Clara (36) bouwde drie maanden op naar penetratie: ‘Een vinger werd plots een penis, een knieholte een vagina’

“Als je ervan uitgaat dat er drie soorten seks zijn – voortplantingsseks, seks uit lust en transformatieseks – behoren de zeven sluiers van de liefde tot de laatste en meest opwindende categorie. Seks uit lust ben ik zelf nogal saai gaan vinden. Bij de taoïstische ‘zeven sluiers’ ontdek je in zeven kleine stappen elkaars lichaam, ieder stapje betekent een nieuwe verworvenheid. In het begin mag je alleen met je vingers over elkaars gezicht strelen, en steeds komt er iets bij, eerst handen, later de tong, net zo lang tot elk lichaamsdeel zijn partij speelt en het lichaam een groot symfonieorkest is. Maar tegen die tijd ben je wel drie maanden verder.

“Ik had erover gehoord en was nieuwsgierig naar wat voor inzichten deze andere seksbeleving mij zou geven. Irritatie over de zelfopgelegde beperkingen of juist – om dezelfde reden – de veelgeprezen bevrijding? En aan wie zou ik eens vragen om die ervaring met mij te delen? Ik woon in een huis met twee mannen met wie ik tegenwoordig als vrienden leef, zij kwamen dus niet langer in aanmerking. Tijdens een cursus ontmoette ik een man met wie ik het goed kon vinden en die wel wat voelde voor het zevensluierexperiment. Hij had een vrouw en twee kinderen, maar dat kon geen kwaad, vond ik. Ik was niet uit op een relatie, al jaren verdeelde ik mijn aandacht over verschillende mannen. Zolang hij en ik elkaar vertrouwden en er sprake was van eerlijke betrokkenheid, was het goed.

“We spraken af bij mij thuis, ik deed kaarsen aan en zette muziek op. De eerste sluier bestond uit om beurten tien minuten elkaars gezicht aan­raken. Met de toppen van mijn vingers ging ik over zijn mond, neus, wangen, hij zei dat het fijn was en intiem maar toen het mijn beurt was zijn vingers te voelen, voelde ik me verlegen worden. Als het om seks ging, was ik beter bekend met het soort vrijen waarbij je allebei meteen tot actie overgaat, nu kon ik alleen maar passief ondergaan en werd ik gereduceerd tot een steeds gevoeliger wordend gezicht. Het drong tot me door dat mijn gebruike­lijke seksuele handelingen en hun volgorde al die jaren voor een zeker comfort en zelfverzekerdheid hadden gezorgd. Een soort logica die me controle gaf. Iemand kussen, of mijn hand onder zijn kleren laten glijden, gaf mij houvast en het gevoel dat ik functioneerde in ‘een wereld waarin vrouwen seks hebben’. Dat seks en emoties daarbij niet altijd hand in hand gingen, daar stond ik niet bij stil. Pas nu ik niks kon ondernemen, zat er niks anders op dan me onwennig over te geven. Tegelijk gaf het ook rust om niks te hoeven. Twee weken duurde deze eerste fase. In die twee weken hebben we elkaar zes keer gezien, we hadden dus zes ontmoetingen met identieke beperkingen en slechts twee instrumenten: het gezicht en de vingers. Niet zoenen, niet wrijven, geen tong. Tijdens onze laatste sessie werden we ongeduldig en begonnen grenzen af te tasten, zochten de randen op van de tweede sluier, die waar je elkaar over het hele lichaam mag aanraken, zij het niet op de geslachtsorganen en met alle kleren aan.

Stapelverliefd

“De tweede sluier duurde ook twee weken. Na vier weken samen in bed waren we dus nog volledig gekleed. Een vertraging die ik geweldig begon te vinden, want ook al wilde ik verder en meer, ik wilde het tegelijk ook niet. En altijd meer niet dan wel. Tot dan toe had ik meestal op één avond alle zeven sluiers er achter elkaar doorheen gejast; aanraken, kussen, strelen, penetreren. Nu merkte ik dat juist de onthouding de waarneming intenser maakt. Een vinger was tot mijn verbazing niet zomaar een vinger meer, maar kon ineens een penis worden. Mijn gehemelte dat nooit een rol van betekenis had gespeeld bij seks, werd ineens een erogene zone, een knieholte werd een vagina. De seksuele spanning stuwde in de loop der weken en maanden op tot enorme hoogten. Maar dat was niet de grootste winst. In de drie maanden dat we elkaar zeer langzaam het hof maakten, werden we ook in andere opzichten opmerkzamer. Door tijd en rust voor elkaar te nemen, leerden we elkaar beter kennen. De afwezigheid van controle werd steeds comfortabeler. We werden stapelverliefd.

“Op een of andere manier had ik nooit geloofd in een exclusieve liefde waarin je alles deelt met één man, ik had mannen met wie ik seks had en de twee mannen met wie ik een familieleven deelde, maar nu ontdekte ik dat ik niets liever wilde dan die monogamie een kans geven. De zeven sluiers hadden laten zien dat ik me wel degelijk gelijktijdig emotioneel én seksueel kon openstellen, de reden me steeds op te delen verviel daarmee. Alleen, was deze man met zijn vrouw en kinderen wel geschikt om samen met mij zo’n exclusieve relatie te hebben? Hij had weliswaar een open relatie, maar in zo’n gezin kruipt veel tijd. Ik zou nooit spontaan bij hem langs kunnen gaan. Ik begon te twijfelen.

“Voor de zevende en laatste sluier – de penetratie – verzonnen we een bijzondere locatie: een tent in het bos. Van tevoren hadden we elkaar een brief geschreven met onze ervaringen en die lazen we voor de tent hardop voor. Maar toen we de woorden uitspraken, was het of ze in de lucht bleven hangen, zonder doel te treffen. Iets klopte niet meer, drie maanden hadden we hiernaar toegeleefd en ineens vervloog alle opgebouwde opwinding en verbinding. We besloten het te negeren en zetten door, samen gingen we de tent in. We hadden haast, na ons weekend zou hij meteen doorgaan voor een kampeervakantie met zijn gezin. Maar wat een apotheose had moeten worden, werd een genadeloze ontmaskering. Precies die zeven sluiers die ons in drie maanden het verschil hadden geleerd tussen ‘showtjes’ en ‘seks die echt raakt’, deden me nu afvragen: ‘Wie zijn we eigenlijk samen en waar zijn we mee bezig? Wij passen helemaal niet bij elkaar en de seks raakt me niet.’ Heel pijnlijk. We hebben elkaar daarna drie maanden niet gezien. Maar de nieuwsgierigheid naar monogamie, dat andere inzicht dat de zeven sluiers me gaven, bleef. En dat ga ik zeker met een ander uitproberen.”