij zijn eerste soloalbum uit. Zijn laatste album “Santéboutique” verscheen eind 2019.