The War on Drugs schittert in Sportpaleis: grandioos in een lichtdoos ★★★★☆

“Dit heeft veel te lang geduurd. We houden zo van jullie”, betuigde Adam Granduciel na openingsnummer ‘Old Skin’. Er zat meteen veel Dylan in zijn stem, die heerlijk zweverig en dromerig klonk. Het publiek at al snel uit zijn hand. Niet alleen de muziek, ook de bindtekst zat juist. Vlak voor een majestueus ‘Red Eyes’ zei de frontman oprecht blij te zijn in Antwerpen te zijn geraakt. “We passeren hier al 13 jaar. Dank om ons al die tijd te blijven steunen.” In 2009 was de kleinste bar van Trix het decor, nu even verderop het volgepakte Sportpaleis voor een publiek van alle leeftijden. The War on Drugs heeft een enorme groeispurt doorgemaakt. Zeker sinds succesplaten Lost In the Dream (2014) en A Deeper Understanding (2017). En dat allemaal met psychedelische Americana. Faut le faire.

Tapijtwever

Er stonden gisteren liefst zes begeleidende muzikanten rond de frontman met de lange krullen. Hoewel veel keyboards en piano’s het podium vulden, overheerste toch de zoete warme klank van de gitaar. Dat Granduciel op een Perzisch tapijt stond kon geen toeval zijn. Hij weefde ruim twee uur lang de mooiste noten aaneen. Het werd een lange set in het Sportpaleis met een weinig beweeglijke band. Iedereen stond zowat vast achter zijn of haar instrument. Om er voor te zorgen dat dat niet te eentonig werd, speelde de groep vol overgave in een doos van licht. Er was een kubus aan lichtspots gehangen, die elke song een extra klankkleur gaf. In de bisronde passeerden ook blauw en geel, de kleuren van Oekraïne. Subtiel statement.

Capitoolbestormer

Begeleidend gitarist Anthony LaMarca werd 35 in Antwerpen. ‘Strangest Thing’ werd aan hem opgedragen. Het lied zou zo over zijn outfit kunnen gaan, want met zijn vervaarlijke mondmasker en zwierende armen leek hij elk moment het Capitool te gaan bestormen. Bassist David Hartley deed het subtieler. Hij had een rode zeemansmuts op. Het signaal voor Jon Natchez om tijdens ‘An Ocean in Between the Waves’ op zijn saxofoon te blazen als was het een misthoorn. De beats van drummer Charlie Hall deden je hart sneller kloppen. Band en publiek stuwden elkaar naar een muzikaal orgasme.

Wilde mustang

Er was veel liefde, heel veel liefde. In de zaal en zeker ook op het podium. ‘I Don’t Wanna Wait’ werd opgedragen aan support act Lo Moon. Tijdens ‘I Don’t Live Here Anymore’ mocht het viertal zelfs mee achter de micro, om de begeleidingsrol van Lucius op zich te nemen. De samenzang bij The War on Drugs was de hele avond lang een meerwaarde. Die klonk even strak als het samenspel. Tijdens ‘Victim’ gingen drie muzikanten tegelijk toetsen spelen. Adam Granduciel toverde wisselstroom uit zijn vingers en geselde zijn gitaar met een extra elektrische lading. Elk nummer trok hij zich wat meer los van zijn micro. Om innig te gaan soleren, zijn lange manen heen en weer te wiegen en op één been te hinniken. Een wilde mustang die in een lichtkooi gevangen zat.

Confetti

Het moeilijkste bleek de songs uit hun vorig jaar uitgebrachte vijfde plaat in de set te plaatsen. De liedjes uit I Don’t Live Here Anymore waren breekbaarder, met meer piano en akoestische gitaren in ‘Living Proof’ en het subtiele ‘Rings Around My Father’s Eyes’. Dat haalde het tempo wat terug. Maar Granduciel wist ook daar mee raad. Hij bracht het Sportpaleis snel terug in totale extase met enkele confettikanonnen en een wervelend ‘Under the Pressure’. ‘Occasional Rain’ sloot de set af met vuurwerkgensters uit de nok van het podium.

De bisronde bleef op hetzelfde strakke en foutloze niveau. Na ‘In Reverse’ haalde de zanger zijn mondharmonica boven voor ‘Eyes To the Wind’ en kreeg de saxofoon een laatste keer de hoofdrol. ‘Thinking of a Place’ was het gepaste slot.

In Antwerp Expo kan je sinds gisteren naar een tentoonstelling over ruimtereizen, sterren en planeten. In het Sportpaleis zweefde je daar zelf meer dan twee uur tussen. “See you this summer!”, riep Granduciel voor hij het podium een laatste keer verliet. Het verlangen naar Rock Werchter mag nu starten.